Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, która musiała wyczekać trochę na półce by w końcu trafić w moje ręce w momencie, gdy najbardziej tego potrzebowałam. Podeszłam do niej pewnie o wiele bardziej emocjonalnie niż reszta tutaj czytelników. Czytałam ją długo. Naprawdę długo. Miesiącami. Chociaż zwykle taką ilość stron pochłaniałam w mgnieniu oka. Tym razem to nie była książka, którą mogłam szybko przeczytać i odłożyć na półkę. Czytałam ją niezwykle dokładnie, rozmyślałam, śmiałam się, płakałam, ba nawet śpiewałam razem z Theo i Violet. Jak czytam tutaj niektóre opinie mam wrażenie, że niektórzy oczekiwali ukazania totalnego dna, tragizmu, prób samobójczych itp. Mnie w książce urzekła właśnie ta delikatność. Ukazanie w większości tych przebłysków szczęścia, które wbrew pozorom nawet w najgłębszej depresji się zdarzają. Uczy doceniania drobiazgów, momentów.
Autorka poruszyła bardzo trudne tematy. Tak liczba mnoga nie jest tu moją pomyłką. Na tę książkę składa się wiele tematów, wątków pobocznych. Jednak Niven świetnie sobie poradziła. Nie zanudziła, nie przeciążyła. Książka idealnie wyważona, piękna, z przesłaniem. Jest jedną z tych, które na dobre zagoszczą w moim sercu.

Książka, która musiała wyczekać trochę na półce by w końcu trafić w moje ręce w momencie, gdy najbardziej tego potrzebowałam. Podeszłam do niej pewnie o wiele bardziej emocjonalnie niż reszta tutaj czytelników. Czytałam ją długo. Naprawdę długo. Miesiącami. Chociaż zwykle taką ilość stron pochłaniałam w mgnieniu oka. Tym razem to nie była książka, którą mogłam szybko...