Jeden dzień

Przeczytana w dwa wieczory. Bardzo mi się podobała. I mimo, że znałam już całą historię z filmu, w żaden sposób mi to nie przeszkadzało. Polecam :)

Przeczytana w dwa wieczory. Bardzo mi się podobała. I mimo, że znałam już całą historię z filmu, w żaden sposób mi to nie przeszkadzało. Polecam :)

Pokaż mimo to

Bardzo wzruszająca książka jaką przeczytałem. Byłem bardzo wzruszony i zadowolony podczas czytania. To wspaniała i fascynująca powieść. Piękna książka o tym, że tak naprawdę liczy się to, co wewnątrz nas, nie na zewnątrz.

Bardzo wzruszająca książka jaką przeczytałem. Byłem bardzo wzruszony i zadowolony podczas czytania. To wspaniała i fascynująca powieść. Piękna książka o tym, że tak naprawdę liczy się to, co wewnątrz nas, nie na zewnątrz.

Pokaż mimo to

Ponownie do mnie dotarło, czemu nie czytam podobnych książek. Romanse, nawet z nutką dramatu, nie są po prostu dla mnie. Nie znaczy to, że książka była zła; nie była dla mnie. Tak zwyczajnie.

Jeden dzień czytało mi się szybko i przyjemnie. Ot lektura na wolną niedzielę. I nie wiem czy to plus, czy minus. 20 lat to cholernie dużo czasu i ja sama się zastanawiam nad tym jaka będę gdy minie te 20 od ukończenia studiów. Tak samo zawstydzona? Bojaźliwa? Czepliwa? Książka ukazuje przemianę bohaterów, to jak powoli starają się zmienić swoje przyzwyczajenia, jakoś odnaleźć się w tym dorosłym życiu, które rozpoczęło się dla nich wraz z dostaniem dyplomu. I wychodzi na to, że ludzie się nie zmieniają. Mogę zmienić swoje myślenie i poglądy, ale zachowania nadal z nimi pozostają.

Ponownie do mnie dotarło, czemu nie czytam podobnych książek. Romanse, nawet z nutką dramatu, nie są po prostu dla mnie. Nie znaczy to, że książka była zła; nie była dla mnie. Tak zwyczajnie.

Jeden dzień czytało mi się szybko i przyjemnie. Ot lektura na wolną niedzielę. I nie wiem czy to plus, czy minus. 20 lat to cholernie dużo czasu i ja sama się zastanawiam nad tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z początku ciężka, wręcz nudna. Później sie troche ozywila. Przeczytalam do konca,ale nie jest to dla mnie jakas wyjatkowa ksiazka. Takie uczucie,ze dobrze ,ze juz koniec ,ze moge siegnac po kolejna ksiazke.

Z początku ciężka, wręcz nudna. Później sie troche ozywila. Przeczytalam do konca,ale nie jest to dla mnie jakas wyjatkowa ksiazka. Takie uczucie,ze dobrze ,ze juz koniec ,ze moge siegnac po kolejna ksiazke.

Pokaż mimo to

Po książkę sięgnęłam, bo bardzo podobał mi się wcześniej przeczytany „Dobry początek”, jednak „Jeden dzień” to zupełnie co innego... Książka jest w gruncie rzeczy smutna, dla mnie była też dość irytująca i za długa, choć absolutnie nie mogę powiedzieć, żeby to była zła książka.
Nie podobał mi się styl pisarski, miałam wrażenie, że jest chaotyczny. To przeskakiwanie co rok, dużo retrospekcji, pomieszana chronologia... no nie przepadam za tym.
Dziwiło mnie, że pewne wydarzenia autor opisuje bardzo drobiazgowo, a inne – bardzo znaczące, typu ślub, śmierć – omawia dość zdawkowo. A może starał się w ten sposób powiedzieć, że czasem drobne wydarzenia są ważniejsze od tych uważanych za duże...?

Fabuła wywołała we mnie sprzeczne uczucia: z jednej strony można powiedzieć, że jest życiowa i realistyczna, z drugiej jednak – pełna stereotypów. Męczyłam się razem z bohaterami i w sumie żadne z nich nie wzbudziło mojej specjalnej sympatii. To było takie „chcą, ale nie mogą”. Zakończenie bardzo mnie zaskoczyło, nie spodziewałam się tego.
Książka zostawiła we mnie poczucie, że właściwie za bardzo nie wiem, co przeczytałam, ani po co to zostało napisane... To było jakbym obejrzała film z czyjegoś życia i tyle. Nie wzruszyła mnie zupełnie, raczej przygnębiła.
Zapoznałam się z pozytywnymi recenzjami tej książki, żeby zrozumieć, dlaczego budzi w innych taki zachwyt, ale nie udało mi się.

Po książkę sięgnęłam, bo bardzo podobał mi się wcześniej przeczytany „Dobry początek”, jednak „Jeden dzień” to zupełnie co innego... Książka jest w gruncie rzeczy smutna, dla mnie była też dość irytująca i za długa, choć absolutnie nie mogę powiedzieć, żeby to była zła książka.
Nie podobał mi się styl pisarski, miałam wrażenie, że jest chaotyczny. To przeskakiwanie co rok,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

David Nicholls napisał kawał dobrej, życiowej, realistycznej i przede wszystkim do bólu prawdziwej historii. Historii nie tylko o miłości, ale i o poszukiwaniu siebie i szczęścia, próbach spełnienia marzeń, o wkraczaniu w brutalną i niesprawiedliwą dorosłość, która nie wita z otwartymi ramionami, tylko najczęściej wali pięścią prosto w twarz, otrząsając ze złudzeń i ułudy wyidealizowanego świata.
.
W tej historii chwile szczęścia, radości i powodzenia przeplatają się z goryczą, żalem i bólem. Sprawia to, że "Jeden dzień" przesiąknięty jest naturalnością i posiada smutny, niekiedy przytłaczający charakter. Nie jest to rzewna, naiwna opowieść, ale taka, która ujmuje prostotą i autentycznością.
.
Autor napisał "Jeden dzień" w sposób bardzo porządny i dopracowany. Po skończeniu tej powieści i odłożeniu jej na półkę stwierdziłam, że jeśli kiedyś miałabym napisać książkę, to chciałabym to zrobić tak jak Nicholls-dokładnie i dojrzale.
.
Emma to kobieta z celem, ambicją i jasno wytyczonym torem działania. Kiedy czytałam o jej postępowaniu, to z wielką siłą uderzało mnie to, jak bardzo różni się jej życie od życia Dextera. Powiedziałabym nawet, że Nicholls wykreował te postacie na zasadzie kontrastu. Po jednej stronie grzeczna, ułożona Emma, a po drugiej........
.....energiczny, szalony Dexter, który czerpie z życia całymi garściami. Niestety z czasem to szaleństwo i beztroska w końcu go gubią. Naprawdę smutno było czytać o tym, jak Dexter się stacza. Pytanie, czy bohater był w stanie znowu odbić się od dna, wrócić na głębokie morze i przejąć stery swojego życia?
.

Książkę tę polecam wam z całego serducha! Jest to dojrzała, refleksyjna i smutna opowieść, która na pewno zostanie w waszej pamięci na dłużej.

David Nicholls napisał kawał dobrej, życiowej, realistycznej i przede wszystkim do bólu prawdziwej historii. Historii nie tylko o miłości, ale i o poszukiwaniu siebie i szczęścia, próbach spełnienia marzeń, o wkraczaniu w brutalną i niesprawiedliwą dorosłość, która nie wita z otwartymi ramionami, tylko najczęściej wali pięścią prosto w twarz, otrząsając ze złudzeń i ułudy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To druga z książek, po Zanim się pojawiłeś, której nie zamierzałam przeczytać, a której ekranizacja niezwykle mi się podobała. Kwestia Jednego dnia i powieści Jojo Moyes wydaje mi się o tyle możliwa do porównania, że mamy tu nie tylko wierne ekranizacje, które zyskały znaczną popularność, ale też ten sam gatunek. Romans romansem, ale więcej w tym wszystkim przyjaźni i melodramatu. Przynajmniej gatunkowo - także pod kątem pewnej "klasyczności" - są to fabuły, co do których odbioru porównywanie ma sens. Mówię tu także o analogicznej "klasie literackiej" - w obydwóch przypadkach mamy do czynienia z porządną literaturą popularną, dobrze napisaną, ale nie roszczącą sobie prawa do tego, czym nie jest.



Domyślam się, że zdecydowana większość osób, sięgająca po książkę Nichollsa, ma za sobą ekranizację. Jak już wspomniałam - nie inaczej było ze mną, zatem wiedziałam, czego się spodziewać. Film tworzy pewien klimat relacji głównych bohaterów i domyślałam się, że jest to atmosfera zaczerpnięta z książki.

Dwoje bohaterów, co do których czytelniczka żywi przekonanie, że powinni być razem, choć są tak niesamowicie różni (przynajmniej w pierwszych latach znajomości), przez kilkanaście lat nie może trafić na moment, kiedy okoliczności umożliwiłyby im podjęcie decyzji o byciu razem.

Z założenia akcja powieści miała być dość rozciągnięta w czasie, a relacja (w przeciwieństwie do tej z powieści Jojo Moyes) zbudowana na regularności, a nie intensywności, co groziło fabularną nudą. Autor miał jednak świetny pomysł - pokazuje głównych bohaterów raz w roku, choć niekoniecznie jest to dzień, który spędzają razem. Mało tego - spotykają się wielokrotnie poza tym dniem, jednak o tym czytelnik dowiaduje się z retrospekcji.

Oboje bohaterów to ludzie, którzy muszą dojrzeć. Emma musi zyskać pewność siebie, musi przejść przez pracę, której nie lubi i przez związek, w którym nie czuje się dobrze. Jest zwyczajna i trochę czasu minie, zanim zwalczy tę swoją zwyczajność i znajdzie na siebie pomysł. Inaczej jest z Dexterem. Chłopak z bogatego domu, który od razu wie, czego chce, tylko... zaczyna się w tym gubić. O ile ona potrzebowała pewności siebie, on miał jej za dużo. Musiał dorosnąć, okrzepnąć i zacząć żyć naprawdę. Zanim udało im się zejść, minie wiele lat, podczas których będą wspólnie przeżywać swoje trudne chwile. Mimo partnerów, jakich po drodze mają, to do siebie wracają z naprawdę ważnymi emocjami.

Książka daje naprzemiennie głos jej i jemu, tworząc wyważony portret relacji dwojga ludzi i miłości, która wyrosła z przyjaźni. Choć Emma, zakochana w Dexterze, stara się zbyt wiele nie myśleć o uczuciu, jakim go darzy, w książce jest osobą, która nie wychodzi z inicjatywą. Ta należy do przebojowego Dextera, który mniej rozmyśla, ale na kartach powieści jawi się jako młody zakochany mężczyzna, który robi zbyt dużo szalonych i niezrozumiałych rzeczy. Co ciekawe, w powieści to on jawi się jako bardziej emocjonalny i rzeczywiście zakochany, a nie - jak Emma - młodzieńczo zadurzony.

Przewagą książki jest słowo pisane. Dexter podczas swojej szalonej podróży po świecie pisze do Emmy niezwykle emocjonalny list, którego nigdy nie wysłał. Gdyby to zrobił, być może bohaterowie spotkaliby się wcześniej. O ile Emma nie stwierdziłaby, że to zbyt szalone. To emocjonalny tort (ten list), który z naturalnych przyczyn nie mógł znaleźć się w filmie. Drugi taki fragment książki, który - choć oddany w filmie, to bez tego drżenia, które wywoływała lektura, to moment, kiedy załamany Dexter dzwoni do Emmy, która akurat jest na randce. Naprzemienna relacja z jego telefonu i jej spotkania towarzyskiego ma niezwykły wydźwięk emocjonalny. Tylko, że kiedy on sobie uświadamiał, że chce z nią być, ona akurat miała inne plany. I trudno jej się dziwić - chciała żyć po swojemu, nie czekając na człowieka, który wciąż się miota.

Książka przynosi podstawową refleksję - jak łatwo o to, żeby było już za późno. Coś w stylu zamykających scen w Przeminęło z wiatrem, tylko że tam mamy nadzieję zostawioną otwartym zakończeniem.

To druga z książek, po Zanim się pojawiłeś, której nie zamierzałam przeczytać, a której ekranizacja niezwykle mi się podobała. Kwestia Jednego dnia i powieści Jojo Moyes wydaje mi się o tyle możliwa do porównania, że mamy tu nie tylko wierne ekranizacje, które zyskały znaczną popularność, ale też ten sam gatunek. Romans romansem, ale więcej w tym wszystkim przyjaźni i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To druga z książek, po Zanim się pojawiłeś, której nie zamierzałam przeczytać, a której ekranizacja niezwykle mi się podobała. Kwestia Jednego dnia i powieści Jojo Moyes wydaje mi się o tyle możliwa do porównania, że mamy tu nie tylko wierne ekranizacje, które zyskały znaczną popularność, ale też ten sam gatunek. Romans romansem, ale więcej w tym wszystkim przyjaźni i melodramatu. Przynajmniej gatunkowo - także pod kątem pewnej "klasyczności" - są to fabuły, co do których odbioru porównywanie ma sens. Mówię tu także o analogicznej "klasie literackiej" - w obydwóch przypadkach mamy do czynienia z porządną literaturą popularną, dobrze napisaną, ale nie roszczącą sobie prawa do tego, czym nie jest.



Domyślam się, że zdecydowana większość osób, sięgająca po książkę Nichollsa, ma za sobą ekranizację. Jak już wspomniałam - nie inaczej było ze mną, zatem wiedziałam, czego się spodziewać. Film tworzy pewien klimat relacji głównych bohaterów i domyślałam się, że jest to atmosfera zaczerpnięta z książki.

Dwoje bohaterów, co do których czytelniczka żywi przekonanie, że powinni być razem, choć są tak niesamowicie różni (przynajmniej w pierwszych latach znajomości), przez kilkanaście lat nie może trafić na moment, kiedy okoliczności umożliwiłyby im podjęcie decyzji o byciu razem.

Z założenia akcja powieści miała być dość rozciągnięta w czasie, a relacja (w przeciwieństwie do tej z powieści Jojo Moyes) zbudowana na regularności, a nie intensywności, co groziło fabularną nudą. Autor miał jednak świetny pomysł - pokazuje głównych bohaterów raz w roku, choć niekoniecznie jest to dzień, który spędzają razem. Mało tego - spotykają się wielokrotnie poza tym dniem, jednak o tym czytelnik dowiaduje się z retrospekcji.

Oboje bohaterów to ludzie, którzy muszą dojrzeć. Emma musi zyskać pewność siebie, musi przejść przez pracę, której nie lubi i przez związek, w którym nie czuje się dobrze. Jest zwyczajna i trochę czasu minie, zanim zwalczy tę swoją zwyczajność i znajdzie na siebie pomysł. Inaczej jest z Dexterem. Chłopak z bogatego domu, który od razu wie, czego chce, tylko... zaczyna się w tym gubić. O ile ona potrzebowała pewności siebie, on miał jej za dużo. Musiał dorosnąć, okrzepnąć i zacząć żyć naprawdę. Zanim udało im się zejść, minie wiele lat, podczas których będą wspólnie przeżywać swoje trudne chwile. Mimo partnerów, jakich po drodze mają, to do siebie wracają z naprawdę ważnymi emocjami.

Książka daje naprzemiennie głos jej i jemu, tworząc wyważony portret relacji dwojga ludzi i miłości, która wyrosła z przyjaźni. Choć Emma, zakochana w Dexterze, stara się zbyt wiele nie myśleć o uczuciu, jakim go darzy, w książce jest osobą, która nie wychodzi z inicjatywą. Ta należy do przebojowego Dextera, który mniej rozmyśla, ale na kartach powieści jawi się jako młody zakochany mężczyzna, który robi zbyt dużo szalonych i niezrozumiałych rzeczy. Co ciekawe, w powieści to on jawi się jako bardziej emocjonalny i rzeczywiście zakochany, a nie - jak Emma - młodzieńczo zadurzony.

Przewagą książki jest słowo pisane. Dexter podczas swojej szalonej podróży po świecie pisze do Emmy niezwykle emocjonalny list, którego nigdy nie wysłał. Gdyby to zrobił, być może bohaterowie spotkaliby się wcześniej. O ile Emma nie stwierdziłaby, że to zbyt szalone. To emocjonalny tort (ten list), który z naturalnych przyczyn nie mógł znaleźć się w filmie. Drugi taki fragment książki, który - choć oddany w filmie, to bez tego drżenia, które wywoływała lektura, to moment, kiedy załamany Dexter dzwoni do Emmy, która akurat jest na randce. Naprzemienna relacja z jego telefonu i jej spotkania towarzyskiego ma niezwykły wydźwięk emocjonalny. Tylko, że kiedy on sobie uświadamiał, że chce z nią być, ona akurat miała inne plany. I trudno jej się dziwić - chciała żyć po swojemu, nie czekając na człowieka, który wciąż się miota.

Książka przynosi podstawową refleksję - jak łatwo o to, żeby było już za późno. Coś w stylu zamykających scen w Przeminęło z wiatrem, tylko że tam mamy nadzieję zostawioną otwartym zakończeniem.

To druga z książek, po Zanim się pojawiłeś, której nie zamierzałam przeczytać, a której ekranizacja niezwykle mi się podobała. Kwestia Jednego dnia i powieści Jojo Moyes wydaje mi się o tyle możliwa do porównania, że mamy tu nie tylko wierne ekranizacje, które zyskały znaczną popularność, ale też ten sam gatunek. Romans romansem, ale więcej w tym wszystkim przyjaźni i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiele z nas spotkało na swojej drodze takiego Dextera, nie każda z nas jest Emmą, banalne ale chyba trafne. Co do samej książki, momentami irytująca, często zabawna i wzruszająca historia, jeden dzień może mieć wpływ na całe nasze życie. Dobrze się czyta, historia wciąga.

Wiele z nas spotkało na swojej drodze takiego Dextera, nie każda z nas jest Emmą, banalne ale chyba trafne. Co do samej książki, momentami irytująca, często zabawna i wzruszająca historia, jeden dzień może mieć wpływ na całe nasze życie. Dobrze się czyta, historia wciąga.

Pokaż mimo to

Jest to jedna z książek o której myślę z sentymentem. Bardzo mi się podobało ujęcie/pokazanie relacji głównych bohaterów za pomocą listów które do siebie pisali. Obserwowanie jak na przestrzeni lat ich relacje się zmieniały, nie zawsze na lepsze, aby na końcu mogli odnaleźć siebie.
Zarówno książka jak i ekranizacja bardzo mi się podobały.

Jest to jedna z książek o której myślę z sentymentem. Bardzo mi się podobało ujęcie/pokazanie relacji głównych bohaterów za pomocą listów które do siebie pisali. Obserwowanie jak na przestrzeni lat ich relacje się zmieniały, nie zawsze na lepsze, aby na końcu mogli odnaleźć siebie.
Zarówno książka jak i ekranizacja bardzo mi się podobały.

Pokaż mimo to