Czytałam tę książkę właściwie "zawodowo" - dzieci, z którymi pracuję przerabiają ją w szkole jako lekturę. Z tego względu patrzę na nią pod kątem bardziej "nauczycielskim" i... nie wypada to patrzenie zbyt korzystnie.
Ok, cieszę się że do kanonu lektur dopuszcza się coś współczesnego i młodzieżowego, ale... dlaczego akurat to? Rynek książki dziecięcej pięknie nam w kraju rozkwita i coraz więcej jest pozycji świetnie napisanych, z głębokim, wartościowym przekazem. A "Gang niewidzialnych ludzi" nie ma moim zdaniem za bardzo ani jednego ani drugiego. Ale konkrety.

- Chaotyczna akcja, bardzo dużo wątków, z których większość w zasadzie do niczego nie prowadzi (jak scena ze Świętym Mikołajem), a tylko szatkuje ciąg wydarzeń i utrudnia utrzymanie napięcia.

- Misz-masz bardzo dosłownego realizmu, fantastyki i science fiction czasem się sprawdza, ale czasem jest kuriozalny.

- Główni bohaterowie w zasadzie nie mają żadnych szczególnych cech charakterystycznych. Net lubi komputery, a Felix roboty i to w sumie wszystko co można o nich powiedzieć. Jak na tyle stron i tyle dialogów brak specyficznych rysów osobowości to moim zdaniem duże niedociągnięcie. Nika - tu już cech osobowości jest więcej, tyle że zupełnie ze sobą niespójnych. Odważna, sprytna i woli zadawać się z chłopakami niż gadać z koleżankami o paznokciach, a jednocześnie piszczy na widok pająków i nie chce wejść po drabinie, bo ma krótką spódniczkę (wejście ma ratować jej życie, ale co tam, kobieta umierające w obronie czystości to przecież takie bohaterskie).

- Światopogląd autora, który niestety mocno spod warstwy fabularnej wyziera, jest bardzo konserwatywny, a więc mało spójny z moim, co cóż, było denerwujące. Te nieustanne "śmieszki" z otyłości (która oczywiście bierze się z jedzenia batoników a nie np. problemów zdrowotnych), kpienie z wegetarianizmu (taki śmieszny żart: wrzucenie koleżance wegetariance parówek do surówki, które to surówki nota bene musiała jeść przez cały tydzień szkolnej wycieczki, bo żaden opiekun nie wpadł na to żeby zamiast mięsa usmażyć jej choćby naleśniki), no i w końcu wątek przemocy domowej, tak zbagatelizowany, że woła o pomstę do rzecznika praw dziecka (super że Niki nikt nie bił, ale czytają to dzieci, których leją pijani ojcowie i jedyne co autor ma im do powiedzenia, to że przyjdzie dobry duch i złego tatusia nastraszy, really?!)

Z dobrych rzeczy - czyta się szybko i gładko, te wszystkie roboty są fajnie wymyślone, wątek detektywistyczny też się klei, a rozwiązanie jest zaskakujące.
Na pewno na tle Panów Tadeuszów i innych Dziadów, ta książka wyda się młodzieży miłą odskocznia i być może (oby!) zachęci do czytania dla własnej frajdy a nie tylko do szkoły.
Mnie po prostu żal, że skoro już zdecydowano się na "nowoczesną" powieść, to wybrano taką na średnim poziomie, podczas gdy pod ręką jest całkiem sporo na poziomie o wiele wyższym.

Czytałam tę książkę właściwie "zawodowo" - dzieci, z którymi pracuję przerabiają ją w szkole jako lekturę. Z tego względu patrzę na nią pod kątem bardziej "nauczycielskim" i... nie wypada to patrzenie zbyt korzystnie.
Ok, cieszę się że do kanonu lektur dopuszcza się coś współczesnego i młodzieżowego, ale... dlaczego akurat to? Rynek książki dziecięcej pięknie nam w kraju...