Po przeczytaniu trzeciej części, tak jak przy dwóch poprzednich byłam zachwycona.
Tutaj pojawia się motyw wędrówki, a właściwie żeglugi w poszukiwaniu siedmiu baronów. Podróż przez bezkresny ocean i nowe krainy, jest dla bohaterów nie tylko misją ratowniczą, ale także wędrówką, by odnaleźć samych siebie. Narażeni na wiele przygód i wystawiani na różne próby mogą wreszcie zobaczyć, jacy są naprawdę i co właściwie leży im na sercach. Chęć do czegoś, tak silna, że właściwie nie mamy wpływu na to, co robimy, albo chcemy zrobić, często ma negatywne, a czasem nawet i opłakane skutki. Przekonali się o tym Edmund, Łucja i Eustachy.
Historia przedstawiona w „Podróży Wędrowca Do Świtu” pokazuje nam także, że choćby nie wiem, jak bardzo zła była nasza sytuacja, nigdy nie jest tak, by nie mogło być gorzej i że w końcu wszystko zacznie zmieniać się na lepsze. A w złym czasie i pozornie beznadziejnej sytuacji, nie należy wątpić i się załamywać.
Jeśli się ma przy sobie bliskich, którzy staną za nami murem, można osiągnąć wszystko.

Po przeczytaniu trzeciej części, tak jak przy dwóch poprzednich byłam zachwycona.
Tutaj pojawia się motyw wędrówki, a właściwie żeglugi w poszukiwaniu siedmiu baronów. Podróż przez bezkresny ocean i nowe krainy, jest dla bohaterów nie tylko misją ratowniczą, ale także wędrówką, by odnaleźć samych siebie. Narażeni na wiele przygód i wystawiani na różne próby mogą wreszcie...