Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mężczyzna na rozdrożu podejmuje dramatyczną decyzję. Niestety autor w ten sposób poustawiał klocki, że tak naprawdę brak tu wspomnianego dramatyzmu - wiadomo, lepiej być pięknym, młodym i bogatym niż starym, biednym i brzydkim - czytelnik może tylko kiwnąć głową i to wydaje mi się słabe, chociaż na pewno znajdzie amatorów. Zresztą chyba często tak to właśnie wygląda.
Muszę przyznać, że mój, chciałbym wierzyć, realizm każe mi sceptycznie oceniać sytuację i jej przyszłość ale, jak napisałem, te klocki leżą, jak leżą.

Uwaga: historia nie ma bardzo wiele wspólnego z filmem zrobionym na podstawie książki.

Tak jak w poprzednich opiniach bardzo proszę o usunięcie tych idiotycznych potwierdzeń , że jestem człowiekiem. Opinię, podobnie jak masę poprzednich, chyba sensownych, dodaję ze swojego konta - czyżby to mnie nie weryfikowało? Po zalogowaniu na wspomniane konto zaznaczałem już te kwadraty setki razy - to też nie?! Apel będę powtarzał przy każdej dodawanej opinii i namawiam innych do tego samego, ponieważ prośby wysyłane do moderatorów nie dają rezultatów

Mężczyzna na rozdrożu podejmuje dramatyczną decyzję. Niestety autor w ten sposób poustawiał klocki, że tak naprawdę brak tu wspomnianego dramatyzmu - wiadomo, lepiej być pięknym, młodym i bogatym niż starym, biednym i brzydkim - czytelnik może tylko kiwnąć głową i to wydaje mi się słabe, chociaż na pewno znajdzie amatorów. Zresztą chyba często tak to właśnie wygląda.
Muszę...

Niezbyt porywające studium żałoby po stracie dziecka, jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało. Chwilami ładne i przekonujące, więc po namyśle dołożyłem gwiazdkę. Niestety, chwilami.
Wielka część to ostra satyra na thatcheryzm i samą premier Margaret T., jego/jej pomysły i reformy - w ogóle słabo czytelna w Polsce, tym bardziej po tylu latach a śmieszyć to już w ogóle nie śmieszy, chociaż rozumiem, że jak się tam żyło w latach '80, to mogło się podobać. Ta część nie mogła nie przepaść w tłumaczeniu ale przypuszczam, że nawet dla współczesnego młodego Londyńczyka nie będzie bardzo zrozumiała.

Tak jak w poprzednich opiniach bardzo proszę o usunięcie tych idiotycznych potwierdzeń , że jestem człowiekiem. Opinię, podobnie jak masę poprzednich, chyba sensownych, dodaję ze swojego konta - czyżby to mnie nie weryfikowało? Po zalogowaniu na wspomniane konto zaznaczałem już te kwadraty setki razy - to też nie?! Apel będę powtarzał przy każdej dodawanej opinii i namawiam innych do tego samego, ponieważ prośby wysyłane do moderatorów nie dają rezultatów

Niezbyt porywające studium żałoby po stracie dziecka, jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało. Chwilami ładne i przekonujące, więc po namyśle dołożyłem gwiazdkę. Niestety, chwilami.
Wielka część to ostra satyra na thatcheryzm i samą premier Margaret T., jego/jej pomysły i reformy - w ogóle słabo czytelna w Polsce, tym bardziej po tylu latach a śmieszyć to już w ogóle nie...

Ależ się umęczyłem czytając. Bohater zachowuje się jak na ciężkim kacu i o ile z początku można pomyśleć, że to właśnie dlatego, że jest na ciężkim kacu, o tyle w pewnym momencie dociera do nas, że nawet jeżeli istotnie było tak z początku, to nie ma szans, kac musiał już minąć a tu mamy do czynienia z kompletnym idiotą, któremu alkohol ewidentnie wyżarł pół mózgu. Tymczasem strumień przemyśleń takich ludzi i, co gorsza, czytanie o ich działaniach i logice potrafi naprawdę wyczerpać. Człowiek pewnego ranka niespodziewanie traci wzrok (żaden spoiler - podaje to wydawca na okładce) i właściwie jedyna jego refleksja to "trzeba zmienić kwalifikację w MOPSie" - takie klimaty.

Muszę wyznać, że poddałem się jakieś 100 stron przed końcem.

Podobnie, jak w poprzednich opiniach bardzo proszę o usunięcie tych idiotycznych potwierdzeń , że jestem człowiekiem. Opinię, podobnie jak masę poprzednich, chyba sensownych, dodaję ze swojego konta - czyżby to mnie nie weryfikowało? Po zalogowaniu na wspomniane konto zaznaczałem już te kwadraty setki razy - to też nie?! Apel będę powtarzał przy każdej dodawanej opinii i namawiam innych do tego samego, ponieważ prośby wysyłane do moderatorów nie dają rezultatów.

Ależ się umęczyłem czytając. Bohater zachowuje się jak na ciężkim kacu i o ile z początku można pomyśleć, że to właśnie dlatego, że jest na ciężkim kacu, o tyle w pewnym momencie dociera do nas, że nawet jeżeli istotnie było tak z początku, to nie ma szans, kac musiał już minąć a tu mamy do czynienia z kompletnym idiotą, któremu alkohol ewidentnie wyżarł pół mózgu....

Odniosłem wrażenie, że autorka napisała tę część sporo po poprzednich, literacko będąc już myślami w zupełnie innych klimatach. Bardzo poprawne, miłe w lekturze, czytało się nawet lepiej niż niejedna wyżej przeze mnie oceniana książka, ale jakoś zabrakło w tym błysku i chyba przekonania.

Przy okazji rozpocznę akcję: bardzo proszę o usunięcie tych idiotycznych potwierdzeń , że jestem człowiekiem. Opinię, podobnie jak masę poprzednich, chyba sensownych, dodaję ze swojego konta - czyżby to mnie nie weryfikowało? Po zalogowaniu na wspomniane konto zaznaczałem już te kwadraty setki razy - to też nie?! Apel będę powtarzał przy każdej dodawanej opinii i namawiam innych do tego samego, ponieważ prośby wysyłane do moderatorów nie dają rezultatów.

Odniosłem wrażenie, że autorka napisała tę część sporo po poprzednich, literacko będąc już myślami w zupełnie innych klimatach. Bardzo poprawne, miłe w lekturze, czytało się nawet lepiej niż niejedna wyżej przeze mnie oceniana książka, ale jakoś zabrakło w tym błysku i chyba przekonania.

Przy okazji rozpocznę akcję: bardzo proszę o usunięcie tych idiotycznych potwierdzeń ,...

Narażę się ale trudno... Książka się źle zestarzała.

Pamiętam, jakie zrobiła na mnie wrażenie, wstyd powiedzieć, ile lat temu, tymczasem czytając teraz poczułem się, jakbym oglądał pierwsze odcinki Star Treka - tania scenografia studia udająca hi-tec z przyszłości, bohaterowie w obciachowych kostiumach a la mundur i statyczna akcja oparta na gadających głowach w kolejnych odsłonach. Z jednym małym wyjątkiem wszelkie sceny wymagające większej dynamiki zostały przez autora konsekwentnie pominięte i są tylko wspomniane w rozmowach (i to wspomniane, nie opowiedziane!). Poza bardzo nielicznymi wyjątkami wszystko odbywa się w pomieszczeniach i poza nielicznymi wyjątkami prowadzenie fabuły opiera się na dialogach. Bez ironii, "Diuna" to gotowy materiał na sztukę teatralną. Do tego autor chyba sam nie do końca ogarnia stworzony przez siebie świat, traktując np. całe planety jak kraje, i to niezbyt wielkie, no bo jak inaczej rozumieć to, że przenosząc się z jednej planety na inną trzeba cofnąć zegar o ileś tam godzin albo że całą planetę utrzymuje w porządku pięć legionów, albo że roczny dochód z całej planety (całej planety! podobno wyjątkowo dochodowej!) wynosi 10 miliardów jednostek płatniczych - w takim przypadku zwykłe zakupy wymagałyby istnienia jakichś podjednostek ułamkowych wysokich rzędów. Mentaci są wyjątkowo nieprzekonujący - specjalnie hodowani nadludzie o supermożliwościach wnioskowania i przewidywania, ze zdolnościami jasnowidzenia, tymczasem owszem, potrafią dodać dwa do dwóch, jak większość z nas, ale fatalnie gubią się kiedy dochodzi do jakichś trochę bardziej zawiłych problemów - to po co oni? Nie będę spojlerował przykładami, ale już z tego, co napisałem widać, że naprawdę żadni z nich superdoradcy.

Powieść ratuje fantastyczny, wizjonerski pomysł i świetna okołoekologiczna problematyka. Pod względem przedstawionych idei i rozwiązań wyprzedza czas, tak samo przedstawiając kobiety - wystarczy porównać z tym, co się dzieje u w tym samym czasie piszących Lema albo Dicka, do tego, oryginalnie, umieszcza w centrum kultury inne niż pochodzenia europejskiego. Dlatego (oczywiście przede wszystkim chodzi o ten pomysł) czyta się ją mimo wszystko z przyjemnością jednak...
Film lepszy. Dużo lepszy.

Narażę się ale trudno... Książka się źle zestarzała.

Pamiętam, jakie zrobiła na mnie wrażenie, wstyd powiedzieć, ile lat temu, tymczasem czytając teraz poczułem się, jakbym oglądał pierwsze odcinki Star Treka - tania scenografia studia udająca hi-tec z przyszłości, bohaterowie w obciachowych kostiumach a la mundur i statyczna akcja oparta na gadających głowach w kolejnych...

Otaczający nas świat pełen duchów umarłych...
Trudno oceniać książkę, opisującą brutalną, straszną rzeczywistość wojny domowej, prowadzonej wszelkimi dostępnymi metodami - zamachy bombowe, w których giną cywile, pacyfikacje i skrytobójstwa są tu na porządku dziennym. Podobnie, jak w przypadku reportażu, czytelnik może tylko przyjąć treść do wiadomości. Dlatego, mimo że "Siedem księżyców..." to dużo więcej niż dokument i część literacko-fabularno-fantastyczna, wszystkie te opisy życia ignorującego, w ciągłym poszukiwaniu zabawy, wojnę, są świetnie poprowadzone, cały ten aspekt powieści niknie. Niestety, chciałoby się powiedzieć.
Jeszcze tylko wspomnę, że notka wydawnictwa na okładce fatalna. Jeżeli szukacie mieszanki Agaty Christie i Stranger Things to absolutnie nie jest ta książka.

Otaczający nas świat pełen duchów umarłych...
Trudno oceniać książkę, opisującą brutalną, straszną rzeczywistość wojny domowej, prowadzonej wszelkimi dostępnymi metodami - zamachy bombowe, w których giną cywile, pacyfikacje i skrytobójstwa są tu na porządku dziennym. Podobnie, jak w przypadku reportażu, czytelnik może tylko przyjąć treść do wiadomości. Dlatego, mimo że...

Odnoszę wrażenie, że bardziej niż pisanie historii wysp brytyjskich interesowały autora różne koncepcje historiozoficzne i politologiczne i dzielenie się z czytelnikami swoimi opiniami i mniemaniami, dotyczącymi często tak naprawdę sytuacji obecnej Wielkiej Brytanii (mimo innych deklaracji autora. Np. Irlandia poza okresem kiedy była częścią Brytanii, czyli po 1946, a tak naprawdę po 1922, właściwie w książce nie istnieje), z implikacjami. Z punktu widzenia historyka brytyjskiego, skoro tradycyjnych historii Anglii powstały może setki, taki zabieg ma sens, ale dla polskiego czytelnika, chcącego poznać historię Zjednoczonego Królestwa (rozróżnienie od Anglii bardzo podkreślane przez autora) oznacza to, że chyba lepiej poszukać innego źródła.

Jak któryś z poprzednio oceniających napisał, "koniec historii" ma u Daviesa miejsce gdzieś na początku XVIII wieku, potem następują już bardziej rozważania i eseje na temat (chociaż i wcześniej np. czasy elżbietańskie zostały potraktowane po macoszemu). Przy czym niektóre, jak szerokie omówienie pozycji z dziedziny historiografii brytyjskiej, raczej nie będą interesujące dla niefachowca.

Natomiast zrozumiałem, że historia wysp brytyjskich jest na tyle obszerna i zawiła, że, o ile nie ma być potraktowana po łebkach, jeden, nawet gruby tom to może być za mało. O dziwo, historia Polski prostsza.
No i różnica między Zjednoczonym Królestwem, Anglią, Wielką Brytanią, Brytanią itp, nie mówiąc o Szkocji, jakoś lepiej do mnie przemówiła.

Odnoszę wrażenie, że bardziej niż pisanie historii wysp brytyjskich interesowały autora różne koncepcje historiozoficzne i politologiczne i dzielenie się z czytelnikami swoimi opiniami i mniemaniami, dotyczącymi często tak naprawdę sytuacji obecnej Wielkiej Brytanii (mimo innych deklaracji autora. Np. Irlandia poza okresem kiedy była częścią Brytanii, czyli po 1946, a tak...

Przeczytanie tej książki byłoby z oczywistych przyczyn nie na miejscu, więc tylko ją przerzuciłem, czyli według terminologii autora: "KP, - " przekartkowana, opinia negatywna. Przede wszystkim, niestety, nie dostarcza czytelnikowi informacji na postawione w tytule pytanie - to tylko chwyt retoryczny, żeby nie napisać marketingowy (skoro autor popełnił kolejną pozycję pod bardzo zbliżonym tytułem). Nie jest to również, tak mi się zdaje ale właściwie kto wie z tymi Francuzami, pozycja satyryczna. Otrzymujemy natomiast pewną liczbę literackich przykładów nie-czytania (myślnik odautorski) oraz niezbyt odkrywcze teoretycznoliterackie rozważania na poziomie podstawowym o przestrzeni między tekstami. Podsumowując: dużo bojowych podskoków i wojowniczych okrzyków czego to wam nie zrobię a potem okazuje się, że frytek wam nie zrobię bo olej się skończył a inne rzeczy, jak chcecie, musicie przynieść ze sobą - czyli po francusku.

Właściwie jedyne, co wyniosłem, to pocieszająca świadomość, że nie tylko ja zapominam książki na potęgę.

Przeczytanie tej książki byłoby z oczywistych przyczyn nie na miejscu, więc tylko ją przerzuciłem, czyli według terminologii autora: "KP, - " przekartkowana, opinia negatywna. Przede wszystkim, niestety, nie dostarcza czytelnikowi informacji na postawione w tytule pytanie - to tylko chwyt retoryczny, żeby nie napisać marketingowy (skoro autor popełnił kolejną pozycję pod...

Okropnie anachroniczna. Pierwszy porównany do Churchilla pojawia się w 6 wieku, potrzeba anglikanizmu wśród elity społeczeństwa mniej więcej w tym samym czasie a autor bez oporów przypisuje staroangielskim postaciom swoje wizje geostrategiczne, uwzględniające wydarzenia z następnych kilkuset lat.
Nie polecając z uwagi na powyższe, uprzedzam potencjalnego czytelnika, że książka zakłada pewną wiedzę historyczną i akurat tego nie uważam za wadę, ale lekturę warto poprzedzić jakąś tradycyjną historią Anglii. W innym przypadku odniesiemy wrażenie, że znikąd pojawiają się przypadkowe postaci, którym nie wiadomo dlaczego przypisuje się znaczenie.

To w sumie dziwne, że ten sam Paul Johnson napisał też "Narodziny nowoczesności", jedną z lepszych książek historycznych, które czytałem.

Okropnie anachroniczna. Pierwszy porównany do Churchilla pojawia się w 6 wieku, potrzeba anglikanizmu wśród elity społeczeństwa mniej więcej w tym samym czasie a autor bez oporów przypisuje staroangielskim postaciom swoje wizje geostrategiczne, uwzględniające wydarzenia z następnych kilkuset lat.
Nie polecając z uwagi na powyższe, uprzedzam potencjalnego czytelnika, że...

Sensacje XX wieku w wersji włoskiej. Oczywiście bardzo ciekawie się to czyta, natomiast naukowa rzetelność autora jest mocno dyskusyjna. Na przykład twierdzenie że Żydzi aszkenazyjscy są w największym stopniu nawróconymi Chazarami, którzy przez Europę wschodnią dotarli do Niemiec podpiera głównie artykułem (z ciekawości przeczytałem), który w konkluzji właściwie wyklucza obecność okołokaukaskiego DNA u współczesnych Aszkenazyjczyków i na podstawie badań genetycznych sugeruje drogę przez Italię. Albo wymienia utworzone w XIX w. AEG jako twór późnych lat 1920-tych. Te kwestie nie są bardzo istotne, natomiast rzuciły mi sie w oczy i były łatwe do zweryfikowania a nie sądzę, żeby ważniejsze tezy uniknęły takiej samej wątpliwej metody.
Polska redakcja książki, niestety, na podobnym poziomie, co praca historyka. Na przykład (jest więcej) występujący tu i ówdzie historyk Giuseppe Flavio to po polsku Józef Flawiusz.
No ale, jak zaznaczyłem na początku, czyta się dobrze.

Sensacje XX wieku w wersji włoskiej. Oczywiście bardzo ciekawie się to czyta, natomiast naukowa rzetelność autora jest mocno dyskusyjna. Na przykład twierdzenie że Żydzi aszkenazyjscy są w największym stopniu nawróconymi Chazarami, którzy przez Europę wschodnią dotarli do Niemiec podpiera głównie artykułem (z ciekawości przeczytałem), który w konkluzji właściwie wyklucza...

Dzięki tej książce zrozumiałem, skąd brała się dziewiętnastowieczna pasja do buntów, powstań, rewolucji, kult Napoleona i parę innych nie całkiem oczywistych z naszej dzisiejszej perspektywy zjawisk. A również jak mizeria dzięki kolejnym ogniwom łańcucha przekazów urasta do pomnika i legendy (Garibaldi, Bolivar)

Dzięki tej książce zrozumiałem, skąd brała się dziewiętnastowieczna pasja do buntów, powstań, rewolucji, kult Napoleona i parę innych nie całkiem oczywistych z naszej dzisiejszej perspektywy zjawisk. A również jak mizeria dzięki kolejnym ogniwom łańcucha przekazów urasta do pomnika i legendy (Garibaldi, Bolivar)

Nie znoszę książek ponurych, przygnębiających i epatujących beznadzieją i z zasady takich nie czytam a "Shuggie Bain" jest ich podręcznikowym przykładem. Ponieważ jednak to prezent, z grzeczności trochę z nim posiedziałem a potem już szkoda było nie skończyć skoro tyle wymęczyłem.
"Wymęczyłem" to dobre słowo w tym kontekście, bo życie jedenastolatka z matką alkoholiczką w pokopalnianym slumsie bezrobotnych górników, pośród opuszczonych hałd, do tego jeszcze ostentacyjnie różniącego się od rówieśników, to oczywisty koszmar. Straszne życie, ale, zostawiając na boku emocje, jakkolwiek cynicznie by to nie brzmiało, wiele nowego się nie dowiedziałem: poznasz jedno - znasz wszystkie. A co do przyjemności z lektury ... hmm... domyśl się ;) Chociaż, przyznaję, literacko jest świetna.
Co do użytego w tłumaczeniu języka, który krytykują poprzedni komentujący: swobodna adaptacja niestarannego przykopalnianego śląsko-polskiego pomieszanego ze zwykłą niepoprawnością językową - coś trzeba było wymyślić w polskiej wersji, bo o tej "godce" w książce nieraz mowa - moim zdaniem całkiem dobrze pasuje do tych hałd i przede wszystkim brzmi bardzo naturalnie, więc chyba jest OK - może nawet tak mówili w familokach we wczesnych latach osiemdziesiątych?

Nie znoszę książek ponurych, przygnębiających i epatujących beznadzieją i z zasady takich nie czytam a "Shuggie Bain" jest ich podręcznikowym przykładem. Ponieważ jednak to prezent, z grzeczności trochę z nim posiedziałem a potem już szkoda było nie skończyć skoro tyle wymęczyłem.
"Wymęczyłem" to dobre słowo w tym kontekście, bo życie jedenastolatka z matką alkoholiczką w...

Naprawdę bardzo dobrze napisana książka. W błyskotliwym, lekkim stylu poruszająca wcale nie banalny problem integracji i/lub zachowania odrębności kulturowej oraz miejsce imigrantów w społeczeństwie brytyjskim a właściwie w Londynie. Żeby nie powtarzać tego, co inni już napisali: trzy rodziny, jedne bardziej śmieszne a mniej denerwujące, inne bardziej denerwujące a mniej śmieszne, najgorsi są mężczyźni opętani ideą, których należałoby izolować - no, ale to już skądinąd wiadomo ;)

Co ciekawe profil narodowościowy Londyńczyków zmienia się tak szybko, że za moment będzie nieaktualna, a może już jest.

Naprawdę bardzo dobrze napisana książka. W błyskotliwym, lekkim stylu poruszająca wcale nie banalny problem integracji i/lub zachowania odrębności kulturowej oraz miejsce imigrantów w społeczeństwie brytyjskim a właściwie w Londynie. Żeby nie powtarzać tego, co inni już napisali: trzy rodziny, jedne bardziej śmieszne a mniej denerwujące, inne bardziej denerwujące a mniej...

Świetna, fantastycznie napisana książka, w której szesnastowieczni bohaterowie mówią naszym językiem i myślą jak ponadprzeciętnie inteligentni i wyjątkowo bystrzy ludzie współcześni a nie szacowne zabytki. To po pierwsze.
Tomasz Cromwell jest niesamowitym gościem, to po drugie.
Unikałem jej dotąd, bo myślałem, że skupi się na obrzydliwcu Henryku VIII - a tu miła niespodzianka. To po trzecie.

Świetna, fantastycznie napisana książka, w której szesnastowieczni bohaterowie mówią naszym językiem i myślą jak ponadprzeciętnie inteligentni i wyjątkowo bystrzy ludzie współcześni a nie szacowne zabytki. To po pierwsze.
Tomasz Cromwell jest niesamowitym gościem, to po drugie.
Unikałem jej dotąd, bo myślałem, że skupi się na obrzydliwcu Henryku VIII - a tu miła...

Trzy historie, które przy użyciu szablonowych motywów z kryminałów zajmują się możliwością poznania innego a w dalszej kolejności także siebie samego - kim właściwie jestem. Jak brzmi, takie i jest - z całą pewnością nie dla każdego, chociaż da się czytać, fabuła praktycznie symboliczna. Nawet ciekawy pomysł ale wybitnie jednorazowy, do tego stopnia, ze właściwie wystarczyłaby jedna zamiast trzech części - trzecia a jeszcze bardziej druga są już tylko powtórzeniem pierwszej.

Trzy historie, które przy użyciu szablonowych motywów z kryminałów zajmują się możliwością poznania innego a w dalszej kolejności także siebie samego - kim właściwie jestem. Jak brzmi, takie i jest - z całą pewnością nie dla każdego, chociaż da się czytać, fabuła praktycznie symboliczna. Nawet ciekawy pomysł ale wybitnie jednorazowy, do tego stopnia, ze właściwie...

Polityczno-sensacyjne SF z wątkiem kryminalnym. Bardzo dobrze napisana książka chociaż zakończenie, niestety, nie powala. Akcja dynamiczna, konflikt przekonujący - mało "science", jak ktoś wcześniej zauważył, co dla niektórych będzie wadą ale dla mnie raczej jest zaletą. Świat przedstawiony kojarzy się raczej z chińsko-japońsko-mezoamerykańskim średniowieczem niż z daleką przyszłością.

Przyczepię się do koncepcji imion - "Osiem Korbowód", "Cztery Kierunkowskaz" czy "Piętnaście Helikopter" brzmi po prostu idiotycznie - zastanawiam się, czy może tylko po polsku - i chyba nie tylko. Może w antyutopii miałoby to sens ale "Pamięć..." to nie jest antyutopia.

Druga rzecz - rola poezji w świecie przyszłości - to jest tak wybitnie nieprzekonujące, że aż rzutuje na moją ocenę całości..

Polityczno-sensacyjne SF z wątkiem kryminalnym. Bardzo dobrze napisana książka chociaż zakończenie, niestety, nie powala. Akcja dynamiczna, konflikt przekonujący - mało "science", jak ktoś wcześniej zauważył, co dla niektórych będzie wadą ale dla mnie raczej jest zaletą. Świat przedstawiony kojarzy się raczej z chińsko-japońsko-mezoamerykańskim średniowieczem niż z daleką...

Problemy "kolorowej" Ameryki w konwencji nieco absurdalnego stand-upu o poziomie jednak poniżej Woody Allena. W gorszych momentach poziom Opolskiej Nocy Kabaretowej albo niżej, w lepszych - bliżej wspomnianego już Allena z dużo bardziej zaangażowaną zawartością. Nawet (po złapaniu rytmu - tutaj to konieczne) się dobrze czytało i zdarzyło mi się parę razy uśmiechnąć ale, generalnie, to nie jest moja poetyka.

Do samego przekazu się nie odniosę - przyjmuję do wiadomości i tyle.

Problemy "kolorowej" Ameryki w konwencji nieco absurdalnego stand-upu o poziomie jednak poniżej Woody Allena. W gorszych momentach poziom Opolskiej Nocy Kabaretowej albo niżej, w lepszych - bliżej wspomnianego już Allena z dużo bardziej zaangażowaną zawartością. Nawet (po złapaniu rytmu - tutaj to konieczne) się dobrze czytało i zdarzyło mi się parę razy uśmiechnąć ale,...

"Zdziwniej i zdziwniej! — zawołała Alicja". Odnoszę wrażenie, że autor na siłę udziwniał fabułę, traktując to chwilami jako główny cel powieści. Zaznaczę, że niektóre inne książki Murakamiego są jeszcze bardziej absurdalne.

Poza tym w sposób zdumiewający przedstawiona jest kwestia zbrodni wojennych w czasie II wojny św. na Dalekim Wschodzie. Rozumiem, że "Kronika..." nie jest podręcznikiem historii, ale opisywanie tylko okrucieństw popełnianych żołnierzach i cywilach japońskich, przedstawianych konsekwentnie jako zupełnie niewinne ofiary okrutników, służbistów i degeneratów czy skwitowanie masakry nankińskiej (do 400 tys, ofiar, głównie cywilnych, do 80 tys gwałtów) jako "zamieszania" z powodu walki z żołnierzami, którzy przebrali się za cywilów (albo jakoś podobnie to ujął Murakami) jest właściwie oburzające.

Czytałem po raz drugi i kiedyś bardziej mi się podobało a teraz... Chyba człowiek się robi bardziej wybredny na starość.

"Zdziwniej i zdziwniej! — zawołała Alicja". Odnoszę wrażenie, że autor na siłę udziwniał fabułę, traktując to chwilami jako główny cel powieści. Zaznaczę, że niektóre inne książki Murakamiego są jeszcze bardziej absurdalne.

Poza tym w sposób zdumiewający przedstawiona jest kwestia zbrodni wojennych w czasie II wojny św. na Dalekim Wschodzie. Rozumiem, że "Kronika..." nie...

Mam dość ostrą alergię na "sentencje" i wszelkie złote myśli a ta powieść to droga z interludiami. A te Interludia, to spotkania z rozmówcami, którzy właśnie wypowiadają różne światłe maksymy, co wpływa na moją ocenę.

Ale pomysł mi się podobał i im dłużej o niej myślę, tym lepiej ją oceniam, mimo tych męczących "mądrościowych" wstawek. Rozliczenie z mitologią Dzikiego Zachodu, z tradycją (amerykańską), z przeszłością (amerykańską), z młodością (może też amerykańską)... Samotny, zagubiony jeździec (przepraszam, kowboj), który utracił wszystko oprócz konia a wokół już samochody. Dziwaczny, chory bildungsroman nafaszerowany symbolami.

Ciężka, właściwie przykra, a to jeszcze bardzo mało powiedziane, w lekturze.

Mam dość ostrą alergię na "sentencje" i wszelkie złote myśli a ta powieść to droga z interludiami. A te Interludia, to spotkania z rozmówcami, którzy właśnie wypowiadają różne światłe maksymy, co wpływa na moją ocenę.

Ale pomysł mi się podobał i im dłużej o niej myślę, tym lepiej ją oceniam, mimo tych męczących "mądrościowych" wstawek. Rozliczenie z mitologią Dzikiego...

Całkiem przyjemna w lekturze literatura faktu - "biografia" (raczej) kulturowa, z (raczej) europejsko-francuskiego punktu widzenia, Tahiti - Fenua z tytułu to ląd/kraj/ziemia po tahitańsku, a szerzej Polinezji Francuskiej. Książka nie za gruba, więc i selekcja spora - dużo jest o związanych z Pacyfikiem francuskich bohaterach młodości autora, którzy dla nas będą nierzadko anonimowi, niemniej sama pozycja warta polecenia.

Co do wydania - brakowało mi zdjęć, ale, jak podejrzewam, ma ich brakować, żeby zaznaczyć, że to nie jest literatura podróżnicza, co jeszcze dodatkowo zaznaczono na pierwszej stronie. Tylko że zdaje mi się, że słowo "powieść" w podtytule nie wystarcza - rozumiem, że po to się tam znalazło - przy ogromnej pojemności terminu, tutaj naprawdę nie pasuje. Najbliżej fikcji jest, wspomniany już, dobór poruszanych wątków.

Całkiem przyjemna w lekturze literatura faktu - "biografia" (raczej) kulturowa, z (raczej) europejsko-francuskiego punktu widzenia, Tahiti - Fenua z tytułu to ląd/kraj/ziemia po tahitańsku, a szerzej Polinezji Francuskiej. Książka nie za gruba, więc i selekcja spora - dużo jest o związanych z Pacyfikiem francuskich bohaterach młodości autora, którzy dla nas będą nierzadko...