Przyznam szczerze - najpierw obejrzałam film (kilka lat temu), poznałam zakończenie tej historii, a mimo to postanowiłam przeczytać książkę. Staram się najpierw czytać książki, a następnie oglądać filmy. I muszę przyznać, że książka zachęciła mnie do tego by ponownie obejrzeć film, ale tym razem już w celu - konfrontacji. I chciałabym sprawdzić, czy przedstawiona na ekranie historia z ,,Jeden dzień" będzie emanowała pewnego rodzaju aurą i przekona mnie -widza, tak jak przekonała mnie historia z książki... Przyznam, że sceptycznie podchodziłam do przeczytania tej książki, spodziewając się pewnych faktów, mając mglisty obraz tej historii obejrzanej na ekranie. A mimo to sięgnęłam po książkę i muszę przyznać - jestem nie rozczarowana, ale zaczarowana! Zdaję sobie sprawę, że nie łatwo jest przekonać wymagającego czytelnika do przedstawienia jednej z historii miłosnych, która przecież mogłaby zdarzyć się naprawdę! Literatura zazwyczaj - przedstawia, zniekształca, zmyśla i tylko naśladuje rzeczywistość, ale nie jest na tyle przekonująca, co np. fotografia! Czasem wpatruję się w swoje zdjęcie, zastanawiam się - jak to możliwe, że ,,ja'' z lustra i ,,ja'' ze zdjęcia potrafią być tak identyczne? Pokazują mnie, mogę poznać swoją twarz, która dla mnie jest ukryta. To samo dzieje się ze zdjęciami innych ludzi, krajobrazów itd. - są takie realne! A książka to coś jeszcze... książka to słowa, które z innymi słowami tworzą dopiero obrazy, ale tylko nasz umysł może je przekształcać i to, w jaki sposób tego dokonamy może dać mniej, lub bardziej - realny obraz. I najważniejsze, czyli to w jaki sposób autor operuje słowem jest istotne w odbiorze przez nas -czytelników - danego dzieła.

Dla mnie David Nicholls wprawnie włada słowem, ma sprawny warsztat pisarski - często miałam wrażenie, że to co opisuje jest wynikiem jego obserwacji, jakby podglądał scenki i starał się je ''odmalować'' ale poprzez słowo. Dla mnie przekonywujące były postaci - Emmy i Dextera, które kształtował od samego początku - plastycznie, z namaszczeniem wręcz wyposażał je w cechy tak ważne dla każdego etapu ich życia. Najpierw skupiał się na ukazaniu cech typowych - ale i wyznaczających indywiduwalizm każdej z postaci - dla wieku młodzieńczego, następnie poprzedzający dorosłość, samą dorosłość... Muszę przyznać, że najbardziej wzruszała mnie konwersacja obojga nieświadomie kochających siebie dwoje ludzi - pełne wyznań rozmowy telefoniczne jak i listy, które skwapliwie wypisywała Emmma do aroganckiego Dextera. I ten pobrzmiewający przez powieść humor, jakim obdarzył autor dialogi sprawiał, że powieść była atrakcyjniejsza i naprawdę przystępna nawet dla tych, którzy zapewne nie gustują w opowieściach opartych na romansie. I chyba tym, co najbardziej urzekło mnie w tej książce była -przemiana, mozolna i bolesna dla większości bliskich, pewien przełom jaki dokonał się w psychice głównego bohatera Dextera. Nie jest to lekka historyjka miłosna!, więc jeśli ktoś takiej spodziewa się, lepiej niech sięgnie po powieści Nicholasa Sparksa!, a ,,Jeden dzień'' pozostawi posmakowania tym, którzy chcą nasycić się różnorodnością smaków słów, jakie oferuje D. Nicholls.

Przyznam szczerze - najpierw obejrzałam film (kilka lat temu), poznałam zakończenie tej historii, a mimo to postanowiłam przeczytać książkę. Staram się najpierw czytać książki, a następnie oglądać filmy. I muszę przyznać, że książka zachęciła mnie do tego by ponownie obejrzeć film, ale tym razem już w celu - konfrontacji. I chciałabym sprawdzić, czy przedstawiona na...