Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od tej książki zaczyna się moja fascynacja pisarstwem Bradbury'ego. W zasadzie zawdzięczam to Stephenowi Kingowi i jego "Danse Macabre" - pisarz chwalił pod niebiosa poetycki styl Bradbury'ego. Zgadzam się w stu dziesięciu procentach! Jakże chciałbym tak pięknie i lekko władać piórem... "Kroniki marsjańskie" to fascynujące opowiadania, gdzie akcja toczy się właśnie na Marsie. Mają one nostalgiczny wydźwięk, tchną smutkiem, zadumą nad ludzkością - w zasadzie są krytycznie nastawione do ludzkości, która niczym ta szarańcza przybywa na planetę i ją gwałci, niszczy, bierze w posiadanie... Opowiadania są różne - lepsze i gorsze, ale ich poziom jest naprawdę wysoki. Są tu historie smutne, niezwykłe, parę perełek grozy, groteska... Szczególnie ciekawe są nawiązania do Poe'ego w utworze "Usher II". Całość, po skończeniu lektury, zapada w pamięć i zostaje w czytelniku na zawsze. A przynajmniej u mnie pozostała. Piękna rzecz.

Od tej książki zaczyna się moja fascynacja pisarstwem Bradbury'ego. W zasadzie zawdzięczam to Stephenowi Kingowi i jego "Danse Macabre" - pisarz chwalił pod niebiosa poetycki styl Bradbury'ego. Zgadzam się w stu dziesięciu procentach! Jakże chciałbym tak pięknie i lekko władać piórem... "Kroniki marsjańskie" to fascynujące opowiadania, gdzie akcja toczy się właśnie na...

To był naprawdę udany zakup! Oto trzy serie opowiadań w jednym tomie. Chociaż dwie pierwsze już znałem, zakupienie ksiązki było tylko kwestią czasu. I nie żałuję!
"Kroniki marsjańskie" to kamień milowy w science fiction. Kto nie zna, musi poznać. Historyjki są może niedzisiejsze, ale język, nastrój, lekkość w słowach - to największe atuty tej epopei marsjańskiej. No i jeszcze wydźwięk krytyczny wobec ludzkości jako takiej, przejmujący smutkiem. Ale i nadzieją na lepsze jutro.
Dużo mroczniejsze są opowiadania ze zbioru "Człowiek ilustrowany". Tutaj jest więcej historyjek grozy, ale także autor skupia się na człowieku i technologii. Weźmy na to najlepszy ze z nich wszystkich "Kalejdoskop". Opowiada o astronautach wyrzuconych w przestrzeń po eksplozji rakiety. Jedni spłoną w ziemskiej atmosferze, inni polecą dalej, w kosmos. Opowiadanie składa się prawie wyłącznie z dialogów i rozmów żegnających się ze sobą ludzi. Bardzo smutne. I ten finał... Kto nie widział, niech sięga po książkę! Albo równie doskonały "Długi deszcz". Oto ocalali po katastrofie rakiety rozbitkowie przemierzają deszczową planetę Wenus. Aż się czuje tę wodę skapującą ze zrujnowanych ciał ludzi... Czy "Betoniarka" o pokojowo przyjętych na Ziemi obcych, których ziemianie pragną zmienić na swoje podobieństwo. Albo "Wygnańcy" - fikcyjni bohaterowie książek znikają na zawsze, bo na Ziemi książki są palone (echa znanej powieści tegoż Bradbury'ego). Więc uciekają z niej rakietą, w przestrzeń kosmiczną...
I jeszcze wiele, wiele innych, równie ciekawych.
"Złociste jabłka słońca" to nieco lżejszy kaliber. Mniej tu mroku, technologia już nie tak groźna i złowroga, ale nie zawsze... Może ta część jest najsłabszą z całej książki, ale i tak większość mikro opowiastek przywołuje w czytelniku wielkie emocje. Moje ulubione "Syrena" jest o dwóch latarnikach, którzy przywołują przypadkiem przez syrenę przeciwmgielną prehistorycznego potwora... Ładne, prawda? Wszystkie inne w podobnym, bardzo nastrojowym tonie.

To był naprawdę udany zakup! Oto trzy serie opowiadań w jednym tomie. Chociaż dwie pierwsze już znałem, zakupienie ksiązki było tylko kwestią czasu. I nie żałuję!
"Kroniki marsjańskie" to kamień milowy w science fiction. Kto nie zna, musi poznać. Historyjki są może niedzisiejsze, ale język, nastrój, lekkość w słowach - to największe atuty tej epopei marsjańskiej. No i...