Dosłownie wczoraj skończyłam czytać książkę Marii Ulatowskiej (autorki, która dopiero na emeryturze znalazła czas, by zacząć spełniać swoje marzenie o pisaniu) pt. „Sosnowe dziedzictwo”. Jestem więc „na świeżo”, ale to w niczym nie zmienia mojej opinii o tej opowieści/opowiastce(?). Naprawdę fajna, kobieca lektura, niezwykle ciepła i wzruszająca. Momentami nieco przesłodzona, ale dzięki temu człowiek odrywa się od szarości dnia codziennego. Tego właśnie w książkach szukam – oderwania od rzeczywistości.
To opowieść o młodej kobiecie, która dzięki niezwykłym zbiegom okoliczności odnajduje swoje miejsce na ziemi. Powieść toczy się dwutorowo: poznajemy współczesne dzieje Anny Towiańskiej oraz historie rodzinne z zawieruchą wojenną w tle. Anna, całkiem niespodziewanie zostaje „dziedziczką” – właścicielką dworku „Sosnówka” na Kujawach. Odziedziczyła go po matce, która nawet nie wiedziała o jego istnieniu. Dom jest w fatalnym stanie, w zasadzie nadaje się do generalnego remontu, ale piękne otoczenie i cała okolica powodują, że Anna od razu zakochuje się w tym miejscu. Pozwolę sobie na osobistą refleksję właśnie w tym miejscu à kiedy mój małżonek po raz pierwszy zaprosił mnie do miejsca, w którym obecnie mieszkamy, też poczułam, że mogłabym pokochać tę „hacjendę”. I czułam się chyba bardzo podobnie urządzając (już później) i przemeblowując kolejne pomieszczenia, jak Anna, która krok po kroku odnawiała swój dom i przywracała mu dawną świetność. Wracając do książki, pani Ulatowska kreuje bardzo pozytywnych bohaterów (tu pozwolę sobie na wyznanie: kocham pana DYZIA :* ). Wiemy wszyscy jak świat światem, że takich dobrych ludzi, jakich „serwuje” nam pani Maria, jest niewielu, ale kto nie lubi czytać o (prawie) idealnym świecie?
„Sosnowe dziedzictwo” to pełna ciepłego humoru opowieść o tym, że dobro, które czynimy innym, wraca do nas.
Ps1. W pewnym stopniu da się „wyczuć”, że jest to debiut literacki autorki – niektóre dialogi pozostawiają wiele do życzenia, są trochę zbyt naiwne.
Ps2. Pozytywny odbiór lektury przesłaniał mi fakt, że w powieści występuje bohater nazywający się dokładnie (sic!), jak pewien człowiek z mojej przeszłości; o ironio, posiadający takie same wady, jak człowiek, którego znałam. No, ale cóż… jak pocieszyła mnie najwierniejsza przyjaciółka (:*) – przy ilości książek, które czytam, może się zdarzyć, że natrafię na imiona i nazwiska rzeczywistych osób :-P
Ps3. Mimo wszystko, POLECAM!

Dosłownie wczoraj skończyłam czytać książkę Marii Ulatowskiej (autorki, która dopiero na emeryturze znalazła czas, by zacząć spełniać swoje marzenie o pisaniu) pt. „Sosnowe dziedzictwo”. Jestem więc „na świeżo”, ale to w niczym nie zmienia mojej opinii o tej opowieści/opowiastce(?). Naprawdę fajna, kobieca lektura, niezwykle ciepła i wzruszająca. Momentami nieco...