Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Czyż nie ma na świecie kobiety, która by nie nadużywała władzy, jaką zdobędzie?".

Niepodzielne rządy w powieści de Laclosa sprawuje markiza de Merteuil. Upokorzona przez dawnego kochanka, który zdecydował się poślubić młodą i niewinną Cecylię Volanges, knuje intrygę. Jej wykonawcą mianuje wicehrabiego de Valmont, który ma jednak własne plany - zamierza uwieść słynącą z cnotliwości prezydentową de Tourvel. Czy obie intrygi dojdą do skutku? Jakie mogą być ich konsekwencje? Odpowiedzi na te i wiele innych pytań można odnaleźć w utworze.

Bohaterowie "Niebezpiecznych związków" są świetnie scharakteryzowani. Na pierwszy plan wysuwa się zła i zepsuta do szpiku kości markiza de Merteuil, kobieta mściwa, bezwzględna, inteligentna. Doskonała obserwatorka ludzkich zachowań, łatwo wychwytująca i wykorzystująca cudze słabości. To właśnie ona jest motorem wszelkich działań wicehrabiego, który staje się marionetką w jej rękach, nawet o tym nie wiedząc. Czyżby prawdą było stwierdzenie: "nawet najprzebieglejszy mężczyzna nie dorówna w fałszu najszczerszej kobiecie"? Właśnie taki wniosek nasuwa się w trakcie lektury powieści.

Jakie są pozostałe zalety utworu? Ciekawa fabuła, na którą składają się misternie skonstruowane intrygi. Epistolarna forma powieści - dzięki listom bohaterów czytelnik może spoglądać na wydarzenia ich oczyma i poznać różne punkty widzenia dotyczące powieściowych wypadków.

Warto zwrócić uwagę na niejednoznaczną wymowę utworu - z jednej strony mamy zakończenie (nie mogę go zdradzić), a z drugiej - pesymistyczne rozważania na temat ludzkiej natury. Ponadto uważny czytelnik znajdzie w powieści interesujące spostrzeżenia autora na różne tematy (zło, cnota, miłość itd.).
Pierre Choderlos de Laclos napisał "Niebezpieczne związki" ku przestrodze XVIII- wiecznego społeczeństwa, ale jego utwór jest ponadczasowy i warto go znać.
Polecam!

"Czyż nie ma na świecie kobiety, która by nie nadużywała władzy, jaką zdobędzie?".

Niepodzielne rządy w powieści de Laclosa sprawuje markiza de Merteuil. Upokorzona przez dawnego kochanka, który zdecydował się poślubić młodą i niewinną Cecylię Volanges, knuje intrygę. Jej wykonawcą mianuje wicehrabiego de Valmont, który ma jednak własne plany - zamierza uwieść słynącą z...

"Oskarze, z chorobą jest tak jak ze śmiercią. Jest faktem. Nie jest żadną karą"

Tytułowy Oskar to chłopiec chory na białaczkę. Jego rodzice nie chcą z nim otwarcie rozmawiać o chorobie i śmierci, co budzi w nim gniew. Powierniczkę znajduje w osobie Pani Róży, wolontariuszki. To z nią spędza wiele czasu, dzięki niej poznaje Boga i uczy się w pełni wykorzystywać każdy dzień. To ona pomaga mu oswoić śmierć.

Utwór Érica-Emmanuela Schmitta traktuje o chorobie, cierpieniu, dojrzałości, godności ludzkiej, Bogu, śmierci, przyjaźni. Udowadnia, że o sprawach najważniejszych można mówić w sposób prosty, pozbawiony patosu. Jest próbą przetłumaczenia śmierci na ludzki język. Bo Śmierć jest niewyrażalna. Co z tego, że stworzono wiele jej definicji? Wieczny sen, oddzielenie duszy od ciała, przejście z jednego świata do drugiego... Ale do jakiego? Śmierć jest za trudna, by człowiek mógł ją zrozumieć. Jak wytłumaczyć to, że nagle serce przestaje bić? Tego nie da się wytłumaczyć. Można to tylko przyjąć do wiadomości.

Warto przyjrzeć się bliżej rodzicom Oskara. Ich zachowanie bardzo chłopca irytuje. Pewnie wielu Czytelników również. Bo jak to tak? Kto ma o tym rozmawiać z dzieckiem, jak nie rodzice? Niech się wreszcie ogarną! Są w końcu dorośli! Zresztą, i tak wszyscy kiedyś umrzemy. Ale momencik... To, że kiedyś umrzemy, to jedyna pewna rzecz na tym świecie. No dobrze. Wielu z nas pewnie śmierć już w jakiś sposób dotknęła, poprzez odejście bliskich. No dobrze. Czy to znaczy, że powinniśmy być na nią przygotowani? Być może. Ale czy jesteśmy? Chyba nie. Dlatego rozumiem zachowanie rodziców chłopca, ich niemożność stawienia czoła faktom, ich strach. To takie ludzkie... Może o to własnie chodzi? O to, że śmierci nie trzeba rozumieć i w jej obliczu nie trzeba być herosem?

"Oskar i Pani Róża" to książka niezwykła. Pomimo niewielkich rozmiarów jest pełna mądrych treści, ponadczasowych i uniwersalnych, bliskich wszystkim ludziom. Treści przekazanych w sposób możliwie najprostszy, taki, który trafi do każdego. To nie tylko utwór o śmierci i cierpieniu, ale również o tym, że trzeba wykorzystać każdy dzień jak najlepiej, bo nie wiadomo, ile jest ich jeszcze przed nami. Jak przeżyć życie? Oskar ma na to sposób: "dla życia nie ma innego rozwiązania niż żyć". Prawda?
Serdecznie polecam!

"Oskarze, z chorobą jest tak jak ze śmiercią. Jest faktem. Nie jest żadną karą"

Tytułowy Oskar to chłopiec chory na białaczkę. Jego rodzice nie chcą z nim otwarcie rozmawiać o chorobie i śmierci, co budzi w nim gniew. Powierniczkę znajduje w osobie Pani Róży, wolontariuszki. To z nią spędza wiele czasu, dzięki niej poznaje Boga i uczy się w pełni wykorzystywać każdy...

"Czymże jest (...) sercom naszym świat bez miłości? Tym zaprawdę, czym byłaby bez światła latarnia magiczna"

Powieść o wielkiej miłości, która nie mogła doznać spełnienia.
Werter przybywa do małego miasteczka w celu załatwienia pewnych spraw finansowych. Poznaje Lottę, córkę komisarza, i zakochuje się w niej. Niestety, kobieta jest już zaręczona...

Powieść Goethego to wspaniałe studium ludzkich uczuć, pragnień, marzeń. Niemiecki pisarz doskonale opisał uczucie Wertera do Lotty. Wielu współczesnym czytelnikom może wydać się to nieco mdłe i sztuczne. Wystarczy jednak odrobina wrażliwości i delikatności, by zachwycić się miłością młodego mężczyzny i razem z nim odczuwać katusze z powodu niemożności jej spełnienia.

Epistolarna forma powieści to jej duża zaleta. Dzięki jej wykorzystaniu czytelnik otrzymuje relacje "z pierwszej ręki", poznaje psychikę głównego bohatera i widzi świat jego oczyma.

Warto zwrócić uwagę na wspaniałe opisy przyrody i ukazanie związku pomiędzy naturą a stanami emocjonalnymi bohatera. Werter jest w bliskiej relacji z naturą; zachwyca się nią, gdy jest zakochany; gdy cierpi, odbija się to na jego sposobie postrzegania rzeczywistości. W życiu Wertera dużą rolę odgrywają również książki: w zależności od nastroju czytuje albo dzieła Homera, albo "Pieśni Osjana". W powieści zawarte są fragmenty tego utworu; zostały one świetnie umiejscowione w tekście.

Co mnie zachwyciło w utworze? Doskonałe spostrzeżenia Wertera na temat ludzkiej natury i otaczającego go świata. Liczne rozważania bohatera i wnioski, które mu się nasuwają, są ponadczasowe i uniwersalne.

Goethe w swym utworze podejmuje nie tylko temat nieszczęśliwej miłości, ale również podziałów społecznych, których niesprawiedliwość jest wielokrotnie przyczyną ludzkich nieszczęść. Atmosfera bijąca z kart powieści jest niesamowita, a język - piękny i wyszukany. Warto się nad nim pochylić i poznać jego wspaniałość.

Zauważyłam, że na LC dominują raczej negatywne opinie na temat tej książki, a średnia ocena jest zaskakująco niska. Wiem, że wielu osobom uczucie Wertera i jego rozterki zdadzą się męczące, a kreacja Lotty za bardzo cukierkowa. No cóż, to się nazywa preromantyzm. I romantyzm również.
Uważam jednak, że warto przeczytać tę powieść i nie kierować się uprzedzeniami. Być może, Czytelniku, historia Wertera poruszy Cię. Pamiętaj, że "tylko miłość czyni człowieka potrzebnym na świecie". Może wtedy bohater Goethego zasłuży na Twoją sympatię i zrozumienie.
Polecam!

"Czymże jest (...) sercom naszym świat bez miłości? Tym zaprawdę, czym byłaby bez światła latarnia magiczna"

Powieść o wielkiej miłości, która nie mogła doznać spełnienia.
Werter przybywa do małego miasteczka w celu załatwienia pewnych spraw finansowych. Poznaje Lottę, córkę komisarza, i zakochuje się w niej. Niestety, kobieta jest już zaręczona...

Powieść Goethego to...