Lubię książki Orsona Scota Carda i z chęcią sięgnęłam po kolejny cykl jego autorstwa. Pierwszy tom bardzo mi przypadł do gustu. I chociaż momentami odnosiłam wrażenie, że powieść skierowana jest raczej do młodych czytelników, zainteresowała mnie na tyle, bym z zaciekawieniem sięgnęła po kolejne części.

Lubię książki Orsona Scota Carda i z chęcią sięgnęłam po kolejny cykl jego autorstwa. Pierwszy tom bardzo mi przypadł do gustu. I chociaż momentami odnosiłam wrażenie, że powieść skierowana jest raczej do młodych czytelników, zainteresowała mnie na tyle, bym z zaciekawieniem sięgnęła po kolejne części.

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Kiedy w danej serii niema już nic więcej do przeczytania (a u Orsona Scotta Carda te momenty nadchodzą na szczęście nieprędko) z pewną obawą zaczynam się rozglądać za nowym wyzwaniem. Świetna saga Endera z równie dobrą odnogą Cienia, prequele wojen z Formidami.... Cóż, czas pożegnać znanych bohaterów i śledzić losy innej grupy bohaterów.

Pierwszy tom osobiście mi się podobał, chociaż obiektywnie mam obawy, że może zrażać do siebie skomplikowaniem. Bohaterowie są różni i posiadają swoje atuty i przywary, które objawiając się w niespodziewanych momentach są źródłem zwrotów akcji. Lubię śledzić logikę rozumowania postaci, które z determinacją laboratoryjnego naukowca wyznaczają sobie doświadczenia i ograniczają pole prawdopodobieństwa powoli acz systematycznie klarując obraz przypuszczeń i nie wątpiąc w absurdalność konkluzji.

Nie zdradzając fabuły nic więcej napisać nie można. Świat zbudowany przez autora na nowo ze znanych nam elementów stwarza ciekawą alternatywę rozwoju ludzkości w horyzoncie czasowym odległym dla nas jak czasy dinozaurów. Polecam z nadzieją, że kolejne tomy będą po wprowadzeniu części pierwszej bardziej przystępne.

Kiedy w danej serii niema już nic więcej do przeczytania (a u Orsona Scotta Carda te momenty nadchodzą na szczęście nieprędko) z pewną obawą zaczynam się rozglądać za nowym wyzwaniem. Świetna saga Endera z równie dobrą odnogą Cienia, prequele wojen z Formidami.... Cóż, czas pożegnać znanych bohaterów i śledzić losy innej grupy bohaterów.

Pierwszy tom osobiście mi się...

„Pamięć ziemi” to kolejna powieść jednego z moich ulubionych pisarzy, po którą sięgnęłam w przeciągu ostatnich kilku lat i muszę przyznać, że ze wszystkich, które do tej pory przeczytałam ta wydaje się być najsłabsza zarówno pod względem fabularnym jak i w kwestii bohaterów.
Sama koncepcja wyjściowa świata, w którym ludzie żyją na innej planecie po ucieczce ze zniszczonej wojną ziemi oraz stworzonej kilkadziesiąt lat wcześniej sztucznej inteligencji zdolnej wpływać na umysły mieszkańców nowej planety wydaje się być ciekawym wstępem do rozważań nad kierunkiem, w jakim zmierza współczesna cywilizacja i jakie będą skutki naszego dążenia do doskonalenia technologii. Społeczność opisana w powieści przywodzi na myśl mieszankę mieszanki kultur półwyspu arabskiego z silnie zakorzenioną hierarchią oraz podziałem na patriarchat i matriarchat, który spaja społeczeństwo w chwiejnym balansie.
Co prawda poza samym pomysłem i wykorzystaniem niektórych kontrastujących ze sobą elementów nie uważam tej powieści za udaną. Jest to głównie wina bohaterów, ich motywacji oraz zachowań. Być może wynika to z odmienności zachowań kulturowych, jakie zostały wykorzystane jednak w przeważającej mierze odnosiłam wrażenie, że są one po prostu głupie. Rywalizacja, zazdrość i brak konsekwencji oraz sposób, w jaki ze sobą rozmawiali niesamowicie mnie drażnił. Być może kolejne części pokażą ewolucję osobowości głównych bohaterów i podejścia do głównego celu jednak obawiam się, że ta konwencja będzie towarzyszyć całemu cyklowi.
Jeśli mam polecić komuś sagę „Powrotu”, to zdecydowanie powinni po nią sięgnąć osoby, które już czytały inne powieści Orsona Scotta Carda. Dla przykładu podam „Grę Endera”, która jest uznawana za jedną z lepszych powieści science fiction. „Pamięć ziemi” jest oryginalna jednak może nie przypaść do gustu czytelnikowi, któremu obce są tego typu powieści.

„Pamięć ziemi” to kolejna powieść jednego z moich ulubionych pisarzy, po którą sięgnęłam w przeciągu ostatnich kilku lat i muszę przyznać, że ze wszystkich, które do tej pory przeczytałam ta wydaje się być najsłabsza zarówno pod względem fabularnym jak i w kwestii bohaterów.
Sama koncepcja wyjściowa świata, w którym ludzie żyją na innej planecie po ucieczce ze zniszczonej...

"Endera" połykałam w całości i bez wahania. Ta opowieść wciąga powoli i jakoś tak kulawo. Dopiero sam koniec kusi do otwarcia kolejnego tomu. Kiedyś. Naddusza, superkomputer chroniący Harmonię podpowie, kiedy będę gotowa na kolejne przygody Volemaka i jego synów.

"Endera" połykałam w całości i bez wahania. Ta opowieść wciąga powoli i jakoś tak kulawo. Dopiero sam koniec kusi do otwarcia kolejnego tomu. Kiedyś. Naddusza, superkomputer chroniący Harmonię podpowie, kiedy będę gotowa na kolejne przygody Volemaka i jego synów.

Pamięć Ziemi autorstwa Orsona Scott Carda to historia osadzona miliony lat w przyszłości na odległej planecie Harmonia. Naddusza, super komputer, został zaprogramowany aby czuwać nad planetą i jej mieszkańcami oraz chronić ich - szczególnie przed nimi samymi. Ale po 40 milionach lat jego systemy przestają działać i zaczyna tracić kontrolę, pozwalając ludziom na odkrycia, które mogą ponownie doprowadzić do ich zagłady.
Spotykamy tu mieszkańców Bazyliki, społeczeństwo pełne sprzeczności. Posiadają oni wiele zaawansowanych technologii, takich jak lewitery, pozwalające niepełnosprawnym poruszać się samodzielnie, pola magnetyczne, ogromne bazy danych i tym podobne. A jednocześnie wciąż są bardzo prymitywni. Nie znają nawet wozów z kołami, nie mówiąc już o technologiach umożliwiających loty kosmiczne. W cywilizacji liczącej sobie 40 milionów lat! Jednak później dowiemy się, że były powody, dlaczego Harmonia wygląda właśnie tak.
Naddusza werbuje Volemaka, ojca głównego bohatera Nafaia, jako czempiona swojej sprawy, by ocalić miasto oraz całą planetę przed rychłą zagładą. Co nie będzie jednak łatwym zadaniem. Mieszkańcy Harmonii traktują Nadduszę jako boga i maja cały system religii zbudowany wokół niego. Ale, jak możecie sobie wyobrazić, ogłoszenie wszem i wobec, że przemawia do Was sam bóg nie przysparza mu zbytniej popularności. Zwłaszcza, że stoi on na przeszkodzie w realizacji pewnych ważnych projektów. Powoduje to całą serię poważnych problemów, poczynając od rozpadu rodziny aż po groźbę wojny domowej w Bazylice.
To dopiero pierwszy tom serii, więc akcja i wydarzenia nie posuwają się zbytnio do przodu. Mimo to była to przyjemna lektura. Postacie są ciekawe i dobrze mi się czytało o ich braterskiej rywalizacji i miejscu w społeczeństwie, gdzie to kobiety sprawują władzę. Jest tu bardzo dużo debaty wiara kontra logika oraz czy to w porządku, że super komputer ma pełen swobody dostęp do ludzkich umysłów.
Czego mi w książce brakowało to dreszczyku emocji. Nie była nudna, a świat był przedstawiony bardzo ciekawie, jednak nigdy nie byłam specjalnie podekscytowana czytając kolejny rozdział ani nie drżałam o życie bohaterów. Ale ponieważ następna część już jest na mojej półce to z pewnością po nią sięgnę, żeby przekonać się jak ta historia się rozwinie. Jeśli lubicie opowieści o odległych światach, połączenie fantastyki i science fiction to możecie sami się przekonać czy Wam się spodoba!

Pamięć Ziemi autorstwa Orsona Scott Carda to historia osadzona miliony lat w przyszłości na odległej planecie Harmonia. Naddusza, super komputer, został zaprogramowany aby czuwać nad planetą i jej mieszkańcami oraz chronić ich - szczególnie przed nimi samymi. Ale po 40 milionach lat jego systemy przestają działać i zaczyna tracić kontrolę, pozwalając ludziom na odkrycia,...

Dobrze się czyta.
Ciekawy pomysł. Wyraźnie widać, że autor jest osobą wierzącą, z chrześcijańskiego kręgu. I potrafi bez zbędnego moralizatorstwa przedstawić swoje wartości. A do tego stworzyć specyficzny świat.
Będę szukać kolejnych tomów
Warto przeczytać.

Dobrze się czyta.
Ciekawy pomysł. Wyraźnie widać, że autor jest osobą wierzącą, z chrześcijańskiego kręgu. I potrafi bez zbędnego moralizatorstwa przedstawić swoje wartości. A do tego stworzyć specyficzny świat.
Będę szukać kolejnych tomów
Warto przeczytać.

z jednej strony czyta się dobrze, nie jest to jakiś tam byle jaki gniot.
z drugiej strony po kim, jak po kim ale po OS Cardzie oczekuję więcej, niż oklepanej historii.
nie wiem czemu, ale jakoś mi się ta opowieść skojarzyła z Helikonią. niestety to skojarzenie mocno zaszkodziło książce Carda. czegoś tu po prostu brakuje... być może oryginalności...

z jednej strony czyta się dobrze, nie jest to jakiś tam byle jaki gniot.
z drugiej strony po kim, jak po kim ale po OS Cardzie oczekuję więcej, niż oklepanej historii.
nie wiem czemu, ale jakoś mi się ta opowieść skojarzyła z Helikonią. niestety to skojarzenie mocno zaszkodziło książce Carda. czegoś tu po prostu brakuje... być może oryginalności...

Całkiem niezła książka przygodowa. Plus kilka ciekawych pomysłów w opisie świata, żeby można było podciągnąć pod s-f.

Całkiem niezła książka przygodowa. Plus kilka ciekawych pomysłów w opisie świata, żeby można było podciągnąć pod s-f.

"Pamięć ziemi" nie jest jakimś wybitnym dziełem, ale też zła nie jest. Fabuła jest niezła, gdzie sztuczna inteligencja Naddusza nie jest czarnym charakterem, ale niestety to jest jedyna postać, która jest w miarę ciekawa. Niestety mieszkańcy planety Harmonia nie wykazują się niczym co mogłoby sprawić, że czytelnik będzie chętnie sięgał po tę powieść, a przez to czyta się ją ciężko. Nic dziwnego, że saga "Powrót do Domu" nie jest tak popularna jak saga(uniwersum) Endera czy Alvina Stwórcy.

"Pamięć ziemi" nie jest jakimś wybitnym dziełem, ale też zła nie jest. Fabuła jest niezła, gdzie sztuczna inteligencja Naddusza nie jest czarnym charakterem, ale niestety to jest jedyna postać, która jest w miarę ciekawa. Niestety mieszkańcy planety Harmonia nie wykazują się niczym co mogłoby sprawić, że czytelnik będzie chętnie sięgał po tę powieść, a przez to czyta się ją...