Nie lubię Iwaszkiewicza. Chociaż kocham "Brzezinę", którą poznałam na studiach, to nienawidzę "Panien z Wilka", którą to niechęć także zaszczepiły we mnie studia.

Ale jednak zapragnęłam przeczytać "Ogrody", zbiór trzech opowiadań, które kupiłam na wyprzedaży bibliotecznej zaraz po przeczytaniu Prousta. I co widnieje na pierwszej stronie "Snów"? Nawiązanie do Proustowskiej magdalenki maczanej w herbatce lipowej. Lubię te zbiegi okoliczności.

Musiałam kupić ten zbiór. Musiałam go przeczytać.

"Sny" czytałam oczywiście w akompaniamencie "Die Traume und die Sommernachte" Wagnera, coby czuć to całą sobą, a nie tylko czytać. I polecam to gorąco. Zbieranie snów na pożegnalny wieczór... Jakkolwiek enigmatycznie by to nie brzmiało. To, w jaki sposób opowiadanie nawiązuje do utworu, jak razem ze sobą korespondują, w jaki wprawiają nastrój... to nieziemskie.

To opowiadanie o dorastaniu, o miłości, o czasie, naturze i oczekiwaniu. Oniryczne i ulotne, jak wspomnienie dzieciństwa.

Dla kontrastu trzecie opowiadanie "Sérénité" zwraca się ku przeszłości z perspektywy starca. Jest opowieścią m.in. o tym, jak czas mija, a wszystko przemija i jakkolwiek rozpaczliwie człowiek by się nie wysilał, nic nie da się z tym zrobić. Z czasem po prostu obserwuje z dystansu to, co za nim.

Temat niby banalny i wałkowany, ale do mnie zawsze trafia.

Może jeszcze kiedyś dam szansę "Pannom z Wilka".

Nie lubię Iwaszkiewicza. Chociaż kocham "Brzezinę", którą poznałam na studiach, to nienawidzę "Panien z Wilka", którą to niechęć także zaszczepiły we mnie studia.

Ale jednak zapragnęłam przeczytać "Ogrody", zbiór trzech opowiadań, które kupiłam na wyprzedaży bibliotecznej zaraz po przeczytaniu Prousta. I co widnieje na pierwszej stronie "Snów"? Nawiązanie do Proustowskiej...

Przyznam, że "Serenite" jest o wiele lepsza do przeczytania niż do obejrzenia w formie godzinnego filmu, moim zdaniem. :)

Przyznam, że "Serenite" jest o wiele lepsza do przeczytania niż do obejrzenia w formie godzinnego filmu, moim zdaniem. :)

Przeglądając miesięcznik "Twórczość" nr7 z 1998 roku natknąłem się na świetny artykuł Seweryna Kuśmierczyka "A śmierć odmiga się w stawie..." o "Pannach z Wilka" Andrzeja Wajdy.Jest tam o "Ogrodach" Iwaszkiewicza,które błyskawicznie zamówiłem przez Allegro."Ogrody" książka wydana w 1974 roku jest summą życiową doświadczenia Iwaszkiewicza.Fragment artykułu:"Nie wiemy,czy Andrzejowi Wajdzie dane było poznać związane z jego pracą troski Anny Iwaszkiewicz.Jednakże to właśnie wspomniane na początku listu "Ogrody" i "Serenite" stały się dla reżysera rzeczywistym kluczem,pozwalającym odsłonić,za pośrednictwem materii i języka filmu,głębię "Panien z Wilka"".

Przeglądając miesięcznik "Twórczość" nr7 z 1998 roku natknąłem się na świetny artykuł Seweryna Kuśmierczyka "A śmierć odmiga się w stawie..." o "Pannach z Wilka" Andrzeja Wajdy.Jest tam o "Ogrodach" Iwaszkiewicza,które błyskawicznie zamówiłem przez Allegro."Ogrody" książka wydana w 1974 roku jest summą życiową doświadczenia Iwaszkiewicza.Fragment artykułu:"Nie...

"Ogrody" Jarosława Iwaszkiewicza należą do najpóźniejszych dzieł tego autora. Choć jest to zbiór luźnych opowiadań, niezwiązanych ze sobą czasem, to i tak odzwierciedlają mądrość wynikającą z wieku pisarza. Maleńka, jedynie ponad stu stronicowa książka zachwyca pięknem trzech utworów- "Sen", "Ogrody" i "Sérénité".

"Sen" był najkrótszą formą, ale za to najlepszą. Zwięzłe (a treściwe),piękne i zapierające dech w piersiach opowiadanie w cudowny sposób nawiązuje do muzyki, posługując się łańcuchem skojarzeń, które wychodzi od błędu tłumaczenia tytułowego zagadnienia w kontekście rosyjskich kwiatów. Motyw sasanek sprawił się tutaj znakomicie.

W "Ogrodach" Iwaszkiewicz zachwyca bogatą wiedzą z dziedziny botaniki, powołując się na nazewnictwem bogatej puli gatunków różnych kwiatów. Tym samym przypomniał mi moją licealną nauczycielkę biologii, która biegle posługiwała się nazwami (także łacińskimi) i charakterystykami wszystkich spotykanych roślin. Przez książkowe opisy czuje się woń kwiatów, jakby były one schowane pomiędzy stronami. Wprowadzają czytelnika w romantyczną aurę, choć zostaje ona zaburzona opisem obcych, niepasujących do tych "swojskich" ogrodów. Nieudane zestawienie Polski i Szwajcarii zrujnowało ckliwy nastrój, a do odbudowy go nie wystarczył powrót do polskości w ostatniej części utworu.

"Sérénité" okazało się dość ciężkie, a szczególnie w porównaniu z wcześniejszymi utworami. Od czytelnika wymagana jest refleksja i chwila zadumy, ale to idealne zakończenie do sentymentalnych opisach, które wprowadziły adresata tych słów w odpowiedni nastrój do rozważań. Tym samym czytelnik zostaje z czymś bardziej wartościowym niż piękne opisy natury.

Prawdę mówiąc, miałam za sobą już wiele stron lektury, kiedy zorientowałam się, że utwory nie mają żadnej akcji, tylko stanowią źródło zaspokojenia potrzeb estetycznych. Nie przeszkadzało mi to, choć czytanie słów dla samych słów i piękna postrzegam za odrobinę nudne. Tutaj jednak dałam się wciągnąć w wir słów tak bardzo, że brak historii wydawał mi się czymś zbędnym.

Dostrzegłam też odzwierciedlenie wieku autora. Co prawda opowiadania pochodzą z różnych okresów jego twórczości, to pewnego rodzaju sentymentalne rozważania i mądrość z nich płynąca, wydają mi się charakterystyczne dla późniejszego wieku. W ostatnim utworze Iwaszkiewicz już wprost mówi o starości, choć nie jest to smętne i przytłaczające. Autor w postaci lekkiej formy przyjemnych obrazków ze wspomnień ujął swoje wartości, filozofie i przemyślenia. Zostałam oczarowana jego magią języka.

"Ogrody" to idealna pozycja wiosnę, kiedy czytelnik oczekuje rozkwitających kwiatów i zapachu lata, a także stanowi skarbnicę rozkoszowania się pięknem, jakie niosą ze sobą. Polecam ją nie tylko starszym czytelnikom, którzy mogą przytaknąć na słowa Iwaszkiewicza, ale przede wszystkim młodym ludziom, aby przy pomocy tej lektury otworzyli oczy na otaczający ich świat.

"Ogrody" Jarosława Iwaszkiewicza należą do najpóźniejszych dzieł tego autora. Choć jest to zbiór luźnych opowiadań, niezwiązanych ze sobą czasem, to i tak odzwierciedlają mądrość wynikającą z wieku pisarza. Maleńka, jedynie ponad stu stronicowa książka zachwyca pięknem trzech utworów- "Sen", "Ogrody" i "Sérénité".

"Sen" był najkrótszą formą, ale za to najlepszą. Zwięzłe (a...

Iwaszkiewicz zabiera czytelnika w sentymentalną podróż po Ogrodach. Opis każdego z nich jest tak naprawdę pretekstem do wspominania ludzi i zdarzeń, do przedstawienia nam perfekcyjnej mieszanki tego, co prawdziwe z tym, co narodziło się w wyobraźni autora. Piękne

Iwaszkiewicz zabiera czytelnika w sentymentalną podróż po Ogrodach. Opis każdego z nich jest tak naprawdę pretekstem do wspominania ludzi i zdarzeń, do przedstawienia nam perfekcyjnej mieszanki tego, co prawdziwe z tym, co narodziło się w wyobraźni autora. Piękne

Melancholijne, sentymentalne opowiadanie, przy którym nie jeden uroni łzę.

Melancholijne, sentymentalne opowiadanie, przy którym nie jeden uroni łzę.