Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka nie dała mi tak naprawdę tego, czego oczekiwałam. Dowiedziałam się z niej tylko dwóch rzeczy, które jednak są moim zdaniem bardzo ważne w życiu.
Po pierwsze tego, że przebaczenie jest wyborem, a nie uczuciem. Zawsze myślałam, że jest inaczej, ale to prawda. Przebaczenie jest wyborem.
Druga rzecz, to zraniona dusza. naprawdę dostrzegłam, ze moja rana ma ogromny wpływa na moje życiowe wybory.

Książka nie dała mi tak naprawdę tego, czego oczekiwałam. Dowiedziałam się z niej tylko dwóch rzeczy, które jednak są moim zdaniem bardzo ważne w życiu.
Po pierwsze tego, że przebaczenie jest wyborem, a nie uczuciem. Zawsze myślałam, że jest inaczej, ale to prawda. Przebaczenie jest wyborem.
Druga rzecz, to zraniona dusza. naprawdę dostrzegłam, ze moja rana ma ogromny...

Uwielbiam wszystkie książki tej serii. W ogóle moja siostra też. I mój zastęp, więc pożyczamy sobie. Zawsze czytając je zaśmiewam się do łez, więc tym razem miałam mały problem, bo czytałam ją na cmentarzu, gdzie miałam punkt na grze ;P

Uwielbiam wszystkie książki tej serii. W ogóle moja siostra też. I mój zastęp, więc pożyczamy sobie. Zawsze czytając je zaśmiewam się do łez, więc tym razem miałam mały problem, bo czytałam ją na cmentarzu, gdzie miałam punkt na grze ;P

Mi się ta książka bardzo podobała. Z początku była trochę nudna, ale potem rozkręciła się tak, ze nie sposób było się od niej oderwać. Nie wiem dlaczego, ale najlepiej czytało mi się opisy Grace ;D

Mi się ta książka bardzo podobała. Z początku była trochę nudna, ale potem rozkręciła się tak, ze nie sposób było się od niej oderwać. Nie wiem dlaczego, ale najlepiej czytało mi się opisy Grace ;D

Główna bohaterka chwilami mocno mnie irytowała, ale styl autorki jest po prostu wspaniały. Przeczytałam jednym tchem.

Główna bohaterka chwilami mocno mnie irytowała, ale styl autorki jest po prostu wspaniały. Przeczytałam jednym tchem.

Kiedy czytałam to po raz pierwszy, w trzeciej klasie podstawówki, jakoś bardziej mi się to podobało. To piękna książka, ale przeznaczona przede wszystkim dla dzieci. teraz nie mogłam się skupić na akcji, bo irytowały mnie liczne powtórzenia, typu
- ... - powiedział ...
- ... - powiedział ...
To się robiło już trochę nudne. Ale przesłanie nadal jest tak samo piękne

Kiedy czytałam to po raz pierwszy, w trzeciej klasie podstawówki, jakoś bardziej mi się to podobało. To piękna książka, ale przeznaczona przede wszystkim dla dzieci. teraz nie mogłam się skupić na akcji, bo irytowały mnie liczne powtórzenia, typu
- ... - powiedział ...
- ... - powiedział ...
To się robiło już trochę nudne. Ale przesłanie nadal jest tak samo piękne

Powiem tyle: pierwsza książka była lepsza. Zdjęć było dziesięć razy więcej niż tekstu, jak dla mnie trochę za dużo. Najbardziej podobał mi się ten wywiad na końcu, może dlatego, że zdjęć było dużo mniej. I oczywiście błędy...
Ale jestem Directionerką i wszystko, co dotyczy moich chłopców i tak jest dla mnie wspaniałe. Kocham każde zdjęcie i każde słowo znajdujące się w tej książce.

Powiem tyle: pierwsza książka była lepsza. Zdjęć było dziesięć razy więcej niż tekstu, jak dla mnie trochę za dużo. Najbardziej podobał mi się ten wywiad na końcu, może dlatego, że zdjęć było dużo mniej. I oczywiście błędy...
Ale jestem Directionerką i wszystko, co dotyczy moich chłopców i tak jest dla mnie wspaniałe. Kocham każde zdjęcie i każde słowo znajdujące się w tej...

Jako lektura nie jest najgorsza, ale bardzo mi przeszkadzał język, którym była napisana. Trudny. Poza tym, to lektura, a ja nie lubię czytać książek z nastawieniem, że powinnam z niej jak najwięcej zapamiętać. To wtedy żadna przyjemność

Jako lektura nie jest najgorsza, ale bardzo mi przeszkadzał język, którym była napisana. Trudny. Poza tym, to lektura, a ja nie lubię czytać książek z nastawieniem, że powinnam z niej jak najwięcej zapamiętać. To wtedy żadna przyjemność

Jestem Directionerką i kocham tę książkę. Zresztą, nie tylko ja. Nawet moje siostry (13 i 2 lata) ją polubiły. Szczególnie młodsza z nich z zaciekawieniem oglądała zdjęcia chłopców z dzieciństwa.
Często wracam do tej książki, chociażby po to, żeby coś sobie przypomnieć, albo po prostu popatrzeć na jakieś zdjęcie

Jestem Directionerką i kocham tę książkę. Zresztą, nie tylko ja. Nawet moje siostry (13 i 2 lata) ją polubiły. Szczególnie młodsza z nich z zaciekawieniem oglądała zdjęcia chłopców z dzieciństwa.
Często wracam do tej książki, chociażby po to, żeby coś sobie przypomnieć, albo po prostu popatrzeć na jakieś zdjęcie