Rasowy kryminał. Żadnych udziwnień.Polecam

Rasowy kryminał. Żadnych udziwnień.Polecam

Kryminał niesamowicie mnie wciągnął i nie miałabym do niego żadnych zastrzeżeń, gdyby nie ten wciśnięty na siłę wątek romantyczny?????????????????????????????????????
PO CO???????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????
bez sensu, tylko zepsuł mi odbiór całej historii.

Kryminał niesamowicie mnie wciągnął i nie miałabym do niego żadnych zastrzeżeń, gdyby nie ten wciśnięty na siłę wątek romantyczny?????????????????????????????????????
PO CO???????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????
bez sensu, tylko zepsuł mi odbiór całej historii.

Z tą książką wiąże się wiele wspomnień, ponieważ to mój pierwszy kryminał. Nie mam pojęcia, jak wciągnęła mnie ta sieć prawa, zbrodni i do tego kary. Któregoś razu siedziałem przed komputerem na informatyce i szukałem czegoś, co mogłoby przyciągnąć moją uwagę. To szczęście miała książka Craisa.

Znacie wiele powieści o winie i odkupieniu, prawda? Ten niezręczny moment, kiedy jesteście recydywą, który chce pogodzić się z synem, a ten jak na ironię jest policjantem... (Wstawcie odpowiedni mem). I nagle dowiadujecie się, że już nigdy z nim nie porozmawiacie, bo został zastrzelony. Dun, dun, dun!!!

Taki sam szok przeżył Max Holman. Wiecie, kiedy już siedzi się w pewnym środowisku, zna się jego podstawy. (Wiadomo na przykład, że masz dwie minuty po napadzie na bank, zanim przyjedzie policja. Po tym czasie jesteś skończony. Leżysz i nie wstajesz). Nie mogąc uwierzyć w bzdety o korupcji i zemście, protagonista sam postanawia znaleźć odpowiedź na dręczące go pytania. I dobrze robi, bo sprawa śmierci jego syna jest o wiele bardziej zagmatwana, niż mógłby przypuszczać.

Robert Crais wie, jak pisać, co pisać i dlaczego pisać. Facet wie też, jak poruszyć Czytelnika. Jego książkę pochłonąłem w jeden dzień. Wracałem do niej jeszcze wiele razy. "Zasada dwóch minut" uświadamia, że czasem to my jesteśmy tymi, którzy atakują swoje własne środowisko, by mieć z tego korzyści.

Ale zawsze przyjdzie karma i da nam to, na co zasłużyliśmy. Szczególnie, jeśli zasłużyliśmy na srogą karę...


(Odwiedźcie kiedyś: whenmyheartstringscomeundone.blogspot.com)

Z tą książką wiąże się wiele wspomnień, ponieważ to mój pierwszy kryminał. Nie mam pojęcia, jak wciągnęła mnie ta sieć prawa, zbrodni i do tego kary. Któregoś razu siedziałem przed komputerem na informatyce i szukałem czegoś, co mogłoby przyciągnąć moją uwagę. To szczęście miała książka Craisa.

Znacie wiele powieści o winie i odkupieniu, prawda? Ten niezręczny moment,...

Wciągająca, dobre zakończenie, na prawdę warto przeczytac

Wciągająca, dobre zakończenie, na prawdę warto przeczytac

Świetna.

Świetna.

wciąga.. jednak czytałam lepsze

wciąga.. jednak czytałam lepsze

The Two Minute Rule

The Two Minute Rule

kolejny ze świetnych kryminałów, już pierwsze strony wciągają nas w wir zdarzeń, a ja chyba po raz pierwszy zastanawiałam się jak obrabować bank w krócej niż dwie minuty.

kolejny ze świetnych kryminałów, już pierwsze strony wciągają nas w wir zdarzeń, a ja chyba po raz pierwszy zastanawiałam się jak obrabować bank w krócej niż dwie minuty.

Bardzo n u d n y kryminał.Przeczytałam do końca ale duża to strata czasu.Nie polecam.

Bardzo n u d n y kryminał.Przeczytałam do końca ale duża to strata czasu.Nie polecam.

Książka może nie najlepsza z pośród wszystkich które przeczytałem Pana Craisa ale wciągająca i da się polubić głównego bohatera. Ocena taka nie inna być może dlatego że autor przyzwyczaił mnie do bohaterów Pike i Cole

Książka może nie najlepsza z pośród wszystkich które przeczytałem Pana Craisa ale wciągająca i da się polubić głównego bohatera. Ocena taka nie inna być może dlatego że autor przyzwyczaił mnie do bohaterów Pike i Cole