"Pejzaż sentymentalny" to właściwie kontynuacja losów Mady i Marcina - bohaterów "Zapałki na zakręcie". Tylko teoretycznie. Już od pierwszych stron powieści czułam, że to już nie to. Siesicka pokpiła sprawę. Nie udźwignęła ciężaru jakości swej debiutanckiej książki. Od wizyty Marcina u babci Emilii minęło około dwudziestu lat. Na początku spotykamy Madę - około czterdziestki, samotną, rozczarowaną życiem, zniechęconą, wredną babę, której nie da się lubić. Dopiero później trafiamy do domu Marcina. U niego nieco lepiej, choć jako czterdziestolatek nadal rozpamiętuje nieszczęśliwą miłość z dawnych lat. Los w przedziwny sposób znów splata ich drogi w Osadzie, ale bynajmniej nie jest to droga miłości. W każdym razie nie ich miłości.
Jestem nad wyraz rozczarowana tą pozycją. Chociaż oczywiście napisana jest nieźle ( w końcu to Siesicka..., to moje negatywna ocena dotyczy głównie samego konceptu, w którym autorka wyraźnie popłynęła, przedobrzyła.

Na tylnej okładce przeczytałam słowa autorki: "Właściwie to Wy, moje Czytelniczki zamówiłyście sobie u mnie "Pejzaż sentymentalny", niecierpliwie pytając podczas naszych przelotnych spotkań i rozmów: I co z nimi było dalej?" Myślę, że zdecydowanie nie o to chodziło czytelniczkom. Nawet, jeśli ta historia nie mogła mieć happy endu ( a rzeczywiście, stałaby się wtedy zbyt banalna), to można było ją poprowadzić zupełnie inaczej.

"Pejzaż sentymentalny" to właściwie kontynuacja losów Mady i Marcina - bohaterów "Zapałki na zakręcie". Tylko teoretycznie. Już od pierwszych stron powieści czułam, że to już nie to. Siesicka pokpiła sprawę. Nie udźwignęła ciężaru jakości swej debiutanckiej książki. Od wizyty Marcina u babci Emilii minęło około dwudziestu lat. Na początku spotykamy Madę - około...