Trudno ocenić.
Język - połamaniec.

Trudno ocenić.
Język - połamaniec.

Chaos i bezład. Łatwiej mi przeczytać tekst z opracowaniem i zrozumieć go, niż przebrnąć przez tę poezję. Po prostu jest spisana jakby naprędce, jakby autor nie miał czasu na sprawdzenie, co napisał.

Chaos i bezład. Łatwiej mi przeczytać tekst z opracowaniem i zrozumieć go, niż przebrnąć przez tę poezję. Po prostu jest spisana jakby naprędce, jakby autor nie miał czasu na sprawdzenie, co napisał.

Piękne dzieło literatury islandzkiej, opowieści o starych bogach północy wciąż nie straciły na aktualności.

Piękne dzieło literatury islandzkiej, opowieści o starych bogach północy wciąż nie straciły na aktualności.

Brawa dla tłumacza, któremu udało się oddać iskrę i ducha tej poezji. Bawiłam się przednio, czytając te wersy. Do Lokasenny bywały podniosłe w tonie, natomiast rzeczona Lokasenna - czyli kłótnia Lokiego, który zwymyślał od najgorszych wszystkich uczestników biesady, na którą nie został zaproszony, włączając w to boską elitę oraz liczne grono kochanek - to już uczta dla osób lubujących się w złośliwych przytykach, gdyż znajdą tu inspiracji bez liku.

Generalnie bardzo zabawne było zestawienie Thora - człowieka-młota... O, pardon, OD młota... z bystrym, przebiegłym, dwulicowym braciszkiem, jak również epickie poematy - już poważniejsze - o pozostałych bóstwach nordyckiej mitologii.

Brawa dla tłumacza, któremu udało się oddać iskrę i ducha tej poezji. Bawiłam się przednio, czytając te wersy. Do Lokasenny bywały podniosłe w tonie, natomiast rzeczona Lokasenna - czyli kłótnia Lokiego, który zwymyślał od najgorszych wszystkich uczestników biesady, na którą nie został zaproszony, włączając w to boską elitę oraz liczne grono kochanek - to już uczta dla osób...

podstawowe źródło wiedzy o mitologii germańskiej. kto nie czytał nie ma prawa głosu :D

podstawowe źródło wiedzy o mitologii germańskiej. kto nie czytał nie ma prawa głosu :D

Pozycja obowiązkowa. Arcydzieło. Przeczytałam dopiero raz, ale na pewno zrobię to jeszcze przynajmniej kilka razy. Jestem oczarowana magią i oryginalnością mitologii nordyckiej.

Pozycja obowiązkowa. Arcydzieło. Przeczytałam dopiero raz, ale na pewno zrobię to jeszcze przynajmniej kilka razy. Jestem oczarowana magią i oryginalnością mitologii nordyckiej.

Jeśli interesujemy się mitologią, warto sięgnąć do źródeł, zwłaszcza jeśli jest ich tak niewiele jak w przypadku wierzeń nordyckich. Najprzyjemniej czytało mi się Lokasennę, ale wiadomo, że to ze względu na postać w jej centrum <3 ;) Wyczekuję okazji, by dostać "Eddę młodszą prozaiczną" w moje łapki XD

Jeśli interesujemy się mitologią, warto sięgnąć do źródeł, zwłaszcza jeśli jest ich tak niewiele jak w przypadku wierzeń nordyckich. Najprzyjemniej czytało mi się Lokasennę, ale wiadomo, że to ze względu na postać w jej centrum <3 ;) Wyczekuję okazji, by dostać "Eddę młodszą prozaiczną" w moje łapki XD

Do przeczytania "Eddy" skłoniła mnie lektura "Pana lodowego ogrodu", której to rozdziały zaczynają się od cytatów z Eddy. Spodziewałem się również wyjaśnienia niektórych odniesień, których wcześniej nie rozumiałem - np. dlaczego jeden z bohaterów nosił imię Fjollsfinn. "Edda" wyjaśniła mi te rzeczy a także zapewniła dobrą lekturę.

Pieśni o bogach były fantastyczne, czytało się je przyjemnie a język poetycki bardzo pasował do fragmentów z mitologii nordyckiej - którą kiedyś czytałem. Znajomość jej pomaga zrozumieć tekst, który był stworzony dla osób wierzących w nordyckie bogi i wiele kwestii nie było wyjaśnianych, bo dla ówczesnych odbiorców były po prostu oczywiste.

Druga część, to jest pieśni o bohaterach, była już mniej interesująca dla mnie. Główny wątek bardzo przypominał "Niedolę Nibelungów", z tym, że tu historia opowiedziana była z punktu widzenia Germanów północnych i do tego jeszcze pogan. Również poszczególne wydarzenia różniły się nieco, ale istota była dokładnie ta sama. Czytało się tę część nieźle, ale to już nie było to samo, co pieśni o bogach.

Stąd ocena "tylko" bardzo dobra.

Do przeczytania "Eddy" skłoniła mnie lektura "Pana lodowego ogrodu", której to rozdziały zaczynają się od cytatów z Eddy. Spodziewałem się również wyjaśnienia niektórych odniesień, których wcześniej nie rozumiałem - np. dlaczego jeden z bohaterów nosił imię Fjollsfinn. "Edda" wyjaśniła mi te rzeczy a także zapewniła dobrą lekturę.

Pieśni o bogach były fantastyczne,...

I jak tu oceniać...?
"Edda" wyraźnie rozpada się na dwie części - zaryzykowałabym stwierdzenie, że części nierówne. Pierwsza, poświęcona pieśniom o bogach i związanych z nimi mitach, jest w gruncie rzeczy lekturą przystępną. Może miejscami znajomość mitologii, a więc kontekstu, ułatwia odbiór, pozwala osadzić w jakiejś przestrzeni opisywane zdarzenia, ale i bez tego można docenić niespieszną narrację, surową metaforykę i uniwersalną mądrość, jaka przemawia z niektórych strof.
Gorzej się robi w drugiej części, gdzie zamieszczone są pieśni o bohaterach. To, co jest do przyjęcia w sagach - rwąca się narracja, pominięte milczeniem emocje bohaterów, nierzadko kunsztowne poetyckie porównania i kody, obecnie mało czytelne - tu może nieźle dać w kość. Trzeba się trochę skupić, trochę wysilić i przypomnieć sobie informacje ze wstępu, żeby losy Helgiego ułożyły się w jakąkolwiek całość. Trochę lepiej robi się przy pieśniach o Wolsungach (kto o Nibelungach słyszał, ten już sobie poradzi),ale nadal nie jest to tak przyjemna lektura jak pierwsza część - mnie przynajmniej nielicho zmęczyła.

I jak tu oceniać...?
"Edda" wyraźnie rozpada się na dwie części - zaryzykowałabym stwierdzenie, że części nierówne. Pierwsza, poświęcona pieśniom o bogach i związanych z nimi mitach, jest w gruncie rzeczy lekturą przystępną. Może miejscami znajomość mitologii, a więc kontekstu, ułatwia odbiór, pozwala osadzić w jakiejś przestrzeni opisywane zdarzenia, ale i bez tego można...

Wspaniałe źródło dotyczące mitologii skandynawskiej. Poemat w którym wiedźma Vospula (Wolwa) opowiada Odynowi dzieje świata.

Wspaniałe źródło dotyczące mitologii skandynawskiej. Poemat w którym wiedźma Vospula (Wolwa) opowiada Odynowi dzieje świata.