Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zirytowała mnie ta książka. Nastolatki naczytają się takich historii a później tkwią w toksycznych związkach myśląc, że ten facet który ciągle kłamie i nawet zadziera z prawem w magiczny sposób zamieni się w księcia. Takie historie zdarzają się w filmach/książkach. W normalnym życiu to zwykle toksyczne

Zirytowała mnie ta książka. Nastolatki naczytają się takich historii a później tkwią w toksycznych związkach myśląc, że ten facet który ciągle kłamie i nawet zadziera z prawem w magiczny sposób zamieni się w księcia. Takie historie zdarzają się w filmach/książkach. W normalnym życiu to zwykle toksyczne

Cudowna książka! Uśmiałam się do łez ;-)

Cudowna książka! Uśmiałam się do łez ;-)

Kocham cała serię :-) świetnie działa na wyobraźnie a do tego jest zabawna :-) żadnego lania wody, nudnych opisów. Nie można się wręcz oderwać! Wszystkie trzy części przeczytałam jednym tchem (na szczęście są kolejne części). Serdecznie polecam :-)

Kocham cała serię :-) świetnie działa na wyobraźnie a do tego jest zabawna :-) żadnego lania wody, nudnych opisów. Nie można się wręcz oderwać! Wszystkie trzy części przeczytałam jednym tchem (na szczęście są kolejne części). Serdecznie polecam :-)

Czytając książkę miałam poczucie niesprawiedliwości. Za tragedię która spotkała rodzinę mieszkającą w domu w Clifftops, nie jest odpowiedzialna tylko jedna osoba. Prawdę mówiąc każdy w pewnym stopniu zawinił. Dziewczynki, które nie upilnowały braciszka. Richard, nalegając na przeprowadzkę do domu swoich zmarłych rodziców mimo niezadowolenia swojej żony. Helen, która wdała się w romans i pozostawiając małego Alfiego pod opieką nastoletnich córek. Z każdą strona książka odkrywa nowe sekrety, ale też prowadzi do pogodzenia się z losem oraz pojednania z rodziną.

Czytając książkę miałam poczucie niesprawiedliwości. Za tragedię która spotkała rodzinę mieszkającą w domu w Clifftops, nie jest odpowiedzialna tylko jedna osoba. Prawdę mówiąc każdy w pewnym stopniu zawinił. Dziewczynki, które nie upilnowały braciszka. Richard, nalegając na przeprowadzkę do domu swoich zmarłych rodziców mimo niezadowolenia swojej żony. Helen, która wdała...

Ksiażki Jodi Picoult odkryłam przypadkiem i uważam to za bardzo ważny "przypadek" w moim życiu. Historie które opisuje bardzo dużo wniosły do mojego życia. Pokazały, że nic w życiu nie jest białe albo czarne, jest wiele pośrednich kolorów. W zależności od punktu naszego położenia, podejmujemy takie, a nie inne decyzje.
Zadaje sobie pytania, jak postąpiłabym na miejscu zarówno Cary jak i Edwarda. Pozwolić ojcu odejść i całe życie zastanawiać się czy podjęło się dobra decyzje, a może ze wszystkich sił trzymać się kurczowo każdej minuty, mimo niemal zerowych szans na poprawę?
Dużym plusem książki są opisy zachowań wilków. Na początku czytając opis książki obawiałam się, że fragmenty te mogą nie przypaść mi do gustu. Okazało się jednak, że bardzo przybliżają nam życie tych zwierząt w niezwykle ciekawy sposób.

Ksiażki Jodi Picoult odkryłam przypadkiem i uważam to za bardzo ważny "przypadek" w moim życiu. Historie które opisuje bardzo dużo wniosły do mojego życia. Pokazały, że nic w życiu nie jest białe albo czarne, jest wiele pośrednich kolorów. W zależności od punktu naszego położenia, podejmujemy takie, a nie inne decyzje.
Zadaje sobie pytania, jak postąpiłabym na miejscu...

Choroba nie wybiera. Nie zawsze mamy wpływ na to jak potoczy się nasze życie. Zadaje sobie pytanie jak ja zachowałabym się na miejscu Mary. Lepiej podjąć decyzje samemu, czy czekać aż choroba zadecyduje w którym momencie odbierze nam resztki godności? Lepiej zostać zapamiętanym jako zdrowa, kochająca - matka, żona, córka, czy jako wrak człowieka który kiedyś był nam bliski? Lepiej być ciężarem dla rodziny, czy odejść pozwalając im przeżyć żałobę i szybciej zapomnieć? Żaden człowiek nigdy nie powinien zostać postawiony przed takim wyborem.

Choroba nie wybiera. Nie zawsze mamy wpływ na to jak potoczy się nasze życie. Zadaje sobie pytanie jak ja zachowałabym się na miejscu Mary. Lepiej podjąć decyzje samemu, czy czekać aż choroba zadecyduje w którym momencie odbierze nam resztki godności? Lepiej zostać zapamiętanym jako zdrowa, kochająca - matka, żona, córka, czy jako wrak człowieka który kiedyś był nam bliski?...