Wiem, dlaczego nazywa się to powieścią dla młodzieży. To się po prostu czuje! I nic, żadna przedmowa autora, nie zmieni charakteru tej historii. Coś takiego siedzi w narracji, że po prostu wiesz, że ekranizacja wyglądałaby jak film przygodowy dla widza lat 10-15 na taśmie sprzed dekady, a nie jak najnowsze cyfrowe produkcje w HD. Tak, uważam, że "Pałac Północy" wyglądałby najlepiej w lekko przyszarzałej kolorystyce, w wiecznych półcieniach i z rozmytym światłem.
Ale do rzeczy.
Technicznie książka bez zarzutu, koncepcja wtrąceń pierwszoosobowych między częściami w trzeciej osobie bardzo przypadła mi do gustu. Sam pomysł też wydaje się ciekawy, ale jak to bywa w powieściach dla młodzieży - jest wrażenie, że nie został wyczerpany.
Do życzenia pozostawia też dobór postaci. Bo choć różnorodność jest absolutnie wskazana i na miejscu, to nie widzę osobiście celu w tym, by wprowadzać postaci, które będzie się potem traktować po łepkach. Później, w razie zorganizowania zagrożenia śmiercią, czytelnik po prostu wzrusza ramionami, bo nie ma powodu, by żałować tego, z kim nie dano mu szansy się zżyć.
Ale za to główni bohaterowie trzymają poziom, więc nie jest tak znowu źle.
No i ten kiepsko przeprowadzony "zwrot akcji" na zasadzie okłamania czytelnika, sztuczne przedłużanie historii w połowie. Jak ja tego nie lubię... Odnoszę wtedy to samo wrażenie, kiedy oglądając ekranizację, widzę ile czasu poświęcono scenom, których nie było w książce, pomijając fragmenty z oryginału, bo zabrakło czasu antenowego. Normalnie tylko walnąć wielki baner: "To na cholerę traciliście na TO czas?!".
Autor nie ustrzegł się głupiej sytuacji, kiedy 2-3 bohaterów ustala wspólną wersję wydarzeń, jakiś konkretny plan działania, a po tym, jak dołącza do nich reszta drużyny, to po chóralnym "nie wydurniajcie się, gadać nam tu zaraz prawdę!", odpowiada się "no dooobra..." i cały mysterny plan w pizdu. Normalnie traktuję to jako minus, ale chyba miałam dobry humor, bo przy czytaniu wydało się sympatyczne.
"Siła przyjaźni"!
Fani Zafona twierdzą, że to mistrz malowania słowem... Nie wiem, mam wrażenie, że się przeliczyłam. Pewnie dlatego, że te "obrazy" wydają się jednowymiarowe i matowe.
Ale finał warty pozytywnego nastawienia. Klimatycznie absolutnie różni się od początku. Jest mroczne i chwyta za serce ze sprawnością assassina. Warto dotrwać do końca (z czym nie powinno być problemu, bo młodzieżówki są lekką lekturą i szybko się je czyta).

Wiem, dlaczego nazywa się to powieścią dla młodzieży. To się po prostu czuje! I nic, żadna przedmowa autora, nie zmieni charakteru tej historii. Coś takiego siedzi w narracji, że po prostu wiesz, że ekranizacja wyglądałaby jak film przygodowy dla widza lat 10-15 na taśmie sprzed dekady, a nie jak najnowsze cyfrowe produkcje w HD. Tak, uważam, że "Pałac Północy"...