Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka pełna błyskotliwych, ale niewydumanych myśli - łapałam się na tym, że sama się do siebie uśmiechałam i przytakiwałam bohaterce. Autorce udało się wprowadzić mnie w ten ponuro-baśniowy klimat, a ja lubię realizm magiczny w powieściach. Ciekawa pozycja zwłaszcza w dzisiejszych czasach, gdy termin „weganizm” praktycznie już dla nikogo nie jest obcy.

Książka pełna błyskotliwych, ale niewydumanych myśli - łapałam się na tym, że sama się do siebie uśmiechałam i przytakiwałam bohaterce. Autorce udało się wprowadzić mnie w ten ponuro-baśniowy klimat, a ja lubię realizm magiczny w powieściach. Ciekawa pozycja zwłaszcza w dzisiejszych czasach, gdy termin „weganizm” praktycznie już dla nikogo nie jest obcy.

Tę książkę mogę określić słowami: ciepłe lato na polskiej wsi. Smutne lato. To powieść o ludziach, których losy splotły się w ciężary, które ciężko unieść. Wyczuwam w niej jakąś romantyczną nutę, choć na pierwszy rzut oka język w niej użyty wydaje się nieco toporny: jakby ktoś opowiadał nam wszystkie zdarzenia w chaotyczny, potoczny sposób. Jednak czyta się to płynnie, faktycznie, jakby słuchało się czyjejś opowieści albo myśli. Może też dlatego ta książka wydaje się taka autentyczna. Głównym jej motywem jest motyw straty i to jak nie radzą sobie nią bohaterowie. Tytułowa rdza to ten ciężki do usunięcia nalot z przeszłości, który w sobie noszą. Choć tematom poruszanym w powieści daleko do lekkich, przez powieść brnie się z przyjemnością.

Tę książkę mogę określić słowami: ciepłe lato na polskiej wsi. Smutne lato. To powieść o ludziach, których losy splotły się w ciężary, które ciężko unieść. Wyczuwam w niej jakąś romantyczną nutę, choć na pierwszy rzut oka język w niej użyty wydaje się nieco toporny: jakby ktoś opowiadał nam wszystkie zdarzenia w chaotyczny, potoczny sposób. Jednak czyta się to płynnie,...