Książka opowiada o relacjach w życiu codziennym rodziny, przedstawionego z perspektyw jej członków a przede wszystkim matki i jej dzieci, później wnuków.... ot życie można by powiedzieć, bo problemy pokoleniowe aktualne w każdej rodzinie, od zawsze po dziś dzień...

Żaden koniec" jak dla mnie , to przerost formy nad treścią, książka jest nudna....
Książkę odłożyłam na dwa tygodnie i podczas czytania najbardziej cieszyłam się na puste kartki, bo to oznaczało szybsze dobrnięcie do końca....

Książka opowiada o relacjach w życiu codziennym rodziny, przedstawionego z perspektyw jej członków a przede wszystkim matki i jej dzieci, później wnuków.... ot życie można by powiedzieć, bo problemy pokoleniowe aktualne w każdej rodzinie, od zawsze po dziś dzień...

Żaden koniec" jak dla mnie , to przerost formy nad treścią, książka jest nudna....
Książkę odłożyłam na...

Mam wrażenie, że nastała moda wśród części autorów na pisanie książek o jak najbardziej zawiłej narracji, z olbrzymią ilością skoków w czasie i przestrzeni. Na pokazywanie niezliczonej ilości wątków, punktów widzenia, retrospekcji. Do tego pomieszanie stylów, silenie się na oryginalność formy za wszelką cenę.
Zapomina się jednak o historii. I taka właśnie jest ta książka.
A dobrze opowiedziana historia obroni się zawsze.

Mam wrażenie, że nastała moda wśród części autorów na pisanie książek o jak najbardziej zawiłej narracji, z olbrzymią ilością skoków w czasie i przestrzeni. Na pokazywanie niezliczonej ilości wątków, punktów widzenia, retrospekcji. Do tego pomieszanie stylów, silenie się na oryginalność formy za wszelką cenę.
Zapomina się jednak o historii. I taka właśnie jest ta książka.
A...

Po "Żaden koniec" sięgnęłam przypadkowo - kojarzyłam nazwisko autorki, okładka wyglądała niezwykle, a opis na tyle zachęcający, bym miała ochotę poznać opowieść Papużanki.

Powieścią jestem zachwycona - podoba mi się struktura, przeplatanie się czasu, przestrzeni i narracji. Podoba mi się ułożenie książki jak puzzli - zarówno jeśli chodzi o historię, jak i emocje, skrawki przeżyć czy myśli.

Emocjonalnie mnie nie dotknęła, ale doceniam narrację i język.

Po "Żaden koniec" sięgnęłam przypadkowo - kojarzyłam nazwisko autorki, okładka wyglądała niezwykle, a opis na tyle zachęcający, bym miała ochotę poznać opowieść Papużanki.

Powieścią jestem zachwycona - podoba mi się struktura, przeplatanie się czasu, przestrzeni i narracji. Podoba mi się ułożenie książki jak puzzli - zarówno jeśli chodzi o historię, jak i emocje, skrawki...

Jestem zachwycona. Formą przekazu, splotem historii i czasów, językiem, trafnością wyrazu. Tyle różnorodności, która działa się sama, nienachalnie, bez wybujałego EGO.
Ta książka jest jak potok górki, który spływając zabiera ze sobą i stare gałęzie i młode liście i duże sprawy i te drobnostki. Wszystko żyje, jest i tworzy całość.
Chcę więcej takich autorów i powieści.

Jestem zachwycona. Formą przekazu, splotem historii i czasów, językiem, trafnością wyrazu. Tyle różnorodności, która działa się sama, nienachalnie, bez wybujałego EGO.
Ta książka jest jak potok górki, który spływając zabiera ze sobą i stare gałęzie i młode liście i duże sprawy i te drobnostki. Wszystko żyje, jest i tworzy całość.
Chcę więcej takich autorów i powieści.

genialna zabawa formą

genialna zabawa formą

"W „Żaden koniec” nie jest ważna chronologia: autorka przeplata czasy i wątki, plącząc nitki losów tej dziwnej, nieznającej się rodziny. W końcu wychodzi na to, że każde pokolenie popełnia, choćby nie chciało, te same błędy i dopuszcza się identycznych zaniedbań. Jako młodzi ludzie zarzekamy się, że nie będziemy jak rodzice, aż nagle przychodzi moment, gdy w przerażającym przebłysku jasności widzimy, że zachowujemy się dokładnie jak oni, mamy te same powiedzenia, zestaw gestów i min."

Reszta opinii pod adresem: https://tanayahczyta.wordpress.com/2024/03/10/zaden-koniec-z-papuzanka/ :)

"W „Żaden koniec” nie jest ważna chronologia: autorka przeplata czasy i wątki, plącząc nitki losów tej dziwnej, nieznającej się rodziny. W końcu wychodzi na to, że każde pokolenie popełnia, choćby nie chciało, te same błędy i dopuszcza się identycznych zaniedbań. Jako młodzi ludzie zarzekamy się, że nie będziemy jak rodzice, aż nagle przychodzi moment, gdy w przerażającym...

Kolejne moje odkrycie, bo wcześniej nie spotkałam się z żadna książką autorki, a już wiem, że kolejne będą.
Koniec jest tu początkiem, ponieważ najpierw umiera babcia Krystyna, a następnie poznajemy jej życie i relacje z rodziną.
Składamy puzzle, żeby dowiedzieć się jakie więzy miała z córką i synem, a jakie z wnukami.
Nie jestem do końca pewna czy udało mi się wsadzić wszystkie elementy na właściwe miejsce. Ale być może niektóre elementy pasują nie tylko do jednego.
A wszystko niby takie prozaiczne, trochę rozdrapane, momentami stetryczałe ale dzięki temu ciekawe i bliskie.
Babcia Krysia trochę mi przypomina moją mamę Krysię, a samą siebie odnajduję trochę w Marcie.
O samej śmierci, wiemy, że jest, ale czy jest możliwe żeby się przygotować, obojętne czy będzie nasza własna czy kogoś bliskiego(?)

„Śmierć jest do prze­ży­cia, po­waż­nie. Z ży­ciem jest znacz­nie trud­niej”

Kolejne moje odkrycie, bo wcześniej nie spotkałam się z żadna książką autorki, a już wiem, że kolejne będą.
Koniec jest tu początkiem, ponieważ najpierw umiera babcia Krystyna, a następnie poznajemy jej życie i relacje z rodziną.
Składamy puzzle, żeby dowiedzieć się jakie więzy miała z córką i synem, a jakie z wnukami.
Nie jestem do końca pewna czy udało mi się wsadzić...

Jak to jest pięknie napisane! Autorka bawi się językiem, formami literackimi. Opowiada historie pokoleń jednej rodziny, powoli przedzieramy się przez jej tajemnice, traumy, wątki, które powtarzają się między pokoleniami. Nie brakuje tu humoru, emocji i czułości dla trudności, przez które wszyscy przechodzimy.

Jak to jest pięknie napisane! Autorka bawi się językiem, formami literackimi. Opowiada historie pokoleń jednej rodziny, powoli przedzieramy się przez jej tajemnice, traumy, wątki, które powtarzają się między pokoleniami. Nie brakuje tu humoru, emocji i czułości dla trudności, przez które wszyscy przechodzimy.

Babcia umiera (i to jest dobra wiadomość)

Ma być tragicznie, smutno, żałobnie? Tak chyba powinno być, gdy odchodzi seniorka rodu. Zamiast tego jest dziwnie, podejrzliwie i wokół pełno tajemnic, które wraz z kolejnymi przeczytanymi stronami pękają niczym bańki mydlane, odsłaniając poharatany rodzinny świat niewypowiedzianych tęsknot i żalów, natrętnych rozgoryczeń i uraz, powracających klisz ze smutnymi scenami z przeszłości.

Poznajemy rodzinne tajemnice, a najbardziej i najwięcej tych babcinych. Nasz ogląd czy też raczej ocena jej osoby zmieniają się wraz z postępem lektury. W finale będziemy mieć już sporo empatii i zrozumienia dla jej postawy, zachowania, nawet cech charakteru. Czym miała nasiąknąć jako mała dziewczynka? Czym miała naładować psychiczne akumulatory, jeśli tak niewiele dostała? Prawie nic.

My jeszcze mamy czas, by powalczyć o swoje życia, rodziny, relacje. Spróbować chociaż zadośćuczynić za grzechy, naprawić błędy, uderzyć się w piersi i przyznać do winy. Żałować i poprawiać. A ty - babciu - już umarłaś. Chyba 148. raz. Umarłaś naprawdę. Spoczywaj w pokoju. Twoja śmierć to dopiero początek. Dla nas. Jakkolwiek to brzmi (ponuro) – to może być nasza szansa.

Biedna kochana babcia.
Spoczywaj w pokoju.

Babcia umiera (i to jest dobra wiadomość)

Ma być tragicznie, smutno, żałobnie? Tak chyba powinno być, gdy odchodzi seniorka rodu. Zamiast tego jest dziwnie, podejrzliwie i wokół pełno tajemnic, które wraz z kolejnymi przeczytanymi stronami pękają niczym bańki mydlane, odsłaniając poharatany rodzinny świat niewypowiedzianych tęsknot i żalów, natrętnych rozgoryczeń i uraz,...

Napiszę tylko tyle...
ta powieść trafiła idealnie w moje literackie gusta, trafiła prosto w moje serce.
I kocham jej okładkę.

Napiszę tylko tyle...
ta powieść trafiła idealnie w moje literackie gusta, trafiła prosto w moje serce.
I kocham jej okładkę.