Dziś skończyłam czytać ostatnie strony dosyć krótkiej powieści Carlosa Ruiza Zafóna, autora znanego między innymi z jego dzieł, takich jak „Gra Anioła”, czy „Cień Wiatru”.
Pisarz jest Hiszpanem, ale mieszka w Los Angeles. Wydał cztery powieści dla młodzieży, po czym kolejne książki zaczął kierować do dorosłych. Przed „Światłami Września” zdążyłam już jakiś czas temu zapoznać się z jego debiutem – „Księciem Mgły”, skierowanym właśnie głównie do młodszych. Muszę przyznać, że lektura „Księcia…” nie sprawiła mi przyjemności, a sama historia nie przypadła mi do gustu; uważam ją za odrobinę nudną, mało pomysłową, może dla mnie trochę zbyt „dziecinną” (w sensie przeczytałam ją będąc w nieodpowiednim wieku do tego xd), dlatego nie byłam zachęcona do czytania kolejnej młodzieżówki Zafóna.
Historia dzieje się w XX wieku, w roku 1936 we Francji (jakoś nie lubię tego kraju xd), czyli tuż przed wybuchem II wojny światowej. Główną bohaterką jest Irene, która wraz z rodziną (mamą Simone Sauvelle oraz zamkniętym w sobie bratem o imieniu Dorian) po śmierci Armanda Sauvelle, ojca Irene i Doriana, przeprowadza się z Paryża do małej, nadmorskiej mieściny, gdzie Simone ma rozpocząć pracę u wynalazcy i fabrykanta zabawek, pana Lazarusa. Tam dziewczyna poznaje zabawną i wygadaną Hannah oraz jej kuzyna, cichego i nieśmiałego Ismaela, w którym się zakochuje (eh, -__-). Kiedy pewnego dnia rozchodzi się wieść o niewyjaśnionym morderstwie jednej z postaci, wydarzenia nagle się rozpędzają, a tajemnicza rezydencja Lazarusa, Cravenmoore, zaczyna z różnych powodów budzić w rodzinie Sauvelle niepokojące przeczucia. Podczas gdy Irene wraz z nowo poznanym Ismaelem, którego darzy coraz większą miłością (pff…;p) postanawia wszcząć śledztwo na własną rękę, w grę wchodzą niewyjaśnione zjawiska, by tak rzec, paranormalne. Poznajemy fascynującą historię Cienia, który oderwał się od swego właściciela (brzmi bardzo ciekawie, prawda?), nad którym zapanowanie jest niemożliwe, a także opowieść o dzieciństwie Lazarusa, które mają ze sobą wiele wspólnego. Życie wielu głównych bohaterów jest zagrożone, najedzą się wiele strachu i będą musieli włożyć niemały wysiłek, by przeżyć.
Początkowo zaskoczeniem był dla mnie styl pisania autora, zwłaszcza po „Panu Lodowego Ogrodu” był on dla mnie pewną odmianą. Kiedy wczytywałam się w pierwsze słowa, w myślach rysował mi się już tekst, który zamierzałam umieścić w recenzji. Dużo w nim było przesady. Do głowy przyszło mi porównanie: „Jeśli styl pisarski przyrównałabym do muzyki rockowej, to styl Zafóna byłby muzyką klasyczną, konkretnie muzyką graną na pianinie.” Oba gatunki uwielbiam, jednak po zakończeniu książki sama śmieję się z własnej naiwności. Wraz z kolejnymi rozdziałami rozczarowanie było trochę większe, choć nie aż tak duże. Książka jest dobra, tu musicie mnie uwierzyć -dlatego właśnie oceniłam ją na „dobrą” na lubimyczytać.pl. Do głosu dochodzą jednak kolejne myśli: przewidywalna, nudna, niezbyt oryginalna. Sama zaprzeczę sobie, gdy powiem, że nie jest to do końca prawdą. Zafón wymyślił w sumie coś nowego, nie odświeżył jednak powszechnego spojrzenia na fantastykę. Napięcie narasta i spada, ciekawość w czytelniku wzbudzona prawidłowo, słowa przelatują przed oczami z szybkością światła (czasami), bohaterowie wywołują sympatię (zwłaszcza, według mnie, Dorian!), więc co jest nie w porządku? Trudno stwierdzić, ale tej opowieści po prostu czegoś brakuje, Tego Czegoś. Domyślam się (i mam nadzieję), że kolejne książki, które przyniosły Zafónowi sławę, są lepsze. Myślę, że komentarz któregoś z czytelników mojego bloga do posta „Wkrótce” daje mi teraz więcej do myślenia – naprawdę muszę przeczytać te „dorosłe” dzieła pisarza! Niestety, po lekturze „Świateł Września”, jakoś mam coraz mniejszą ochotę na „Pałac Północy”.

Dziś skończyłam czytać ostatnie strony dosyć krótkiej powieści Carlosa Ruiza Zafóna, autora znanego między innymi z jego dzieł, takich jak „Gra Anioła”, czy „Cień Wiatru”.
Pisarz jest Hiszpanem, ale mieszka w Los Angeles. Wydał cztery powieści dla młodzieży, po czym kolejne książki zaczął kierować do dorosłych. Przed „Światłami Września” zdążyłam już jakiś czas temu...