Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Za każdym razem, gdy przychodzi do recenzji którejś z książek Dominiki Smoleń, to powtarzam to samo: lubię czytać jej twórczość, bo raz, że nie boi się podejmować w swoich powieściach tematów trudnych, a dwa, że widząc jej progres z książki na książkę jestem... zachwycona! To moje szóste i zdecydowanie nie ostatnie spotkanie z książkami Dominiki (jeszcze w marcu premiera jej kolejnej książki, z którą zamierzam się zapoznać).

Leć, Motylku! to opowieść o zaburzeniach odżywiania, często zapisywanych jako ED. W tym przypadku chodzi o anoreksję, na którą choruje - a właściwie chorowała - główna bohaterka, bowiem poznajemy ją w chwili, w której powoli wychodzi na prostą. Niby wszystko zaczyna jej się układać - studia, mieszkanie w akademiku, pierwsza miłość, wyjście z choroby... A jednak wciąż jest w niej wiele niepewności, strachu, obaw. Nic dziwnego, w końcu dziewczyna zdaje sobie sprawę z tego, jak niszczycielska jest anoreksja.

Spodziewałam się, że Leć, Motylku!, będzie opowieścią o zmaganiu się z chorobą. O tym najtrudniejszym czasie, gdy ta choroba duszy i ciała sieje spustoszenie w człowieku i całym jego życiu. Trochę zaskoczył mnie fakt, że historia zaczyna się "po walce", gdy zaczyna normalne życie. Wiadomo, że z zaburzeniami odżywiania człowiek w mniejszy lub większy sposób zmaga się do końca życia. Współcześnie jest jeszcze gorzej, bo z każdej strony atakują nas "idealne" figury i wszechobecny bodyshaming. Z jednej strony żałuję, że tutaj nie mogłam przeczytać o tych naprawdę trudnych miesiącach, a właściwie latach w życiu Victorii. Trochę mi tego brakowało. Z drugiej strony cieszę się, bo to coś innego, nowego. Do tej pory wszystkie książki o trudnej tematyce opisują sam środek piekła, przez które przechodzi bohater - przez zaburzenia odżywiania, depresję, alkoholizm. Tu autorka postanowiła ugryźć temat z innej strony i za to duży plus.

Leć, Motylku! to słodko-gorzka opowieść o życiu. To nie tylko historia o wychodzeniu z zaburzeń odżywiania, ale także o emocjach temu towarzyszących, o dorastaniu, a właściwie wkraczaniu w dorosłość i samodzielność, ale również o tym, jak tragedie, które nas dotykają, wpływają na otoczenie. W przypadku Victorii jest to jej ojciec, który nie był w stanie unieść choroby córki, ale już potrafił wziąć się w garść, gdy coś złego spadło na jego nową rodzinę...

Chciałabym Wam tak wiele opowiedzieć o tej książce, a jednak mam poczucie, że wszystko to stałoby się swoistym spoilerem. Powiem tylko, że zabrakło mi w tej książce więcej zaburzeń odżywiania, tego paskudnego głosu w głowie, który zaburza rzeczywisty obraz naszego ciała, który szepcze te wszystkie okropne słowa dające poczucie beznadziejności. Zabrakło mi tego potwora, z którym zmagała się nie tylko główna bohaterka, ale również wszyscy jej najbliżsi. Tego ciągłego przeliczania kalorii w posiłkach i przeliczania posiłków na wysiłek fizyczny potrzebny do spalenia kalorii. Tego, z czym mierzy się każdy, kto wpadnie w szpony zaburzeń odżywiania - zarówno ze strony psychicznej, jak i fizycznej.

Leć, Motylku! to - jak każda książka Dominiki Smoleń - opowieść o trudach życia, o tych sytuacjach, które nas spotykają i stawiają pod ścianą, w wielu momentach nie dając możliwości realnej ucieczki. Znowu się nie zawiodłam, bo pod względem technicznym było dobrze. Merytorycznie - było dobrze. Po prostu... czegoś mi tym razem zabrakło, albo po prostu - było za mało.

Nie mniej - polecam.

https://kawiarenka-humanistki.blogspot.com/2021/03/nie-jestes-winna-temu-jak-potoczya-sie.html

Za każdym razem, gdy przychodzi do recenzji którejś z książek Dominiki Smoleń, to powtarzam to samo: lubię czytać jej twórczość, bo raz, że nie boi się podejmować w swoich powieściach tematów trudnych, a dwa, że widząc jej progres z książki na książkę jestem... zachwycona! To moje szóste i zdecydowanie nie ostatnie spotkanie z książkami Dominiki (jeszcze w marcu premiera...