Też uważam, że drugi tom wypada gorzej od pierwszego. Tutaj, po Auguście, widać że autorzy "jadą z tematem", według mnie kolejni cesarze potraktowani po łebkach. Nagle z kryzysu po Neronie wyłania się pięciu dobrych cesarzy, ale tak naprawdę jest to tak przedstawione, jakbym ja już wszystko o nich wiedział, więc nie było potrzeby wgłębiać się w szczegóły. Co tam Hadrian, Trajan... Wespazjan. Dioklecjan. No i Konstantyn Wielki, którego odbieram jako kolejnego z serii po latach innych noname-ów... No męczące. Poza tym moim zdaniem książka źle zorganizowana - w drugim tomie wszystkie przypisy, kalendarium, drzewa genealogiczne? Zdecydowanie słabsza część.

Też uważam, że drugi tom wypada gorzej od pierwszego. Tutaj, po Auguście, widać że autorzy "jadą z tematem", według mnie kolejni cesarze potraktowani po łebkach. Nagle z kryzysu po Neronie wyłania się pięciu dobrych cesarzy, ale tak naprawdę jest to tak przedstawione, jakbym ja już wszystko o nich wiedział, więc nie było potrzeby wgłębiać się w szczegóły. Co tam Hadrian,...

"Jeżeli <<wszystkie drogi prowadzą do Rzymu>>, to prawdą jest również to, że prowadzą także z Rzymu. Dla wszystkich tych, którzy potrafią przenieść się myślą w daleką przeszłość, Rzym stanowi nadal centralny punkt historii powszechnej" (s. 440). Powyższy cytat jest ostatnim zdaniem drugiego tomu Dziejów Rzymu. Niewątpliwie jest on "słabszy" od tomu pierwszego, jednakże nadal prezentuje literaturę historyczną wielkiego formatu. Uderza w książce dosyć nieproporcjonalne potraktowanie zagadnień w niej zawartych. Podczas gdy panowanie Augusta opisano w sposób bardzo szczegółowy i szeroki, czasy ostatnich (ujętych w książce, nie panujących w Cesarstwie) cesarzy - Dioklecjana i Konstantyna potraktowano, powiedziałbym, z mniejszą uwagą niż na to zasługują. Rzuciła mi się w oczy również próba polemiki z tezami E. Gibbona, tymi, z których jego wybitne dzieło najbardziej słynie, czyli odnoszącymi się do roli chrześcijaństwa w dziejach Rzymu. Argumentacja autorów jest dosyć słaba, choć zdaję sobie sprawę, że ciężko się odnieść do tez wielkiego XVIII wiecznego dziejopisa na kartach książki będącej de facto podręcznikiem. Niemniej jednak próbują oni interpretować pewne wydarzenia w sposób przeciwny do "ducha" Gibbona, lecz efekt, w moim odczuciu, jest zgoła niezadowalający.
Summa summarum Dzieje Rzymu w okresie Cesarstwa zostały przedstawione przez autorów bardzo ciekawie i z pewnością zainteresują nie jednego konesera historiografii.

"Jeżeli <<wszystkie drogi prowadzą do Rzymu>>, to prawdą jest również to, że prowadzą także z Rzymu. Dla wszystkich tych, którzy potrafią przenieść się myślą w daleką przeszłość, Rzym stanowi nadal centralny punkt historii powszechnej" (s. 440). Powyższy cytat jest ostatnim zdaniem drugiego tomu Dziejów Rzymu. Niewątpliwie jest on "słabszy" od tomu pierwszego, jednakże...

Drugi tom podręcznikowego opracowania Cary'ego i Scullarda zasługuje na nieco niższą od pierwszego ocenę. Przede wszystkim moje obiekcje wzbudza cezura końcowa - data śmierci Konstantyna w roku 337. Przyjmując ją ucięli Autorzy dobre półtora wieku dziejów Cesarstwa, półtora wieku, w którym więcej jest kontynuacji niż nowości zapowiadających nową epokę. Współczesny czytelnik po kilkudziesięciu już latach ożywionych badań nad późnym antykiem zapewne spojrzy na tę końcową cezurę z niezrozumieniem. Po drugie tom traktujący o czasach cesarskich jest znacznie mniej szczegółowy pod względem faktografii niż ten, który Cary i Scullard poświęcili Republice. Poza tym jednak podręcznik dobrze wprowadza w polityczne, gospodarcze i społeczne dzieje Cesarstwa. Warto zwrócić uwagę, że Autorzy nie idą częstym w literaturze anglosaskiej gibbonowskim schematem myślenia i nie usiłują ukazywać chrześcijaństwa jako raka toczącego zdrowy organizm imperium. Dużo mapek i ilustracji, a do tego kompetentny przekład: dobra praca na początek.

Tomasz Babnis

Drugi tom podręcznikowego opracowania Cary'ego i Scullarda zasługuje na nieco niższą od pierwszego ocenę. Przede wszystkim moje obiekcje wzbudza cezura końcowa - data śmierci Konstantyna w roku 337. Przyjmując ją ucięli Autorzy dobre półtora wieku dziejów Cesarstwa, półtora wieku, w którym więcej jest kontynuacji niż nowości zapowiadających nową epokę. Współczesny czytelnik...

Porządkująco, sortująco i układająco. Ciekawe, chwilami lekko nużące. No i wolałem jednak czytać o Republice.

Porządkująco, sortująco i układająco. Ciekawe, chwilami lekko nużące. No i wolałem jednak czytać o Republice.

Podręcznikowe opracowanie, które równocześnie bardzo dobrze się czyta.

Podręcznikowe opracowanie, które równocześnie bardzo dobrze się czyta.