Gdy zamykałam ostatnie karty powieści „Wyspa skazańców” Dennis’a Lehane, nie sądziłam, że ponowne spotkanie z jego pisarstwem jest mi pisane w całkiem niedługim odstępie czasu. Znów to niespodzianka zadecydowała o mojej kolejnej lekturze i wybrała dla mnie najnowszą pozycję wcześniej wspomnianego przeze mnie autora, pt. „Mila księżycowego światła”. Na jej widok ucieszyłam się ogromnie, bo zdążyłam już docenić kunszt pisarski tego pana i żywiłam ogromną nadzieję, że kolejna z jego książek również dobrze zapisze się w mej pamięci. Czy tak się stało?

Oczywiście tego we wstępie nie zdradzę, bo najpierw muszę opowiedzieć Wam troszkę o samej fabule. I cóż my tu mamy? Na dzień dobry poznajemy bezrobotnego detektywa Patricka Kenzie i jego żonę. Zdaje się, że los odwrócił się od niego brzydszą częścią ludzkiej anatomii bez najmniejszych skrupułów. Miał żonę, córkę, zobowiązania do spłacenia a tu masz! Jak na złość szef zlecający mu zdawkowe zadania, nie kwapi się do zatrudnienia go na stałe ( w dużej mierze dzięki dosadnemu usposobieniu Patricka). Cóż…chciałoby się powiedzieć – samo życie. Jednak to należące do detektywa taką zwyczajną egzystencją nie jest i po raz wtóry niebawem przychodzi mu się o tym przekonać…Wiele lat wstecz przyszło mu prowadzić poszukiwania pewnej, małej dziewczynki imieniem Amanda. Sprawa kończy się pomyślnie, bowiem młoda dama zostaje przez niego odnaleziona i oddana ponownie w ramiona matki. Pozornie wygląda to na happyend? Czas pokazuje, że niekoniecznie zakończenie sprawy nim było…Tym bardziej, że Amanda w wieku 16 lat znów ginie. Początkowo opornie, ale później już z pełnym zaangażowaniem, Patrick zakasuje rękawy i wyrusza na poszukiwania zaginionej.

Sprawa jest wyjątkowo trudna, bowiem początkowe założenie o porwaniu tego nastoletniego wzoru grzeczności i inteligencji, chwieje się w posadach, gdy okazuje się, że dziewczyna do perfekcji opanowała pewną niezgodną z prawem sztukę. Patrick, by ją odnaleźć zetknie się nawet z mafią o wschodnich korzeniach, przypomni sobie jak wyglądała produkcja narkotyków, a nawet pozna mechanizmy handlu dziećmi. Czy to wszystko doprowadzi go do Amandy? Odpowiedź oczywiście pada w toku akcji.

A jeśli już o akcji mowa…Przez dobre pierwsze pół książki ciężko mówić o niej jako takiej. Naturalnie biegnie ona swoim torem, jest dość mocno wyważona, ale…brak jej wartkości i tej charakterystycznej nutki niepewności i pragnienia natychmiastowego poznania dalszych losów bohaterów. Sytuacja zmienia się za połową „Mili księżycowego światła” – nie w jakimś oszałamiającym stopniu, ale zdecydowanie robi się ciekawiej i tak już do samego zakończenia.
Pan Lehane nie pokazał mi tym razem tego, co naprawdę potrafi. Nie sprawił, że nie mogłam oderwać się od tej książki. W „Wyspie skazańców” w miarę zbliżania się do zakończenia oczy otwierają się czytelnikowi szeroko…co raz szerzej…by ostatecznie wprawić w osłupienie nagłym i nieprzewidywalnym zwrotem akcji, a tu? Tu tego nie ma. „Milę…” czyta się przyjemnie i szybko (to w pewnie dużej mierze zasługa krótkich i nienużących swoją długością, rozdziałów), ale bez tego mrocznego i tajemniczego klimatu, o jaki ten pisarz potrafi się postarać – gdy zechce.

Jednak nie żałuję chwil spędzonych z tym tytułem. Przybliżył mnie on bardziej do stylu pisarstwa Lehane i dał jego zdecydowanie bardziej realny obraz. Jednak by wyrobić sobie ostateczne zdanie na ten temat muszę pokusić się o kolejną lekturę opatrzoną nazwiskiem tego pisarza. Na pewno, którąś wybiorę i dam mu jeszcze szansę.

Ocena 4/6

**http://ksiazkowka.blox.pl/html**

Gdy zamykałam ostatnie karty powieści „Wyspa skazańców” Dennis’a Lehane, nie sądziłam, że ponowne spotkanie z jego pisarstwem jest mi pisane w całkiem niedługim odstępie czasu. Znów to niespodzianka zadecydowała o mojej kolejnej lekturze i wybrała dla mnie najnowszą pozycję wcześniej wspomnianego przeze mnie autora, pt. „Mila księżycowego światła”. Na jej widok ucieszyłam...