Nie wiedziałem do tej, że de Mello napisał też tak ignacjańską książkę - o samych "Ćwiczeniach Duchownych". Cieszę się, że na nią trafiłem, bo ona pokazuje jak bardzo ten hinduski jezuita był zakorzeniony w duchowości katolickiej, w jej ignacjańskim odcieniu. Zakorzenienie to nie zaprzecza wcale, a raczej dobrze się komponuje z otwartością de Mello także na inne tradycje religijne i duchowe.
W samej książce znalazłem wiele cennych myśli. Urzekł mnie zwłaszcza ostatni rozdział na temat "Kontemplacji dla uzyskania miłości". Bardzo mi bliskie były końcowe wnioski, by nie napinać duchowych mięśni, a raczej uczyć się czekania na Ducha Świętego, który przemieni nas od wewnątrz. A w międzyczasie otwierać się i prosić o łaskę znajdywania Boga we wszystkim...

Nie wiedziałem do tej, że de Mello napisał też tak ignacjańską książkę - o samych "Ćwiczeniach Duchownych". Cieszę się, że na nią trafiłem, bo ona pokazuje jak bardzo ten hinduski jezuita był zakorzeniony w duchowości katolickiej, w jej ignacjańskim odcieniu. Zakorzenienie to nie zaprzecza wcale, a raczej dobrze się komponuje z otwartością de Mello także na inne tradycje...

„Exercitia spirytualia” (ćwiczenia duchowe, ewentualnie duchowne) – taki tytuł nosiło pierwsze wydanie (1548 rok) książki Ignacego Loyoli, na której opiera się cały zespół różnorakich ćwiczeń o charakterze rekolekcyjnym, których podstawą jest wnikliwy rachunek sumienia. Ćwiczenia te, krytykowane do dziś za woluntaryzm, wraz z medytacjami ignacjańskimi, stanowią podstawę duchowości ignacjańskiej – chodzi, rzecz jasna, o jezuitów (Towarzystwo Jezusowe).
 
Ćwiczenia są trudne i wymagają pomocy kierownika duchowego. Od czasu ich powstania minęło prawie pięć wieków. De Mello stara się dopomóc współczesnemu czytelnikowi przede wszystkim zrozumieć je (ideę, istotę, praktykę),a może nawet, w sprzyjających okolicznościach, zastosować. Jeśli jednak we wcześniejszych swoich dziełach autor „Modlitwy żaby” kierował się raczej duchowym, niż religijnym aspektem zagadnienia, w przypadku „Szukaj Boga we wszystkim” jest inaczej, ale pamiętać trzeba, że prezentuje ona cykl rekolekcji, jakich de Mello udzielał jezuitom w połowie lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia.

„Exercitia spirytualia” (ćwiczenia duchowe, ewentualnie duchowne) – taki tytuł nosiło pierwsze wydanie (1548 rok) książki Ignacego Loyoli, na której opiera się cały zespół różnorakich ćwiczeń o charakterze rekolekcyjnym, których podstawą jest wnikliwy rachunek sumienia. Ćwiczenia te, krytykowane do dziś za woluntaryzm, wraz z medytacjami ignacjańskimi, stanowią podstawę...

Biorąc tę książkę do ręki trzeba pamiętać przede wszystkim o tym, że jest to zredagowany zapis wykładów i konferencji dla kierowników duchowych prowadzonych przez autora w Centrum Duchowości w Puny w Indiach. Ten styl czuje się przy lekturze książki. Po drugie odradzam lekturę wszystkim, którzy sami nie przeszli przez CAŁE Ćwiczenia duchowe tzw. Rekolekcje ignacjańskie. Jest to bowiem komentarz do tekstu św. Ignacego Loyoli. Do zrozumienia bardzo cennych swoją drogą spostrzeżeń o. Antoniego de Mello SJ potrzeba jednak własnego doświadczenia. Bez tego książka pozostanie czymś abstrakcyjnym lub dziwnym. Potrzeba własnych mocnych fundamentów, które pozwolą na lekturę z dużą dozą zdrowego rozsądku i krytycyzmu. Sam znalazłem pewne sformułowania, z którymi się nie zgadzam. Mimo wszystko polecam!

Podzielę się tylko kilkoma myślami, które we mnie wzbudziła w trakcie lektury (część z nich to cytaty):

- Nie pomyl się: masz nienawidzić swój grzech, ale nie siebie.

- Nie musimy się zmieniać po to, by zdobyć miłość Jezusa. Musimy się zmieniać po to, aby ją codziennie przyjmować i dawać jej pierwsze miejsce w naszym życiu.

- Bóg stał się ofiarą swej miłości do człowieka - umiłował go tak bardzo, że zapłacił za to własnym życiem.

- Aby kochać innych ludzi musimy pokochać siebie. Aby jednak móc kochać siebie musimy być kochani przynajmniej przez jedną osobę. Tą osobą jest Jezus.

- Idea św. Ignacego Loyoli polegała nam tym, że ludzie mogliby oddać Bogu większą chwałę, gdyby Go kochali w sposób w jaki On tego chce, a nie w sposób jaki oni tego chcą.

- Wszystkie lęki biorą się z troski o własne ja. Wszystkie podniety biorą się z zaspokajania własnego ja.

- Ceną wolności jest ustawiczna czujność.

I na zakończenie trochę charakterystycznego poczucia humoru o. De Mello: "Pewna nowicjuszka poszła do św. Teresy z Avila i zapytała, czy może powiedzieć coś głupiego podczas rekreacji, żeby mogła doznać poniżenia. A św. Teresa zapytała: "Jeszcze coś głupszego?".
:-)

Biorąc tę książkę do ręki trzeba pamiętać przede wszystkim o tym, że jest to zredagowany zapis wykładów i konferencji dla kierowników duchowych prowadzonych przez autora w Centrum Duchowości w Puny w Indiach. Ten styl czuje się przy lekturze książki. Po drugie odradzam lekturę wszystkim, którzy sami nie przeszli przez CAŁE Ćwiczenia duchowe tzw. Rekolekcje ignacjańskie....

Jest to jedyna książka której nie przeczytałem do końca, chociaż de Mello jest jednym z moich ulubionych pisarzy:D

Jest to jedyna książka której nie przeczytałem do końca, chociaż de Mello jest jednym z moich ulubionych pisarzy:D

Chyba zbyt skomplikowana jak na moją duchowość.

Chyba zbyt skomplikowana jak na moją duchowość.

Bardzo lubię książki de Mello to już 4 pozycja którą czytam. Jednak jak dla mnie dość męcząca i w bólach ledwo skończyłam. Póki co najcięższa z książka ze zbiorów Anthony. Wezwanie do miłości jest moim faworytem. Przepiękna książka :)

Bardzo lubię książki de Mello to już 4 pozycja którą czytam. Jednak jak dla mnie dość męcząca i w bólach ledwo skończyłam. Póki co najcięższa z książka ze zbiorów Anthony. Wezwanie do miłości jest moim faworytem. Przepiękna książka :)