Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początku myślałam, że z przyjemnością napiszę o tej pozycji kilka ciepłych słów, bo uważałam ją za swoje odkrycie, a w mediach książkowych nie było o niej zbyt głośno.

W zasadzie gdyby nie ostatnie 100 stron, to pewnie tak by było, bo w akcję byłam wciągnięta. Styl autorki jest przyzwoity, generalnie chciało mi się do tej książki wracać i ją czytać. Niestety wkroczyła to tej książki sensacja, ba, tam w pewnym momencie to sensacja goni sensację i nie wiadomo tylko, czy śmiać się czy płakać.

Ja rozumiem, że pewna doza wybuchów i pościgów w thrillerze czy kryminale jest dopuszczalna i w zasadzie pożądana, ale trzeba znać umiar. W przeciwnym wypadku historia zmienia się w absurdalną, niewiarygodną i groteskową, i to nie w tym dobrym znaczeniu.

Nie uwierzyłam ani w historię, ani w zagadkę. Tak naprawdę, to im dalej w las, tym książka była dla mnie mniej strawna. Ostatnie strony to już tylko przelatywałam wzrokiem.

Czy sięgnę po kontynuację (a z zakończenia można wywnioskować, że może być dalszy ciąg)? Z całą pewnością nie, bo nie mam ochoty wracać do tej opowieści. Natomiast będę się bacznie przyglądać twórczości autorki, bo ciekawi mnie, co jeszcze napiszę. Widzę potencjał, ale zdecydowanie potrzeba jeszcze wyczucia i warsztatu pisarskiego.

Na początku myślałam, że z przyjemnością napiszę o tej pozycji kilka ciepłych słów, bo uważałam ją za swoje odkrycie, a w mediach książkowych nie było o niej zbyt głośno.

W zasadzie gdyby nie ostatnie 100 stron, to pewnie tak by było, bo w akcję byłam wciągnięta. Styl autorki jest przyzwoity, generalnie chciało mi się do tej książki wracać i ją czytać. Niestety wkroczyła...