Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Że też człowiek kibicuje złodziejowi…

Że też człowiek kibicuje złodziejowi…

Liczyłem na dużo więcej. Siostry Raj (jedna „miękka buła” a druga „zbuntowany anioł”) nie bardzo dają się lubić i nie chcą wcale rozwiązywać „sprawy”. Do wszystkiego zmusza je ciotka Józefina, która jest jedyną dobrze napisaną postacią. Żadna z nich nie jest też przesadnie błyskotliwa i gdyby nie rażące błędy Barbary to pewnie sprawy nigdy by nie rozwiązano. Policjanci to statyści a Jarota, prywatny detektyw z przeszłością (nie wiemy jaką, bo w książce nic o tym nie ma), w sumie niczego nie wniósł do tej sprawy, ale przy okazji (sic!) rozwiązał inną. No i jeszcze „Mopsice”... gdyby wyciąć bliźniaczki książka nic by nie straciła i można by to miejsce wykorzystać na szerszy opis innych postaci np. Jaroty, ale może coś więcej o Bernardzie, Tomaszu i Masonach, których w książce jak na lekarstwo. Przez 95% tej książki niewiele się dzieje a w ostatnich 5% wszystko się samo rozwiązuje. Między rozdziałem 33 a 34 jest wielka wyrwa fabularna, której nie rozumiem. Coś jakby wycięto rozdział albo 2, bo „lekki kryminał” zbliżył by się do 500 stron...

Liczyłem na dużo więcej. Siostry Raj (jedna „miękka buła” a druga „zbuntowany anioł”) nie bardzo dają się lubić i nie chcą wcale rozwiązywać „sprawy”. Do wszystkiego zmusza je ciotka Józefina, która jest jedyną dobrze napisaną postacią. Żadna z nich nie jest też przesadnie błyskotliwa i gdyby nie rażące błędy Barbary to pewnie sprawy nigdy by nie rozwiązano. Policjanci to...