"Bo jak napisać książkę o kobiecie, która nic, tylko przez całe życie była dobra?"
moim zdaniem się udało :)

"Bo jak napisać książkę o kobiecie, która nic, tylko przez całe życie była dobra?"
moim zdaniem się udało :)

"Gary, mianowicie, jako urodzony pedagog, od pierwszych dni małżeństwa zaczął wychowywać swoją żonę, która, niestety, już od lat była wychowana. Gary jednak nie wiedział wtedy, chociaż był zupełnie dorosły, że ludzie powinni dopasowywać się do siebie przed ślubem, a nie po nim [...]".

Niby proste, a jednak nie aż tak bardzo. Gotowych przepisów na życie nie ma, ale powyższa rada brzmi całkiem sensownie.

W związku z postępującym u mnie procesem starzenia, nie nastawiałam się już na fajerwerki związane z twórczością pani Siesickiej, ale "Pamiętaj, że tam są schody!" to pozytywne zaskoczenie. Podejrzewam, że to zasługa kota Petit i pani od biologii. Krótka, ale miła historia. Tylko Karola szkoda, ale może jego historia będzie dla kogoś przestrogą.

"Gary, mianowicie, jako urodzony pedagog, od pierwszych dni małżeństwa zaczął wychowywać swoją żonę, która, niestety, już od lat była wychowana. Gary jednak nie wiedział wtedy, chociaż był zupełnie dorosły, że ludzie powinni dopasowywać się do siebie przed ślubem, a nie po nim [...]".

Niby proste, a jednak nie aż tak bardzo. Gotowych przepisów na życie nie ma, ale...

Opowieść o miłości, tęsknocie, nastoletnich i tych dorosłych rozterkach. Miłość dziejąca się na kilku płaszczyznach z kotem w tle.

Opowieść o miłości, tęsknocie, nastoletnich i tych dorosłych rozterkach. Miłość dziejąca się na kilku płaszczyznach z kotem w tle.

Zwykła-niezwykła - jak wszystkie książki Siesickiej. Dzieje się niby tu, dziś i wczoraj, a prezentuje spojrzenie na świat i ludzi nietypowe, sięgające w głąb ludzkiej duszy.

Zwykła-niezwykła - jak wszystkie książki Siesickiej. Dzieje się niby tu, dziś i wczoraj, a prezentuje spojrzenie na świat i ludzi nietypowe, sięgające w głąb ludzkiej duszy.

Jaka ciekawa forma! Autorka tak sprytnie skonstruowała fabułę, że nie wiadomo, co działo się 'naprawdę', a co nie. Wszak sama pani Krysia pojawia się jako jedna z bohaterek tej książki, co zresztą jest w jej książkach zabiegiem nierzadkim. I ten przezabawny koci wątek! Językowe nieporozumienia także dodawały historii smaczku. I choć do grona moich ulubionych pozycji spod pióra Siesickiej tej książki nie zaliczę, to jej lektura była doprawdy przyjemnością.

Jaka ciekawa forma! Autorka tak sprytnie skonstruowała fabułę, że nie wiadomo, co działo się 'naprawdę', a co nie. Wszak sama pani Krysia pojawia się jako jedna z bohaterek tej książki, co zresztą jest w jej książkach zabiegiem nierzadkim. I ten przezabawny koci wątek! Językowe nieporozumienia także dodawały historii smaczku. I choć do grona moich ulubionych pozycji spod...

Siądę i napiszę książkę. Ludzie będą ją czytać i zachwalać prostotę, nazwą prostotą pobłażliwość i obiorą ją za wartość. Tak myślała pani Krystyna?
W takim razie ja fanką nie zostanę.

Próbowałam znaleźć na tych stu stronach jedną myśl, która by ze mną została.
Nie udało się. A książka w podróży - to było kiedyś hasło!

Siądę i napiszę książkę. Ludzie będą ją czytać i zachwalać prostotę, nazwą prostotą pobłażliwość i obiorą ją za wartość. Tak myślała pani Krystyna?
W takim razie ja fanką nie zostanę.

Próbowałam znaleźć na tych stu stronach jedną myśl, która by ze mną została.
Nie udało się. A książka w podróży - to było kiedyś hasło!

Ciepła opowieść, niesamowicie umilająca podróż pociągiem. Zachwyciła mnie miłość Jakuba i Wiktorii, która rozpoczęła się niespodziewanie, pokazująca, że czasami trzeba dać komuś szansę, bo przecież Jakub miał Wiktorię tuż pod nosem, a nie wiedział, jak wiele ich łączy i w życiu, by się tego nie spodziewał, gdyby nie to, że napisał tak od nie chcenia na złość Agacie, że Wiktoria jest jego królewną. A jak ta miłość podziałała na Wiktorię, która potrafiła nagle się otworzyć i ile dała jej szczęścia! Coś cudownego! Swoją drogą nie mam pojęcia, co Jakub widział w tej Agacie, a potem co widział w niej Karol, nie mogłam znieść jej zachowania. Szkoda mi było Matyldy i Szymona, że nie mogli razem wyjechać, chociaż był to szalony pomysł i wierzę w to, że ta podróż Szymona oraz wakacyjna rozłąka umocniły ich miłość, która moim zdaniem już była wielka, strasznie zazdrościłam im wizyt w muzeum i tego intymnego milczenia we dwoje w otoczeniu dzieł sztuki. Siostrzenica Garego, Michelle wydała się bardzo sympatyczna, chociaż nie spodobało mi się, jak łatwo uprzedziła się do Emmy P. chyba wyłącznie przez wzgląd na to, że chciała być solidarna z Ilonką. Ja za to bardzo kibicowałam Garemu i Emmie P. wspaniali i wyjątkowi ludzie, którzy w końcu dotarli do siebie okrężnymi drogami.Jest to kolejna wspaniała powieść pani Siesickiej, która znów opisała w niesamowity sposób ludzi oraz ich uczucia.

Ciepła opowieść, niesamowicie umilająca podróż pociągiem. Zachwyciła mnie miłość Jakuba i Wiktorii, która rozpoczęła się niespodziewanie, pokazująca, że czasami trzeba dać komuś szansę, bo przecież Jakub miał Wiktorię tuż pod nosem, a nie wiedział, jak wiele ich łączy i w życiu, by się tego nie spodziewał, gdyby nie to, że napisał tak od nie chcenia na złość Agacie, że...

Bardzo fajna!

Bardzo fajna!

Książkę przeczytałam ze względu na opis z tyłu. Zaciekawił mnie i zerknęłam na pierwsze strony. Akurat była przerwa w szkole. Gdy nastał jej koniec, zdecydowałam się zabrać ją do domu.
Bardzo mi się podobało. Przykład lekkiej, prostej, aczkolwiek ciekawej historyjki. Perypetie osób całkiem zwykłych. Niby nic...
Najbardziej jednak podobał mi się jeden zabieg autorki, ukazujący moc narracji 1 os.: Autorka występuje i pisze to co wymyśliła podczas deszczu. W pewnym momencie pisze scene i ta scena dzieje się niby naprawdę. Dodatkowo rozmawia z jedną z bohaterek książki. Przez to pod koniec miałam problem z rozgraniczeniem co jest prawdą, a co wymysłem autorki. Niby niektórzy są prawdziwi, ale ja nie jestem czasem pewna, którzy.
Polecam na spokojny wieczór dla relaksu. Codzienne sprawy, ale zwyczajniej ujęte niż w serialach na polsacie i TVN :).
Miłego czytania!

Książkę przeczytałam ze względu na opis z tyłu. Zaciekawił mnie i zerknęłam na pierwsze strony. Akurat była przerwa w szkole. Gdy nastał jej koniec, zdecydowałam się zabrać ją do domu.
Bardzo mi się podobało. Przykład lekkiej, prostej, aczkolwiek ciekawej historyjki. Perypetie osób całkiem zwykłych. Niby nic...
Najbardziej jednak podobał mi się jeden zabieg autorki,...

Moja pierwsza książka p. Krystyny... Pamiętam, że tak bardzo mi się nie podobała, ale zapoczątkowała moją przygodę z książkami tejże pani

Moja pierwsza książka p. Krystyny... Pamiętam, że tak bardzo mi się nie podobała, ale zapoczątkowała moją przygodę z książkami tejże pani