Kolejna pozycja po Jezus Barabasz która wpadła mi w ręce. Ostatnio wybieram ksiązki na hybił trafił, kierując sie ich objetością. Tak na oko 100 stron. Miałem starszne kompleksy, ze inni czytają 8 książek w miesiącu a ja męczę jedną. Książki mające powyżej 1000 powinny byc zabronione. Hjalmar Söderberg nie uwodzi mnie tak jak inni pisarze Północnej Europy ale jest na tyle dobry w mym odczuci i trafiający w nastrój, że czytam go pomimo to. Opowiastki są całkiem miłe w ten jesienny zlany deszczem dzień. Polecam ! Zabawne i zastanawiające jest to, ze cytat z tej książki przytoczył mi ostatnio pewien bezdomny alkoholik, nie dzieląc się z jakiej książki pochodzi. Jak ucieszyło się moje Ego kiedy okazało się , że czytamy te samą literaturę !

Kolejna pozycja po Jezus Barabasz która wpadła mi w ręce. Ostatnio wybieram ksiązki na hybił trafił, kierując sie ich objetością. Tak na oko 100 stron. Miałem starszne kompleksy, ze inni czytają 8 książek w miesiącu a ja męczę jedną. Książki mające powyżej 1000 powinny byc zabronione. Hjalmar Söderberg nie uwodzi mnie tak jak inni pisarze Północnej Europy ale jest na tyle...

Soderberg niezaprzeczalnie jest magikiem w tworzeniu krótkich form literackich. Książka wydaje się być mała, delikatna, tytułowe opowiastki krótkie. A tyle w niej pesymizmu, szarości, głupoty ludzkiej. Stockholm w tle i bohaterzy zaszufladkowani w paru zdaniach, które obnażają całą ludzkość.

Soderberg niezaprzeczalnie jest magikiem w tworzeniu krótkich form literackich. Książka wydaje się być mała, delikatna, tytułowe opowiastki krótkie. A tyle w niej pesymizmu, szarości, głupoty ludzkiej. Stockholm w tle i bohaterzy zaszufladkowani w paru zdaniach, które obnażają całą ludzkość.

Nie będę wklejać całej swojej recenzji, bo jest za długa, napiszę tylko, że uważam „Opowiastki” za cud literatury. Jestem nimi zauroczona. Są dopracowane, dojrzałe, pomimo że wyszły spod pióra pisarza niespełna trzydziestoletniego. Książeczka jest malutka, zaledwie sto stron, a zawiera mnóstwo treści. Jedne opowiastki są żartobliwe, drugie melancholijne. Niektóre realistyczne, inne groteskowe. Tłem najczęściej jest Sztokholm z końca dziewiętnastego wieku, ale też prowincja i Paryż.

Największe wrażenie wywarło na mnie mistrzowskie pod względem dramatycznym „Futro”. Zauroczyła mnie również „Filiżanka herbaty”. To o pisarzu, który wciąż odrywał się od pracy z błahych powodów. Przeraziła mnie „Kominiarzowa” – ponura, niemal upiorna opowieść o dwojgu zakochanych dzieciach i o nikczemnej macosze. Ze smutkiem czytałam „Zabijanie” (o zwierzętach, które autor przypadkowo uśmiercił),„Nauczyciela historii” i „Trefnisia”. W tych dwóch ostatnich pisarz pokazał, że okrucieństwo dzieci nie ma granic.

Całość tutaj
http://koczowniczkablog.blogspot.com/2016/04/opowiastki-hjalmar-soderberg_6.html

Nie będę wklejać całej swojej recenzji, bo jest za długa, napiszę tylko, że uważam „Opowiastki” za cud literatury. Jestem nimi zauroczona. Są dopracowane, dojrzałe, pomimo że wyszły spod pióra pisarza niespełna trzydziestoletniego. Książeczka jest malutka, zaledwie sto stron, a zawiera mnóstwo treści. Jedne opowiastki są żartobliwe, drugie melancholijne. Niektóre...

Kiedy zobaczyłam, że zaledwie garstka ludzi przeczytała "Opowiastki"- a dokładnie 15 osób- postanowiłam, że jednak coś o nich napiszę, choć nie za bardzo przypadły mi do gustu.
Tytuł tego zbioru powinien raczej brzmieć "Przypowiastki", albowiem książka Söderberga to zbiór krótkich opowieści, które bardzo przypominają właśnie przypowieści- niektóre są zaskakujące inne zabawne, część jest "moralizatorska".
Jak już napisałam niezbyt przypadła mi do gustu pierwsza książka Hjalmara Söderberga, którą przeczytałam. Nie zawsze wyłapałam sens opowieści, nie zawsze wydawały się sensowne czy warte przeczytania.
Nie potrafię napisać wiele więcej, ponieważ na podstawie takich krótkich tekstów zawsze trudno mi ocenić kunszt pisarski autora, sposób kreowania świata czy postaci. "Opowiastki" nie wyróżniały się nawet klimatem, ot coś lekkiego do przeczytania w trakcie lektury jakiejś "cegiełki".
Niezbyt dobrze wybrałam pierwsze "spotkanie" z Söderbergiem. Mimo to wiem, że nie będzie to ostatnia jego książka jaka trafi w moje ręce, bo nie przepadam za opowiadaniami i chcę mu dać jeszcze jedną "szansę".

Kiedy zobaczyłam, że zaledwie garstka ludzi przeczytała "Opowiastki"- a dokładnie 15 osób- postanowiłam, że jednak coś o nich napiszę, choć nie za bardzo przypadły mi do gustu.
Tytuł tego zbioru powinien raczej brzmieć "Przypowiastki", albowiem książka Söderberga to zbiór krótkich opowieści, które bardzo przypominają właśnie przypowieści- niektóre są zaskakujące inne...