Jako Pratchettocholik każda nowa książka tego autora jest dla mnie jak urodziny i gwiazdka w jednym. "W północ się odzieje" była więc jedna z najbardziej wyczekiwanych przez mnie książek w tym roku. I po raz kolejny już historia, którą rozwijał na kartach swojej powieści wciągnęła mnie całkowicie. Musiałam sobie tą książkę dzielić by móc się nią rozkoszować. Pozwalałam sobie przeczytać nie więcej niż 50 stron dziennie, inaczej pożarłabym ją w jeden wieczór :D
Prawdziwa magia pisarstwa Pana Pratchetta tkwi dla mnie w tym, że pod zwykła historią ukryte jest drugie dno. W tych książkach naprawdę o coś chodzi, a historia jest tylko jakby melasą łączącą akcję z tym kluczowym. Zachwycające jest dla mnie też to, że jego książki dla dzieci są właśnie najbardziej dorosłymi książkami w jego twórczości. Tak jakby autor próbował nam - dorosłym powiedzieć, że dzieci nie uda się oszukać przemilczając pewne fakty. One widzą i rozumieją, że śmierć jest także częścią życia, tak samo jak zło, które potrafi nadejść ze strony z której naprawdę się nie spodziewamy - od tych którzy są i powinni być nam najbliżsi. I chociaż w dorosłym świecie nie zawsze znajdzie się ktoś taki jak Tiffany, kto przejmie na siebie obowiązki wielkiej miotły, chusteczki, ochroniarza i kodeksu moralnego, to dzieci powinny wierzyć, że ktoś taki jak "czarownica" istnieje. Ktoś kto powie nam prawdę w oczy lub przemilczy to co powinno być przemilczane. Ktoś kto wie jak to wszystko powinno działać i dąży do tego. Z pewnym zakłopotaniem odkryłam, że chciałabym być taką Tiffany dla moich własnych dzieci.

Książkę polecam młodszym (ale nie najmłodszym), ale chyba w szczególności dorosłym. To nie "Zmierzch" Pani Mayer gdzie młodzież jest irytująco naiwnie głupiutka i popełnia idiotyzm za idiotyzmem myśląc, że pozjadała wszystkie rozumy. Tutaj 16latka musi zmierzyć ze wszystkim tym co w ludziach najgorsze - z "kocią muzyką". Co typowe jednak dla nastolatków Tiffany też myśli, że wie wszystko najlepiej, ale przynajmniej widzi popełniane przez siebie błędy i stara się je naprawić. A wszystko to okraszone angielskim dowcipem Sir Terrego Pratchetta ze sporą szczyptą MacFeeglów i odrobinką Niani Ogg jak wisienką na torcie. Myślę, że Niani spodobałoby się to porównanie :D

Na koniec jeden cytat, który nie wiadomo dlaczego utkwił mi w pamięci:
"-Jaki dźwięk wydaje zapomnienie?
Nie musiała się zastanawiać.
- Szelest wiatru w martwych trawach w gorący letni dzień."

Jako Pratchettocholik każda nowa książka tego autora jest dla mnie jak urodziny i gwiazdka w jednym. "W północ się odzieje" była więc jedna z najbardziej wyczekiwanych przez mnie książek w tym roku. I po raz kolejny już historia, którą rozwijał na kartach swojej powieści wciągnęła mnie całkowicie. Musiałam sobie tą książkę dzielić by móc się nią rozkoszować. Pozwalałam...