Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomorze, pierwsza połowa XX wieku.

Opowieść o Starzyńskim Dworze, majątku ziemskim nieopodal Pucka, rodzinie von Kraussów, pruskich posiadaczy ziemskich i Kaszubach, ubogich mieszkańcach okolicznych wsi, książka o głębokich różnicach kulturowych, społecznych i ekonomicznych separujących od siebie Polaków, Kaszubów i Niemców, historia świata zmieniających się granic oraz próba poszukiwania odpowiedzi na pytania o tożsamość narodową i etniczną, jednocześnie historia zakazanej miłości Marity, córki hrabiego i Mateusza, sieroty po kaszubskiej chłopce.

Kaszubski punkt widzenia na historię.

Pomorze, pierwsza połowa XX wieku.

Opowieść o Starzyńskim Dworze, majątku ziemskim nieopodal Pucka, rodzinie von Kraussów, pruskich posiadaczy ziemskich i Kaszubach, ubogich mieszkańcach okolicznych wsi, książka o głębokich różnicach kulturowych, społecznych i ekonomicznych separujących od siebie Polaków, Kaszubów i Niemców, historia świata zmieniających się granic oraz...

Piekielnie dobra książka ; ) błyskotliwa i solidna, w zależności od wrażliwości i intelektu czytelnika daje nieskończone możliwości interpretacji, ostatnia powieść Bułhakowa nazywana „powieścią zachodzącego słońca”, mroczny klimat Moskwy i karnawałowa wizja świata / „z przekonania fałszerz pieniędzy, z zamiłowania zdrajca stanu, ale alchemik całkiem, całkiem” ; ) Powieść z przesłaniem: - Myślcie, unikajcie schematów i uczcie się czekać na to, co nieuniknione.

Wysłuchałam audiobooka w interpretacji Filipa Kosiora / lektor doskonały.

Piekielnie dobra książka ; ) błyskotliwa i solidna, w zależności od wrażliwości i intelektu czytelnika daje nieskończone możliwości interpretacji, ostatnia powieść Bułhakowa nazywana „powieścią zachodzącego słońca”, mroczny klimat Moskwy i karnawałowa wizja świata / „z przekonania fałszerz pieniędzy, z zamiłowania zdrajca stanu, ale alchemik całkiem, całkiem” ; ) Powieść z...

Brawurowy traktat miłosny.

Za subtelnym ściegiem wersów kroczy myśl przewrotna:
„nic tak szybko nie przemija, jak miłość ulotna”. ; )

Brawurowy traktat miłosny.

Za subtelnym ściegiem wersów kroczy myśl przewrotna:
„nic tak szybko nie przemija, jak miłość ulotna”. ; )

Najbardziej lubię czytać Pilcha, którego już kiedyś czytałam, a że przeczytałam większość felietonów i książek tego autora, a nowych nie będzie, wracając do istniejącej twórczości odczuwam, że podoba mi się jeszcze bardziej.

Szlachetna przewrotność prozy Pilcha tkwi w lekkości frazy, nie znam pisarza o równie ironicznym, co czułym spojrzeniu na niedoskonałości tego świata i zamieszkujących ten świat / czytaj: kraj nizinny i purytański / ludzi.

Przeglądając czytnik, w biografii Witolda Beresia „Pilchu na rogu Wiślnej i Hożej” natrafiłam na fragment dotyczący kulisów powstania książki „Inne rozkosze”.

Fragment wyborny w sensie ścisłym.

„Moja babka, która dożyła 87 lat, nigdy właściwie nie ruszała się z Wisły. Narody i armie przemieszczały się wokół niej, zmieniały się granice, a ona tam, w starej chałupie u Chlebka, która raz znajdowała się pod panowaniem austriackim, raz czeskim, raz polskim, raz niemieckim, raz ruskim, ona tam, Stara Czyżka, w tym swoim niszczejącym teraz domu trwała. Co nie znaczy, że posiadła mniejszą wiedzę o świecie, niż współcześni globtroterzy. Bez jej protestanckiej ortodoksji trudno byłoby mi napisać „Inne rozkosze”. Prawdę powiedziawszy, bez pamięci o niej trudno by mi było napisać cokolwiek.”

W „Innych rozkoszach”, wędrując wąską granią między żartem, a powagą, Jerzy Pilch wraca do położonej w Beskidzie Śląskim Wisły, luterskiego Śląska Cieszyńskiego będącego dla Pilcha literacko i duchowo - podobnie jak ziemia litewska dla Grigorija Kanowicza - światem pierwszym, emocjonalną przestrzenią mitycznego bezczasu, przechowaną w sercu, a dzięki literackiemu talentowi ocaloną od zapomnienia.

Książka zasługuje na sześć gwiazdek, jest po prostu dobra, wymaga jednak - jak cała proza Pilcha - umiejętności czytania między wierszami i zrozumienia, że istotą twórczości tego znakomitego pisarza i felietonisty nie jest fabuła, ale głębsza refleksja dotycząca ludzi i świata oraz język mający strukturę lekarstwa, pod słodką powierzchnią, kryjący gorzką treść.

Dodaję subiektywne dwie gwiazdki z uwagi na wielką estymę, jaka darzę tego pisarza i dlatego, że lubię do niego wracać.

Najbardziej lubię czytać Pilcha, którego już kiedyś czytałam, a że przeczytałam większość felietonów i książek tego autora, a nowych nie będzie, wracając do istniejącej twórczości odczuwam, że podoba mi się jeszcze bardziej.

Szlachetna przewrotność prozy Pilcha tkwi w lekkości frazy, nie znam pisarza o równie ironicznym, co czułym spojrzeniu na niedoskonałości tego świata...