Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawrotna pozycja literacka przedstawiająca dwanaście godzin niełatwego śledztwa w sprawie zaginięcia dziesięcioletniej dziewczynki. Tutaj każdy szczegół i każda osoba z otoczenia nieletniej ma ogromne znaczenie, jednak najważniejszym czynnikiem oddziałującym na finał poszukiwań jest nieubłaganie upływający czas. Czy dwójka policjantów prowadzących sprawę odkryje prawdę zanim wskazówka na zegarze życia Felicity bezwzględnie się zatrzyma?

David Bell jest autorem bestsellerowych powieści, które zostały przetłumaczone na wiele języków. Urodził się w Cincinnati, w Ohio, a obecnie prowadzi warsztaty pisarskie na Western Kentucky University. W wolnym czasie ogląda filmy albo spaceruje po znajdującym się w pobliżu jego domu cmentarzu. Jest zapalonym fanem amerykańskiego footballu. Jego żoną jest pisarka Molly McCaffrey. *

Michael Frazier ma wszystko - świetną pracę, piękny dom, kochającą żonę. Do pełni szczęścia brakuje mu tylko dziecka. Kiedy pewnego dnia w drzwiach niespodziewanie pojawia się jego ex, może oznaczać to tylko kłopoty. I faktycznie - była żona prosi go o pomoc w szukaniu swojej zaginionej córki, Felicity. Twierdzi, że dziewczynka została porwana, a jej ojcem jest… Michael. Mężczyzna nie ma pewności, czy to prawda, ale niepokojąc się o los dziewczynki, rusza z Ericą na poszukiwanie dziecka, którego zawsze pragnął, a o którego istnieniu nie miał pojęcia. Tymczasem Angela, obecna żona Michaela, odkrywa szokujące fakty z życia Eriki i zaczyna się obawiać o bezpieczeństwo męża i zaginionego dziecka… **

Czyjaś córka to książka, która wciągnie każdego czytelnika już od pierwszego rozdziału. David Bell rozciąga nad odbiorcą sieć kłamstw, intryg i znaczących zaszłości z życia bohaterów, które powodują uczucie zagubienia i dezorientacji. Michael, główny bohater powieści, przeżywa gwałtowne spotkanie z bolesną przeszłością, z kolei jego żona wydobywa na światło dzienne sekrety, które jej idealny mężczyzna głęboko przed nią ukrywał. W tej pozycji literackiej tylko jeden fakt jest pewny - będzie bolało.



Sięgając po tę książkę, nie spodziewałam się, że jej lektura będzie aż tak porywająca i ekscytująca. Tę czterystustronicową nowość od Wydawnictwa Prószyński i -ska przeczytałam w zaledwie dwa wieczory z wypiekami na twarzy. Śledztwo w sprawie zaginięcia dziesięcioletniej Felicity komplikuje się z każdym rozdziałem, a im dalej w las - tym więcej podejrzanych i kłamstw, które wypływają niczym oczka na rosole. Czytelnik ma podgląd w poczynania dwójki policjantów, matki i rzekomego ojca dziewczynki, a także jego żony i teściowej. Każdy z nich odkrywa kolejne elementy fabuły, a mnogość wydarzeń z życia Eriki powodują gwałtowny zwrot w śledztwie. Fabuła powoli zaczyna składać się w spójną całość, która zaszokuje niejednego czytelnika. Odmienne perspektywy, fale emocji i niepewności kreślą zawiły obraz sytuacji, która zamienia się w niebezpieczną grę o życie niewinnego dziecka.

David Bell zaskoczył mnie nietuzinkowym pomysłem na fabułę, przekonał niezwykle przekonującymi i różnorodnymi profilami postaci występującymi w tej niestety jednotomowej historii. Autor trzyma czytelnika w szachu już od pierwszej strony! Zdecydowanie jest to książka warta waszej uwagi, która przeniesie was w miejsce, gdzie czas ma kluczowe znaczenie a policjanci muszą zmierzyć się z wieloma niewiadomymi, a także sprawami z przeszłości, które wcale nie ułatwią śledztwa. Kryminalna zagadka wcale nie jest tak oczywista, jak wydaje się to na pierwszy rzut oka - nabiera mocy z każdym kolejnym faktem i każdą osobą, która wstępuje w sprawę zaginięcia. Autor wprawnie posługuje się piórem, tworząc plastyczny obraz wydarzeń, całość posypuje olbrzymią dawką wartkiej akcji. Jego warsztat literacki jest uniwersalny, a jednocześnie intrygujący. Z łatwością przypadnie do gustu każdemu czytelnikowi. Co więcej - David Bell bawi się z odbiorcą co rusz podsuwając mu poszlaki, prowadząc w ślepe uliczki. Czytelnik musi ograniczyć swe zaufanie względem bohaterów a także wysuniętym przez siebie przypuszczeniom.



Emocje. Kłamstwa. Pokręcone umysły. Który czytelnik kryminałów nie oczekuje tych elementów? Czyjaś córka oferuje to wszystko, a nawet o wiele więcej. W tym momencie jest to jedna z lepszych książek, które przeczytałam w tym roku i zdecydowanie mam ochotę na więcej takich historii. David Bell całkowicie przekonał mnie do siebie tą jedną książką. Naprawdę wciągająca!

* Lubimy Czytać
** materiały wydawcy

Zawrotna pozycja literacka przedstawiająca dwanaście godzin niełatwego śledztwa w sprawie zaginięcia dziesięcioletniej dziewczynki. Tutaj każdy szczegół i każda osoba z otoczenia nieletniej ma ogromne znaczenie, jednak najważniejszym czynnikiem oddziałującym na finał poszukiwań jest nieubłaganie upływający czas. Czy dwójka policjantów prowadzących sprawę odkryje prawdę...

KSIAZKOWA-PRZYSTAN.BLOGSPOT.COM

Nie spodziewałam się, że książka (raczej) mało znanej polskiej autorki zrobi na mnie... tak pozytywne wrażenie! Pierwsza część serii Gdzie diabeł mówi dobranoc to idealny przykład tego, że Polacy potrafią tworzyć w nurcie fantastyki - tej współcześnie popularnej, w której roi się od wilkołaków, wampirów, a także... naszych rodzimych istot paranormalnych, czyli, między innymi nocnic i guślarzy.

Karina Bonowicz to kobieta pisząca. Aktorsko niespełniona. Muzycznie wykluczona. Uzależniona od kawy, coca-coli i czarnego humoru. Nie znosi fasolki po bretońsku. Kocha się na zabój w Nowym Jorku, mimo ambiwalentnego stosunku do nowojorskiego metra i… braku toalet publicznych. Dziennikarka, pisarka i scenarzystka. Współpracuje z nowojorskim portalem polonijnym Dobra Polska Szkoła, gdzie prowadzi autorską rubrykę „Książka >>MADE IN POLAND<<”. Dwukrotna stypendystka Miasta Torunia w dziedzinie kultury. *

Według legendy, wiele stuleci temu czwórka przyjaciół została wygnana z rodzinnej wioski, gdyż ludzie lękali się ich czarów. Rozeszli się w cztery strony świata, ale zadziwiającym zbiegiem okoliczności i tak wszyscy dotarli w to samo miejsce – do czarciego kamienia. Tam wywołali diabła i dobili z nim targu... Ich potomkowie przez wieki odczuwali skutki tego paktu i bezskutecznie próbowali się z niego wywikłać. Czy przedstawicielom kolejnego pokolenia uda się wreszcie wrócić do normalności? Jakie przeszkody będą musieli wcześniej pokonać? Z jakimi przeciwnikami się zmierzyć? Jakich sojuszników pozyskać? Małe miasteczko na odludziu stanie się sceną niezwykłych wydarzeń. Po niespodziewanej śmierci rodziców siedemnastoletnia Alicja trafia pod opiekę ciotki, która mieszka w posępnym miasteczku na Podkarpaciu o mrocznej nazwie Czarcisław. Niezbyt zachwycona wyjazdem z Warszawy, dziewczyna nie czuje się dobrze w nowym miejscu, najwyraźniej pełnym dziwaków i kryjącym jakieś ponure sekrety. Zagubiona nastolatka krok po kroku odkrywa, że nikt tu nie jest tym, za kogo się podaje. Sama też musi zmierzyć się z brzemieniem swojej prawdziwej natury i wykonać niebezpieczne zadanie. **

O pierwszym tomie serii Gdzie diabeł mówi dobranoc dowiedziałam się dzięki blogerom. Właściwie już po przeczytaniu pierwszej pozytywnej recenzji wiedziałam, że ta historia idealnie wpasuje się w moje gusta czytelnicze. W ostatnim czasie zainteresowałam się mitologią słowiańską - głównie dzięki Katarzynie Berenice Miszczuk i jej cudownej Jadze, którą recenzowałam całkiem niedawno. Swoje (całkiem spore) pięć groszy dołożyły już wcześniej Marta Kisiel i Martyna Raduchowska, czyli kolejne dwie polskie autorki, które totalnie uwielbiam. Ale żeby nie było, że jestem nudna i ciągle wychwalam tą moją trójcę nieświętą, to w dzisiejszej recenzji pragnę Wam przedstawić swego rodzaju świeżynkę. Jestem niezwykle ciekawa, kto z Was słyszał wcześniej o twórczości Kariny Bonowicz? Bo ja przyznam się z ręką na sercu, że o istnieniu tej Pani wcześniej nie słyszałam, choć Księżyc jest pierwszym umarłym nie jest jej debiutem literackim. Gdzieś mi się ta autorka zgubiła, ale niezwykle cieszę się, że udało mi się dotrzeć do pierwszego tomu jej serii fantasy - i to jeszcze w momencie, gdy mitologia słowiańska znalazła się w centrum moich aktualnych zainteresowań.



Czarcisław to małe, posępne i nieco przerażające miasteczko na Podlasiu - można by nawet rzec, że ta mrocznie ochrzczona mieścina to antypody Warszawy. To właśnie tam diabeł mówi dobranoc, a sąsiad z drugiego końca wsi krzyczy na zdrowie, gdy kichniesz. Trafia tam nastoletnia Alicja, która opuszcza pełną życia stolicę. Jak zapewne się domyślacie, młoda warszawianka wcale nie jest zachwycona przeprowadzką do miejsca, w którym każdy wie o każdym, zupełnie nie ma co robić, a w dodatku już od pierwszego dnia dzieją się rzeczy, o których nawet filozofom się nie śniło. W Czarcisławiu absurd goni absurd, a na domiar złego, Alicja szybko przekonuje się, że sama również nie do końca jest normalna. Co wcale jej się nie podoba.

Karina Bonowicz już od pierwszej strony porywa do fikcyjnego Czarcisławia - gdzie na czytelnika czeka idealna mieszanka wybuchowych bohaterów, wartkiej akcji i niesamowitej mitologii słowiańskiej. Już na początku autorka przedstawia nam kluczowych bohaterów serii, czyli Alicję - o której pisałam nieco już wcześniej, jej ciotkę Tatianę, Nataszę, Borysa i Olgę, a także Nikodema i Dymitriego. Każda z tych postaci jest istotą nadprzyrodzoną, lecz nie zdradzę wam, jaką konkretnie. Łączy ich przeszłość, tajemnicza klątwa i... brutalne morderstwo, a także równie brutalne zmartwychwstanie. Alicja szybko zostaje wciągnięta w szaleństwo rodem z Czarcisławia, a wraz z nią czytelnik. Podczas lektury można natknąć się na sporo trafny i zabawnych odwołań do popularnych filmów i seriali o istotach paranormalnych, między innymi do Harrego Pottera, Czystej Krwi czy Zmierzchu. Całość lekko przypomina Pamiętniki Wampirów - ale tylko klimatem i mnogością istot nadnaturalnych, które koegzystują w jednym środowisku, co niekoniecznie wychodzi im na dobre. Spora ilość głównych bohaterów wiąże się z wartką akcją i nieprzewidywalną fabułą. Bohaterowie bezczelnie wchodzą sobie w drogę, urządzają zarówno potyczki słowne, jak i fizyczne - a przy tym potrafią nieźle rozśmieszyć. Są wyraziści i jedyni w swoim rodzaju. Zwłaszcza nasza główna bohaterka, Alicja - ta to dopiero ma charakterek. Co prawda, czasem aż irytuje swym zachowaniem, lecz bez problemu zdobywa sympatię czytelnika. Choć książka ta należy do tych grubszych (prawie 600 stron), to czyta się ją naprawdę bardzo, ale to bardzo szybko. Mamy tu masę dialogów a całość wręcz wypchana jest już wcześniej wspomnianą akcją. Od lektury odrywałam się z przymusu i z wyraźnym niezadowoleniem. Takie książki po prostu chce się czytać - i to ciągle.



Jednakże zabierając się za tę książkę, należy pamiętać, że jest ona przedstawicielem fantastyki młodzieżowej, w związku z czym na czytelnika czeka lekka i niezobowiązująca historia, przy której można odpłynąć od otaczającej nas rzeczywistości i spędzić naprawdę miło czas. Zdecydowanie lekturę umila klimat magicznej tajemnicy, oraz silne elementy mitologii słowiańskiej, dawnych wierzeń i legend. W Czarcisławiu magia jest elementem zupełnie naturalnym - jest fundamentem tego miejsca, oraz znajduje się w mniejszym bądź większym stopniu w każdym z mieszkańców. W miasteczku tym obowiązuje swego rodzaju zmowa milczenia, tak zwana tajemnica poliszynela - bardzo lubię taki motyw i wspominałam o tym, między innymi przy okazji recenzji książki Magdaleny Kubasiewicz Gdzie śpiewają diabły. Lubię również zagadki, a tutaj także ich nie brakuje. Czytelnik stopniowo odkrywa legendę o Czarcisławiu, a także o rodzinach założycieli tego miasteczka, których połączyła okrutna klątwa. Ich potomkowie dzielą się na tych, którzy chcą ją zdjąć i tych, którzy wcale nie chcą tego robić.

Na sam koniec pragnę jeszcze zwrócić Waszą uwagę na tę cudowną okładkę. Stworzył ją Dominik Broniek (który jest odpowiedzialny, m.in. za okładki cyklu Szamanki od umarlaków Raduchowskiej, trylogii Czarny Mag Rachel E. Carter, czy Rytmatysty Brandona Sandersona). Najbardziej urzekło mnie w niej wyjątkowe oddanie treści książki, a także charakterystyki bohaterów. Na grafice ujrzeć możemy Nikodema, Alicję i (jak mniemam) Nataszę. Jeżeli jest to Tatiana, to proszę wyprowadzić mnie z błędu - będę wdzięczna. Jak zapewne się domyślacie, gorąco zachęcam was do lektury tej książki. Ja bawiłam się przy niej wybornie.

KSIAZKOWA-PRZYSTAN.BLOGSPOT.COM

Nie spodziewałam się, że książka (raczej) mało znanej polskiej autorki zrobi na mnie... tak pozytywne wrażenie! Pierwsza część serii Gdzie diabeł mówi dobranoc to idealny przykład tego, że Polacy potrafią tworzyć w nurcie fantastyki - tej współcześnie popularnej, w której roi się od wilkołaków, wampirów, a także... naszych rodzimych istot...

KSIAZKOWA-PRZYSTAN.blogspot.com

Księżycowy czar to sequel historii Emmy i Caluma, którą przedstawiłam wam w kwietniu tego roku. Autorka zakończyła pierwszy tom, czyli Księżycowy blask w kluczowym i nieco dramatycznym momencie pozostawiając czytelnika w zawieszeniu. Losy bohaterów całkiem mnie zaintrygowały, więc chętnie sięgnęłam po kontynuację ich przygód.

Marah Woolf (urodzona w 1971 roku) ukończyła studia historyczne i nauki polityczne. W 2011 roku udało się jej spełnić największe marzenie - wydała swoją pierwszą powieść. Mieszka w Niemczech wraz z mężem, trójką dzieci i jaszczurką. *

Emma rozpacza nad stratą Caluma, a jej życie znów straciło sens. Jednak kiedy dowiaduje się, że ukochany nie jest martwy, ma tylko jeden cel: chce, aby chłopak do niej wrócił… Jednak nie jest to takie proste, chłopak zniknął w swoim świecie, który nie jest dostępny dla Emmy. Mimo przeciwności nastolatka się nie poddaje i podejmuje walkę o ukochanego. **

Już w recenzji pierwszego tomu serii Mary Woolf wspomniałam, że jest to seria przeznaczona dla młodszych nastolatków, którzy dopiero wkraczają w okres dojrzewania, lub dopiero co wkroczyli. Starszy czytelnik może mieć problem z prostym językiem opierającym się w dużej mierze na dialogach, powierzchownie potraktowanej scenerii oraz bohaterach, którzy nie do końca zachowują się w logiczny sposób. Historia ta jest dostosowana dla młodszej osoby, więc nic dziwnego, że w mniemaniu dojrzalszego czytelnika, takie elementy się pojawią.



Księżycowy czar rozpoczyna się w momencie, w którym Księżycowy blask dobiega końca, więc o dziurach fabularnych nie ma tu mowy. Woolf z równym zaangażowaniem kontynuuje losy Emmy i Caluma, dwójki nastolatków, których połączyło uczucie, a także magia i sekrety z nią związane. Księżycowy czar to książka niemalże identyczna, co jej poprzedniczka, jednak w pewnym momencie sceneria oraz bohaterowie drugoplanowi ulegają zmianie. Portree, szkockie miasteczko zastępuje Avallach - magiczna kraina rodem z legend arturiańskich, do której trafia Emma. Nastolatka rozpoczyna naukę w tamtejszym zamku, gdzie spotyka różnorodne istoty magiczne: wróżki, czarodziejów, wampiry, wilkołaki, a także wodniki. Pojawia się sporo nowych bohaterów, lecz tylko kilkoro z nich można nazwać drugoplanowymi - większość to tak naprawdę wypełniacze fabuły.

W pierwszym tomie czytelnik miał okazję poznać świat Emmy - drugi tom prezentuje magiczne uniwersum, do którego należy Calum. Portree i Avallach to zupełnie odmienne miejsca, w których panują inne zasady, jednak autorka poświęciła bardzo mało uwagi miejscom akcji w porównaniu z samą akcją, która gna na złamanie karku. O ile w przypadku Portree nie jest mi żal, tak o Avallachu z chęcią dowiedziałabym się nieco więcej, gdyż lokalizacja ta ma wyraźny potencjał. Emma w drugim tomie niesamowicie działała mi na nerwy - zresztą podobnie jak Calum. Jak w pierwszy tomie byli całkiem sympatyczni, tak tutaj zaprezentowali się z tej gorszej strony. Emma to bohaterka, którą najlepiej określić słowem: bezużyteczna. W momentach, w których jej przyjaciele potrzebowali jej pomocy, Emma jedyne co robiła, to zamieszanie.



W dalszym ciągu uważam, że Księżycowa saga to seria, w której niejeden młodszy czytelnik kompletnie przepadnie. To urocza i magiczna historia poruszająca kwestie pierwszej miłości, przyjaźni, więzów rodzinnych, a także walki w imieniu dobra i poświęcenia na rzecz innych osób. A to wszystko okraszone lekkim humorem, młodzieńczą naiwnością i sporą dawką akcji.

KSIAZKOWA-PRZYSTAN.blogspot.com

Księżycowy czar to sequel historii Emmy i Caluma, którą przedstawiłam wam w kwietniu tego roku. Autorka zakończyła pierwszy tom, czyli Księżycowy blask w kluczowym i nieco dramatycznym momencie pozostawiając czytelnika w zawieszeniu. Losy bohaterów całkiem mnie zaintrygowały, więc chętnie sięgnęłam po kontynuację ich przygód.

Marah Woolf...