„Tęsknota atomów” przyniosła Linusowi Reichlinowi, szwajcarskiemu pisarzowi i dziennikarzowi, wielki sukces. Debiut uznany został za najlepszą niemieckojęzyczną powieść kryminalną 2009 roku. Jednak czy naprawdę powieść tę można zakwalifikować do wspomnianego gatunku literatury? Wprawdzie rozpoczyna się jak klasyczny kryminał, ale z czasem przemienia się w pasjonującą podróż do świata cudów i miejsca poza horyzontem ludzkiego umysłu.

Dla Hannesa Jensena, pasjonującego się fizyką kwantową belgijskiego policjanta, ostatnie dni pracy miały być spokojne. Wszystko zakłóca wizyta Briana Rittera, podminowanego alkoholika uważającego, że ktoś czyha na jego życie. Jensen ignoruje sprawę, bo w końcu kto przejmowałby się bełkotaniem człowieka, który modli się do Pio i z pasją obserwuje lot mew wskazujący przyszłość? Za jakiś czas Ritter umiera. Na ciele denata nie można znaleźć ani jeden rany, śladu wypadku, morderstwa czy samobójstwa. W końcu analiza zwłok wykazuje, iż przyczyną śmierci było pęknięcie aorty, głównej tętnicy ciała. Co może być przyczyną? Obrażenia zewnętrzne, a bez nich pęknięcie aorty nie jest możliwe. Wyjaśnienie zagadkowej śmierci to nie wszystko, co czeka Jensena. Mężczyzna musi odnaleźć dzieci denata, które ponoć zostały porwane przez opiekunkę, Meksykańską uzdrowicielkę. W podróży policjantowi towarzyszy piękna niewidoma kobieta, Annick O'Hara, której z niewiadomych powodów bardzo zależy na dotarciu do uzdrowicielki.

Jak już wspomniałam, powieść rozpoczyna się jak klasyczny kryminał, by miarowo przemienić się w metafizyczną powieść o śmierci, życiu, samotności, potrzebie bliskości, a także złożonym z atomów świecie, który nas otacza. Powieść pisana jest na zasadzie entropii, czyli miary stopnia nieuporządkowania, wspomnianej w powieści. Przebieg wydarzeń ma nietypowy kierunek; podąża od ładu do coraz większego chaosu. Ważniejsze od odkrycia kto zawinił stają się rozmyślania Hannesa, które mogą być jednocześnie ciekawą lekcją fizyki dla Czytelnika. Książka porusza również temat śmierci. Nie takiej śmierci, jakiej boi się każdy człowiek, ale stanu duchowego, gdzie między życiem oddziela go mało zauważalna granica. Jensen wraz z O'Harą wyjeżdżają najpierw do Arizony w poszukiwaniu żony denata, potem do Meksyku podążając tropem zaginionych dzieci i opiekunki. Cała podróż jest nie tyle próbą odkrycia prawdy, ale ciężkim zmaganiem z myślami dotyczącymi zemsty, sensu życia i śmierci. Bohaterowie przekonują się, że warto walczyć z czymś, co bardzo trudno im zaakceptować.

Wprawdzie książka zawiera wątek kryminalny, ale to nie na nim skupia się cała uwaga Czytelnika, a raczej na rozmyślaniom bohaterów o otaczającym nas świecie i prawach fizyki łamanych przez tajemniczą siłę. „Tęsknota atomów” to napisana z rozmachem opowieść, która wymyka się próbom klasyfikacji gatunku. Nie jest to typowy kryminał, ale metafizyczna mieszanka tajemnicy, miłości, fizyki i śmierci. Zapada na długo w pamięć Czytelnika nasuwając wiele myśli i przesłań, które kryje w sobie dzieło Linusa Reichlina. Serdecznie polecam.

„Tęsknota atomów” przyniosła Linusowi Reichlinowi, szwajcarskiemu pisarzowi i dziennikarzowi, wielki sukces. Debiut uznany został za najlepszą niemieckojęzyczną powieść kryminalną 2009 roku. Jednak czy naprawdę powieść tę można zakwalifikować do wspomnianego gatunku literatury? Wprawdzie rozpoczyna się jak klasyczny kryminał, ale z czasem przemienia się w pasjonującą podróż...