W mojej opinii Margaret Atwood jest mistrzynią wzbudzania emocji. Robi to w sposób delikatny, powolny - czytelnik nawet nie orientuje się kiedy wsiąkł w fabułę i zaczyna współodczuwać wzruszenia bohaterów. "Życie przed mężczyzną" to pozycja równie piękna, co smutna. Ukazuje historię ludzi, którzy chcąc, nie chcąc są ze sobą połączeni siecią różnorakich uczuć. Nie znajdziemy tutaj żadnych jednoznaczności, żadnych uniwersalnych prawd. Tak, jak w prawdziwym życiu, bohaterowie nie są ani dobrzy, ani źli, lecz występują w pełnej gamie ludzkich zalet i niedoskonałości. Oczywiście główne spoiwo, które łączy losy bohaterów to miłość. Jednak nie jest to miłość w swoim banalnym, cukierkowym wydaniu, a raczej skomplikowanie uczucie, które potrafi równie dobrze niszczyć, co budować. Autorka obnaża wszystkie krępujące niuanse codziennego życia, nawet w obliczu targających człowiekiem emocji. Margaret Atwood w swojej książce przedstawiła wiele różnych ludzkich strapień. Znajdziemy tu zdradę, przejmujące poczucie samotności, różnice pokoleń, strach i bezsilność. Nie jest to łatwa lektura, lecz na pewno warta przeczytania.
https://dobrybook.wordpress.com/2021/08/03/zycie-przed-mezczyzna-margaret-atwood/

W mojej opinii Margaret Atwood jest mistrzynią wzbudzania emocji. Robi to w sposób delikatny, powolny - czytelnik nawet nie orientuje się kiedy wsiąkł w fabułę i zaczyna współodczuwać wzruszenia bohaterów. "Życie przed mężczyzną" to pozycja równie piękna, co smutna. Ukazuje historię ludzi, którzy chcąc, nie chcąc są ze sobą połączeni siecią różnorakich uczuć. Nie znajdziemy...

Jestem świeżo po lekturze Testamentu, no cóż, nie porwała mnie ta książką. Z lekkim niepokojem sięgnęłam po Życie przed mężczyzną i cóż, ta historia totalnie mnie uwiodła. Margaret jest blisko swoich bohaterów, wprowadza nas w duszną atmosferę romansu, typowego trójkąta. On, żona i kochanka. Oraz dwoje dzieci. On rozczarowany życiem i codziennością. Żona z problemami z dzieciństwa. I ona, kochanka, która w nim widzi miłość życia. Romans to co innego niż wspólne życie, a różne fazy romansu, odchodzenia od rodziny, walki o dzieci pokazuje nam autorka.
Temat trudny, smutny i prawdziwie duszący. Pięknie i naturalnie opisany. Aż nie można się oderwać!

Jestem świeżo po lekturze Testamentu, no cóż, nie porwała mnie ta książką. Z lekkim niepokojem sięgnęłam po Życie przed mężczyzną i cóż, ta historia totalnie mnie uwiodła. Margaret jest blisko swoich bohaterów, wprowadza nas w duszną atmosferę romansu, typowego trójkąta. On, żona i kochanka. Oraz dwoje dzieci. On rozczarowany życiem i codziennością. Żona z problemami z...

Mogę śmiało przyznać, że Margaret Atwood to najlepsza żyjąca autorka. Poznałam ją, zaczynając od książki "Oryks i Derkacz", która w duecie z filmem "Embers" roznieciła u mnie miłość do postapokalipsy. Każdą jej powieść połykam z pasją i zaciekawieniem - ta kobieta po prostu wie jak należy pisać i niesamowicie to wykorzystuje. Ale przejdźmy do głównego tematu. Jakie jest Życie przed mężczyzną?

Nie lubię zdrady. Gardzę nią. Jest to dla mnie jedno z największych przewinień w relacji z człowiekiem. Ale moment - co jeśli obie strony o niej wiedzą i wyrażają zgodę na taki stan rzeczy? Niemal wszystkie nitki fabularne łączą się z ową zdradą - Elizabeth zdradza Nate'a, Nate zdradza Elizabeth, Lesje zdradza Williama, a potem znów Elizabeth zdradza Nate'a. W tych postaciach jest mnóstwo goryczy, żalu, a związki pomiędzy nimi pełne są pretensji. Doszukiwać można by się tutaj jakiejkolwiek zdrowej relacji, ale na próżno. Pytanie brzmi: czy jako czytelnicy, chcemy podążać za losami ludzi, którzy w zasadzie tylko się ze sobą męczą?
Pani Atwood opisuje prozę życia. Sztuczne życie na tle zdrady, manipulacyjna walka o dzieci, rozczarowanie wyidealizowanym przez siebie związkiem to tylko kilka z gorzkich tematów poruszanych w powieści. Niełatwa mieszanka, angażująca czytelnika, który trudzi się razem z bohaterami. Wielkim plusem (jak zresztą zazwyczaj u tej autorki) są wspaniale nakreślone postacie. Każda z nich jest żywa, prawdziwa - bez trudu potrafimy ją sobie wyobrazić, bo jej charakter, sposób bycia i zachowanie łączą się w spójną całość, tworząc pełnokrwistego bohatera. Elizabeth, urodzona manipulantka, a zarazem wyrafinowana kobieta, nie pozwalająca sobie na upokorzenie. Nate, niezdecydowana życiowa oferma, a tym samym niesamowicie dobroduszny człowiek, mający na względzie szczęście swoich córek. I wreszcie Lesje, która chyba jest najbardziej irytująca ze wszystkich postaci. Odbieram ją jako samolubną małolatę, pozbawioną zrozumienia i wyobraźni na temat relacji międzyludzkich. Najwięcej sympatii wzbudza Nate, a Elizabeth najwięcej litości (a zarazem szacunku, co chyba sprawia, że jej kibicujemy). Godnym docenienia jest też pomysł na emocjonalną i chwilami zdumiewającą relację Elizabeth z ciotką Muriel, która pod koniec przybiera nieoczekiwany obrót.

Zaczynając od pochwalenia ukochanej autorki, kończę na tym, że "Życie przed mężczyzną" podobało mi się dotychczas najmniej ze wszystkich jej książek, które do tej pory przeczytałam (a nie było ich mało). Czytając, byłam oczywiście ciekawa, co będzie dalej, jednak działania bohaterów mnie osłabiały. Miałam ich wszystkich dość, bo nie znoszę, gdy ktoś, po narobieniu sobie masy problemów, tylko narzeka, że ma ciężko. I sam motyw zdrady również solidnie mnie odrzucił.

Proszę się nie gniewać Pani Atwood, bo kocham Panią, ale ta powieść raczej nie będzie moją ulubioną.

Mogę śmiało przyznać, że Margaret Atwood to najlepsza żyjąca autorka. Poznałam ją, zaczynając od książki "Oryks i Derkacz", która w duecie z filmem "Embers" roznieciła u mnie miłość do postapokalipsy. Każdą jej powieść połykam z pasją i zaciekawieniem - ta kobieta po prostu wie jak należy pisać i niesamowicie to wykorzystuje. Ale przejdźmy do głównego tematu. Jakie jest...

Dobry warsztat, ponura treść.

Dobry warsztat, ponura treść.

Książka opowiada historię miłosnego trójkąta. Małżeństwo Elizabeth i Nate'a od dawna funkcjonuje na zasadzie "otwartego związku". Z tym tylko, że małżonkowie już ze sobą nie sypiają. Sypiają z innymi. Akcja rozpoczyna się, gdy kochanek Elizabeth, Chris, popełnia samobójstwo - być może dlatego, że kobieta nie chce definitywnie odejść od męża. Elizabeth zachowuje się jak pełnoprawna wdowa, a tymczasem Nate porzuca swoją kochankę, Marthe i zakochuje się w Lesje, koleżance w pracy Elizabeth. Wszystko nieco się gmatwa: Lesje nie może się odnaleźć w dziwnym układzie małżonków (i sama zdradza swojego partnera, Williama),a Elizabeth zachowuje się trochę jak pies ogrodnika. Historia dość skomplikowana, ale na szczęście unika trywialności i schematów. Czuć w niej podwójne dno, choć zostawiła mnie z perspektywą, że nie do końca zrozumiałam całego przesłania. Mam wrażenie, że moje przemyślenia po zakończonej lekturze są niekompletne. Może nie dorosłam jeszcze do takich książek? A może właśnie bohaterowie są niedorośli? Nate, który zgubił się we własnych relacjach z żoną. Lesje, która ma tak małe poczucie własnej wartości, że nawet doprowadzając do rozwodu Elizabeth i Nate, wciąż czuje się w obowiązku konkurować z żoną. Chce ostatecznych deklaracji Nate, a sama nie potrafi elegancko i dorośle zakończyć własnego związku. I Elizabeth - chyba z największymi emocjonalnymi problemami. Nie kocha męża i właściwie nie chce go zatrzymać, ale musi rzucić Lesje rękawicę. Dla zasady. Czy tak zachowują się dorośli ludzie?

Książka godna polecenia. Wprawdzie jest trudna i bohaterów można nie polubić (mogłabym nawet powiedzieć, że jest to dość trudne),ale ma przesłanie. A to, nawet w połowie odkryte, robi wrażenie.

Książka opowiada historię miłosnego trójkąta. Małżeństwo Elizabeth i Nate'a od dawna funkcjonuje na zasadzie "otwartego związku". Z tym tylko, że małżonkowie już ze sobą nie sypiają. Sypiają z innymi. Akcja rozpoczyna się, gdy kochanek Elizabeth, Chris, popełnia samobójstwo - być może dlatego, że kobieta nie chce definitywnie odejść od męża. Elizabeth zachowuje się jak...