Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka z typu tych, o których marzymy, żeby się skończyły. Lektura była nie przyjemnością, a katorgą. Zdarzyło mi się nawet przysnąć w trakcie. Ciekawy temat - historia szaleństwa, przedstawiony w nudny, ciężki sposób. Najgorsze jednak były dla mnie wtrącenia wątków biograficznych, niemających wiele wspólnego z głównym tematem podpaleń. Próbując przebrnąć przez te rozdziały dotyczące autora, czekałam na jakieś konkrety o podpalaczu. Książka ta to jednak zlepek luźnych sytuacji, wspomnień, niedokończonych historii, opisów przyrody i zdań typu "usiadł. wstał. spojrzał w okno" z których nic nie wynika. Nie rozumiem kilku zamysłów autora - nie wiem jaki jest sens rozpisywania się w książce o tym jak doszło do jej powstania, czy o tym jak autor został pisarzem - w takim przypadku wybrałabym autobiografię a nie powieść. Poza tym wieczne opisy w stylu" przejechał obok domu Svena i Marii, potem obok stodoły Andersonów, minął sklep Karlsberga i dotarł do domu Bjorna (przykład wymyślony). Miałam wrażenie, że zaraz dowiem się i będę musiała spamiętać cały plan wsi, razem z nazwiskami mieszkańców. Szkoda mi czasu straconego na tą książkę - na pewno nie thriller. Przy okazji - chyba nawet wydawcy nie czytali tej książki: Z okładki: "Oparta na faktach powieść o serii podpaleń w spokojnym norweskim MIASTECZKU". Z lektury wnioskuję, że Finsland to wieś a nie miasto...