W zasadzie mam problem z umiejscowieniem tej powieści w konkretnym gatunku literackim. Wiem, wiem... jest to mało ambitna powieść kobieca, ale jak dla mnie, to zbyt dużo w niej reklamy diety Dukana. Po okresie, w którym dało się zauważyć bum na tę dietę pojawiło się wiele głosów przeciwko niej. Nie uważam, żeby ujawnianie nazwy diety, którą stosuje główna bohaterka, było potrzebne.

Akcja powieści biegnie dwutorowo: po pierwsze, to czas teraźniejszy, w którym Magda podejmuje decyzję o wyjeździe i odchudzaniu się; po drugie, to rozważania głównej bohaterki o powodach porzucenia jej przez chłopaka Filipa. Wątki te przeplatają się, urywają przed puentą, zakończeniem aktualnie prowadzonej myśli. Zakończenie powieści jest otwarte, tzn. każdy może, we własnym zakresie, dopowiedzieć sobie dalszy ciąg historii.

Magda, to przedstawicielka kobiet. Na jej przykładzie obserwujemy reakcje płci pięknej na nagłe porzucenie przez ukochanego. Tak, jak ona, szukamy winy w sobie, a konkretniej, w niedoskonałościach swojego ciała. Często chcemy przejść metamorfozę, która obejmuje przede wszystkim fryzurę, ubiór i dietę, a raczej jej efekt. Nadrzędnym celem jest zrobienie na złość ukochanemu, pokazanie mu, co stracił.

Niektóre opisy mogły być krótsze, ale ogólnie "Koniec wiosny w Lanckoronie", to znośna lektura na szybkie przeczytanie, przetrawienie i zapomnienie.

W zasadzie mam problem z umiejscowieniem tej powieści w konkretnym gatunku literackim. Wiem, wiem... jest to mało ambitna powieść kobieca, ale jak dla mnie, to zbyt dużo w niej reklamy diety Dukana. Po okresie, w którym dało się zauważyć bum na tę dietę pojawiło się wiele głosów przeciwko niej. Nie uważam, żeby ujawnianie nazwy diety, którą stosuje główna bohaterka, było...