Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Natknęłam się na nią przypadkiem i postanowiłam dać jej szansę. Wojny bogów, historyczne tło, słowiańska apokalipsa to coś dla mnie, znalazłam książkę w klimatach "Korony śniegu i krwi" Cherezińskiej. I właśnie ten tytuł jest bliższy powieści "Słowo i miecz" niż wspomniana "Gra o tron". Jeśli ktoś czytał Cherezińską: książka Jabłońskiego klimatem przypomina fragmenty dotyczące Jemioły, zielonych kobiet i wilkołaków.

"Słowo i miecz" oceniam wysoko, bo powieść czyta się jednym tchem, autor obrazowo opisuje słowiańskie obrzędy, piękno natury, akcja toczy się wartko i nie można się nudzić. Z chęcią sięgnę po kolejną część (w przygotowaniu "Ślepy demon").

Mam kilka zastrzeżeń co do samego stylu autora, z którym spotkałam się po raz pierwszy. Niektóre zdania wydawały się sformułowane na siłę i musiałam zastanowić się nad ich sensem. Jabłoński często używa omówień zamiast imion bohaterów i dochodzi do takich paradoksów, że na całej stronie książki ani razu nie używa imienia bohatera (starzec, demiurg, kapłanka, księżna, jasnowłosy, Boranin, łowca, Jadźwing, rycerz, guślarz, wybranka, kapłan Strzyboga, sługa Peruna...). Autor unika powtórzeń (założenie dobre, bo w wielu powieściach fantastycznych imię bohatera jest nadużywane), ale moim zdaniem przegina w drugą stronę, przez co czasami ciężko się połapać, kto jest kim. Zastanawiające jest to, że Jabłoński ma takie irytujące "kwiatki", ale poza tym pisze zgrabnie i czyta się z przyjemnością.

Ktoś z czytelników napisał, że polubił Żywię za jej stanowczość, niezłomność. Dla mnie było to dziwne doświadczenie, bo rzadko spotyka się głównego bohatera dobrej książki, którego się nie lubi. Dobrze to świadczy o samej powieści, ponieważ skonstruowani bohaterowie są wyraziści i sympatia do postaci wynika z własnych przekonań (a nie z opisu autora). Żywia irytowała mnie przez całą książkę, no może z wyjątkiem okresu przed Nocą Kupały. Co nie zmienia faktu, że jej losy śledziłam z zapartym tchem.

Minusem dla mnie jest postać Bolesława Chrobrego, który jest zbyt groteskowy, a przez to sztuczny. Autor ma tendencję do rozdzielania dobra od zła, w czym niestety przegrywa z twórcą "Gry o tron". Chrześcijanie są źli, najechali cudze ziemie i siłą wprowadzają obcą wiarę; Słowianie, mimo użycia drastycznych środków, są łatwo usprawiedliwiani i nie opuszcza nas wiara w słuszność ich postępowania.

Ktoś już wspomniał o niefortunnych zwrotach, które nie pasują do epoki, ale są to tylko pojedyncze wpadki, można ich nie zauważyć.

Polecam, bo książka jest naprawdę dobra, ma klimat i ciekawą historię. Duży plus za opisy słowiańskich rytuałów, wierzeń, zwyczajów - aż chce się poczytać więcej o naszych korzeniach. Polska fantastyka, której nie trzeba się wstydzić, lepiej przeczytać. Ciekawa lektura dla czytelników Cherezińskiej czy Brzezińskiej, ale trzeba przyznać, że jednak trochę lżejsza, można zabrać na wakacje.

Natknęłam się na nią przypadkiem i postanowiłam dać jej szansę. Wojny bogów, historyczne tło, słowiańska apokalipsa to coś dla mnie, znalazłam książkę w klimatach "Korony śniegu i krwi" Cherezińskiej. I właśnie ten tytuł jest bliższy powieści "Słowo i miecz" niż wspomniana "Gra o tron". Jeśli ktoś czytał Cherezińską: książka Jabłońskiego klimatem przypomina fragmenty...