Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sosna na skale schnie i umiera,
igliwie nie chroni ni kora;
Tak jest z człowiekiem, którego nikt nie kocha,
Po co ma żyć długo?

W miarę mądry winien być człowiek,
nigdy zbyt uczony;
Ci są najszczęśliwsi,
którzy średnio wiele wiedzą.

Dusza tylko wie, co w sercu mieszka,
Człowiek samotny jest z swoją miłością.

Jeżeli masz przyjaciela, któremu wierzysz
I życzliwości się spodziewasz,
Otwórz mu swą duszę, i dary wymieniaj
I często spotykaj.

Kiedyś gdym młody był, jechałem samotny
I zabłądziłem w drodze;
Poczułem się bogaty, gdym spotkał drugiego:
Człowiek jest człowiekowi szczęściem.

Człowiek jest człowiekowi szczęściem.

Niebaczny mąż myśli, że przyjacielem
Każdy, co się doń uśmiecha
Nie przypuszcza, że go obmawiają
Gdy z chytrymi siedzi"
Havamal

Mądry jest ten, co umie pytać
I odpowiedź dać umie;
Nigdy człowiekowi nie da się ukryć
Jakim jest w istocie.

Długa jest podróż do złych przyjaciół
Choć niedaleko mieszkają
Lecz do dobrego druha na przełaj się pędzi
Nie bacząc czy daleko

Chwal dzień wieczorem, żonę - gdy spalona,
Miecz, gdy wypróbowany, dziewicę, gdy za mąż wydana
Lód - gdy się przeszło, piwo - gdy wypite

Lecz nikt nie ma prawa sądzić drugiego
Tam, gdzie miłość rozstrzyga.

Nie wie ten, kto mało wie,
że wielu traci rozum przez bogactwo;
Jeden człek jest zamożny, a drugi - ubogi,
nie karz go za to.

W miarę mądry winien być człowiek,
nigdy zbyt uczony;
Mędrca serce rzadko się raduje,
gdy wątpliwości nie zna jego wiedza.

Płomień od płomienia zapala się, aż się wypali,
ogień wzniecasz od ognia;
Mąż od męża mądrości się uczy,
mąż o mężu przez rozmowę o sobie wiedzą.