I jak tu oceniać...?
"Edda" wyraźnie rozpada się na dwie części - zaryzykowałabym stwierdzenie, że części nierówne. Pierwsza, poświęcona pieśniom o bogach i związanych z nimi mitach, jest w gruncie rzeczy lekturą przystępną. Może miejscami znajomość mitologii, a więc kontekstu, ułatwia odbiór, pozwala osadzić w jakiejś przestrzeni opisywane zdarzenia, ale i bez tego można docenić niespieszną narrację, surową metaforykę i uniwersalną mądrość, jaka przemawia z niektórych strof.
Gorzej się robi w drugiej części, gdzie zamieszczone są pieśni o bohaterach. To, co jest do przyjęcia w sagach - rwąca się narracja, pominięte milczeniem emocje bohaterów, nierzadko kunsztowne poetyckie porównania i kody, obecnie mało czytelne - tu może nieźle dać w kość. Trzeba się trochę skupić, trochę wysilić i przypomnieć sobie informacje ze wstępu, żeby losy Helgiego ułożyły się w jakąkolwiek całość. Trochę lepiej robi się przy pieśniach o Wolsungach (kto o Nibelungach słyszał, ten już sobie poradzi), ale nadal nie jest to tak przyjemna lektura jak pierwsza część - mnie przynajmniej nielicho zmęczyła.

I jak tu oceniać...?
"Edda" wyraźnie rozpada się na dwie części - zaryzykowałabym stwierdzenie, że części nierówne. Pierwsza, poświęcona pieśniom o bogach i związanych z nimi mitach, jest w gruncie rzeczy lekturą przystępną. Może miejscami znajomość mitologii, a więc kontekstu, ułatwia odbiór, pozwala osadzić w jakiejś przestrzeni opisywane zdarzenia, ale i bez tego można...