Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początku myślałam, że z przyjemnością napiszę o tej pozycji kilka ciepłych słów, bo uważałam ją za swoje odkrycie, a w mediach książkowych nie było o niej zbyt głośno.

W zasadzie gdyby nie ostatnie 100 stron, to pewnie tak by było, bo w akcję byłam wciągnięta. Styl autorki jest przyzwoity, generalnie chciało mi się do tej książki wracać i ją czytać. Niestety wkroczyła to tej książki sensacja, ba, tam w pewnym momencie to sensacja goni sensację i nie wiadomo tylko, czy śmiać się czy płakać.

Ja rozumiem, że pewna doza wybuchów i pościgów w thrillerze czy kryminale jest dopuszczalna i w zasadzie pożądana, ale trzeba znać umiar. W przeciwnym wypadku historia zmienia się w absurdalną, niewiarygodną i groteskową, i to nie w tym dobrym znaczeniu.

Nie uwierzyłam ani w historię, ani w zagadkę. Tak naprawdę, to im dalej w las, tym książka była dla mnie mniej strawna. Ostatnie strony to już tylko przelatywałam wzrokiem.

Czy sięgnę po kontynuację (a z zakończenia można wywnioskować, że może być dalszy ciąg)? Z całą pewnością nie, bo nie mam ochoty wracać do tej opowieści. Natomiast będę się bacznie przyglądać twórczości autorki, bo ciekawi mnie, co jeszcze napiszę. Widzę potencjał, ale zdecydowanie potrzeba jeszcze wyczucia i warsztatu pisarskiego.

Na początku myślałam, że z przyjemnością napiszę o tej pozycji kilka ciepłych słów, bo uważałam ją za swoje odkrycie, a w mediach książkowych nie było o niej zbyt głośno.

W zasadzie gdyby nie ostatnie 100 stron, to pewnie tak by było, bo w akcję byłam wciągnięta. Styl autorki jest przyzwoity, generalnie chciało mi się do tej książki wracać i ją czytać. Niestety wkroczyła...

https://www.instagram.com/p/CzSwxIMNHCy/

Hmm... „Pani England”, o czym w ogóle była ta historia? Przyznaję, że po prawie dwóch miesiącach od przeczytania, pamiętam tyle, że była to powieść historyczna, która przez mnogość wątków, niestety niezbyt mi się podobała. Coś kojarzę, że niby to miała być powieść właśnie o tytułowej pani England, a w dużej mierze była o tajemnicach z życia głównej bohaterki, Ruby May.

Myślę, że o mojej niezbyt pochlebnej opinii zadecydowały po pierwsze, zawiedzione oczekiwanie – liczyłam na inną historię, dostałam inną, cóż... nie jest to przyjemne, ale się zdarza. Po drugie, znudziła mnie mnogość wątków. Tu nie jestem pewna czy to wina samej powieści, czy tego, że we wrześniu czytałam kilka pozycji, które były podobnie skonstruowane. To nie jest tak, że nie lubię wielowątkowych powieści, lubię, ale każdy wątek musi być po coś i mieć swoje miejsce – coś jest na głównym planie, a coś jest tylko tłem. Nie znoszę sytuacji, w której powieść ma tyle różnych warstw, że nie wiadomo ani o co chodziło osobie autorskiej, ani co jest osią fabuły. Dla mnie taka właśnie jest „Pani England”.

Tu muszę podkreślić, że doceniam pracę Halls pod kątem historycznym. Nie mówię tego, co prawda jako znawczyni, tylko laiczka, ale mam wrażenie, że powieści autorki są dopracowane pod tym względem. Jeśli coś mi w nich przeszkadza, to raczej warsztat Halls aniżeli tematyka.

Nie wiem, o co chodzi, ale coś mi nie pasują powieści Stacey Halls. „Podrzutka” nie skończyłam, bo mnie znudził. „Panią England” skończyłam, ale w zasadzie losy postaci kompletnie mnie nie interesowały. A gdzie są powieści na miarę „Czarownicy ze wzgórza”? Tamtą powieścią autorki się zachwycałam i tymi teoretycznie też powinnam, a coś nie klika. A zakres tematyczny totalnie mój, bo autorka w swojej twórczości porusza rolę kobiet w społeczeństwie. W każdej powieści pokazuje to przez pryzmat innych czasów, ale skupia się właśnie na tym ludzkim aspekcie historii, a nawet herstorii. No i efektu wow jak nie ma, tak nie ma.

Coś czuję, że po kolejną powieść autorki raczej nie sięgnę.

https://www.instagram.com/p/CzSwxIMNHCy/

Hmm... „Pani England”, o czym w ogóle była ta historia? Przyznaję, że po prawie dwóch miesiącach od przeczytania, pamiętam tyle, że była to powieść historyczna, która przez mnogość wątków, niestety niezbyt mi się podobała. Coś kojarzę, że niby to miała być powieść właśnie o tytułowej pani England, a w dużej mierze była o tajemnicach...

https://www.instagram.com/p/CwXceJuNN95/

Przeczytałam kolejny queerowy romans z dorosłymi postaciami (niech nie zwiedzie was rysunkowa okładka!) za mną. I znowu to był strzał w dziesiątkę! Ja nie wiem, ale jak czytam romanse z parami damsko-męskimi, to zazwyczaj przewracam oczami i przechodzą mnie ciary żenady. Z queerowymi tak nie mam. Jasne, nie wszystkie zachowania postaci kupuje w stu procentach i patrzę na tego typu pozycje całkowicie bezkrytycznie. W tej powieści też pojawił się ten problem, że gdyby bohaterki po prostu ze sobą szczerze porozmawiały trochę wcześniej, to wielu kłopotliwych sytuacji by uniknęły. Przyznaję, że czasami nie rozumiałam poczynań tytułowej Delilah, która dla mnie miejscami zachowywała się jak nastolatka, a nie 30-latka. Muszę się też przyczepić do jednej bardziej formalnej niż treściowej kwestii. Pojawiają się w tej powieści sformułowania świadczące o tym, że biseksualność i niebinarność to synonimy, co nie jest prawdą. Nie wiem do końca, co tutaj nie pykło. Czy tłumaczenie, czy może ten błąd powstał na którymś etapie pracy nad polskim wydaniem powieści? Przejdę teraz do plusów. Bardzo spodobał mi się humor, zaśmiewałam się w głos, co stosunkowo rzadko mi się zdarza. Czytałam tę książkę w nocy, Agata już spała. Mało brakowało do tego, żebym ją swoim nagłym rechotem obudziła. Opisy scen seksu też w punkt, napisane bez udziwnień, ale ze smakiem. Najbardziej w „Delilah Green ma to gdzieś” przypadło mi to gustu to, jak zwyczajna jest to powieść. Ok, jest to romans, więc nie brak tu szału miłosno-erotycznych uniesień, ale mnóstwo tu też po prostu prozy życia. Pojawiają się tematy związane ze śmiercią rodzica, z byciem sierotą, samotnością. Poza tym, druga główna bohaterka, Claire nie poszła na studia, bo została nastoletnią mamą i obecnie sama jest mamą nastolatki. Więc w powieści poruszane są też kwestie dotyczące dzielenia rodzicielstwa z byłym partnerem, szukania nowej osoby partnerskiej, która zaakceptuje fakt, że się ma dziecko. Cieszę się, że autorka zdecydowała się opisać te sprawy, które choć ludzkie, to jednak w literaturze rzadko się pojawiają. Lektura powieści sprawiła mi niesamowitą frajdę. Na pewno sięgnę po inne książki autorki.

https://www.instagram.com/p/CwXceJuNN95/

Przeczytałam kolejny queerowy romans z dorosłymi postaciami (niech nie zwiedzie was rysunkowa okładka!) za mną. I znowu to był strzał w dziesiątkę! Ja nie wiem, ale jak czytam romanse z parami damsko-męskimi, to zazwyczaj przewracam oczami i przechodzą mnie ciary żenady. Z queerowymi tak nie mam. Jasne, nie wszystkie zachowania...