Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Władca much" może z pewnością być zaliczana do kanonu literatury, tym bardziej więc nawet mnie samą dziwi, że sięgnęłam po tę powieść dopiero teraz. Może to wynikać ze stereotypu głoszącego: klasyka=potworna nuda. Czy jednak naprawdę? Nie zawsze, o czym może świadczyć choćby poniższa recenzja, czy raczej epos pochwalny na cześć dzieła Goldinga.
Powieść przedstawia życie rozbitków na samotnej wyspie po katastrofie lotniczej. W tle mamy bliżej niesprecyzowany konflikt nuklearny, ale fabuła skupia się na życiu chłopców i stopniowej degradacji stworzonego przez nich społeczeństwa. Bohaterami książki są dzieci i ta dziecinność przebija z każdej strony- przejawia się w niedojrzałych decyzjach bohaterów i ich zachowaniu, mimo, że starają się upodobnić do dorosłych.
Głównym bohaterem książki jest Ralf, chłopiec, który od początku staje się przywódcą uwięzionych na wyspie chłopców i próbuje koordynować działania grupy, co nie do końca mu się udaje. W miarę upływu czasu nastroje na wyspie pogarszają się coraz bardziej, chłopcy kłócą się ze sobą, aż w końcu dochodzi do najgorszego- zabójstwa...Na tym jednak się nie kończy, a dziecięce okrucieństwo nie zna granic. Nagonkę przerywa dopiero przybycie dorosłego oficera marynarki z przepływającego nieopodal statku...Jednak czy naprawdę? W końcu dziecięce okrucieństwo jest niczym wobec tego, którego dopuszczają się dorośli...
Co ciekawe, William Golding miał problem z wydaniem tej powieści- została odrzucona aż przez 15 wydawców, ponieważ była "zbyt pesymistyczna". Rzeczywiście, wydźwięk "Władcy much" nie jest zbyt wesoły, mimo to po wydaniu przez oficynę Faber&Faber książka szybko zdobyła uznanie wśród czytelników z całego świata i do dziś jest uwielbiana przez nas, szaraczków, ale także przez gwiazdy światowej literatury, jak na przykład Stephen King, który nazywa szczęściarzami tych, którzy spotkanie z tą powieścią mają jeszcze przed sobą. I, co tu dużo pisać- ma rację.
Przesłanie "Władcy much" można interpretować na różne sposoby- dla niektórych jest sarkastyczną wizją ludzkiego społeczeństwa, dla innych ostrzeżeniem przed możliwą wojną nuklearną, a sam autor przedstawia ją jako ironiczną ripostą na przygodową powieść "Koralowa wyspa", która ukazywała w sielankowy sposób społeczeństwo wiktoriańskiej Anglii. Osobiście widzę w niej smutną, gorzką prawdę, przedstawienie praw rządzących ludzką zbiorowością i odpowiedź na pytanie, jak daleko może się posunąć człowiek, choćby i dziecko, postawiony w skrajnych warunkach.
Może przy okazji lektury dzieła Goldinga warto i sobie zadać to pytanie- jak daleko bylibyśmy w stanie się posunąć? W którym momencie kończy się człowieczeństwo, a zaczyna bestialstwo?

"Władca much" może z pewnością być zaliczana do kanonu literatury, tym bardziej więc nawet mnie samą dziwi, że sięgnęłam po tę powieść dopiero teraz. Może to wynikać ze stereotypu głoszącego: klasyka=potworna nuda. Czy jednak naprawdę? Nie zawsze, o czym może świadczyć choćby poniższa recenzja, czy raczej epos pochwalny na cześć dzieła Goldinga.
Powieść przedstawia życie...