Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciężka lektura. Dzieli się właściwie na dwie części. Pierwsza część książki, gdy autor przebywa głównie w Chicago jest ciężka do przebrnięcia. To głównie narzekania: jest praca źle, nie ma też źle; ma dziewczynę źle, nie ma też źle. Warto dodać, że podczas swojego pobytu w USA Pieczyński nastawił się na pracę tylko i wyłącznie jako aktor. Więc gdy nie ma pracy zajmuje się przesiadywaniem całe dnie w kawiarniach, zaczepianiem dziewczyn i pisaniem jak cierpi bo nie ma pracy i pieniędzy. Na początku książki dziwne dosyć są ciągłe narzekania na brak kobiety przeplatane z jego kolejnymi związkami czy przygodami z rożnymi kobietami. Wydaje się, że autor nie może wytrzymać tygodnia bez seksu. Irytujące są narzekania na brak pracy. Gdy jest praca w teatrze, narzeka z kolei, że on chciałby w filmie. Gdy zapraszają go na casting filmu to stwierdza, że 'pierdoli' i nie idzie bo coś tam w roli mu się nie spodobało. Gdy już w filmie gra to narzeka, że słaby itp. Narzeka, że Amerykanom przeszkadza jego akcent. Wydaje się jednak, że wcale nie wysila się, żeby ćwiczyć akcent lub język (po 10 latach ciągle ma z tym problemy co szczególnie w przypadku kogoś kto chce pracować jako aktor jest dla mnie szokujące). Trzeba przyznać, że druga cześć (w Los Angeles) jest już bardziej dojrzała. Autor bardziej odcięty od znajomych z Chicago dopiero teraz zaczyna odczuwać prawdziwą samotność. Nawet fajnie ją opisuje. Osobiście byłem w podobnej sytuacji co autor i ciekawie opisał samotność w wielkim mieście w innym kraju. Ogólnie w książce przez większość czasu widzimy obraz egocentrycznego aktora. Mimo wszystko za plus książki trzeba uznać SZCZEROŚĆ. Nawet w prywatnych listach do przyjaciół wydaje się, że większość z nas nie zdobyłaby się na taką szczerość.