Chochole tango. Tango ułomne i to nie tylko dlatego, że tancerze są najczęściej pijani swoimi spędzeniami – litrami wódy lub cysternami kawy i dobami ze wzrokiem wbitym w telewizor. Ułomność tanga bohaterów Carvera to brak mocnych akcentów, gracji i i emocji. Tańczą machinalnie – używając półsłówek i równoważników zdań, powtarzając mechanicznie codzienne czynności z piciem i gapieniem się w telewizor na czele. Zdolność akcentowania zatracili już dawno, zagubili się w codzienności. Ich życie to pustka w cudzych domach, na pozbawionych charakteru meblach. Samotność w obcych, zimnych czterech ścianach i atrofia związków, niechęć i mijanie się ludzi, którzy kiedyś wierzyli, że razem zdobędą świat, będą szczęśliwi.
Świat Carvera to świat przegranych nieudaczników, z co najwyżej mgławicowymi wspomnieniami szczęścia, bez żadnej przyszłości. Rzeczywistość tak szara, zatopiona w beznadziei, że wzruszyć ją może tylko prawdziwa tragedia lub nieszczęście – tak jak w „Drobnej przyjemności” i opowiadaniu tytułowym. To zaskakujące opowiadania w tym ponurym tomie. Zaskakujące, bo okazuje się, że chłodne oko Carvera–reportera, relacjonującego nam podróż przez piekło zwane człowieczeństwem, może się ożywić, dostrzec w ludziach ciepło i, przede wszystkim, godność. Tyle, że potrzebny jest prawdziwy wstrząs, oznaka tego, że jeszcze żyjemy, że nie jest tak źle – inni mają trudniej i potrafią żyć z godnością i uśmiechem na twarzy. Bez tego człowiek utknie – tak, jak bohater „Konserwacji” – w piżamie na kanapie przed telewizorem”. Na zawsze.
Dosadna, mroczna. Mroczna, choć w odróżnieniu od „O czym mówimy kiedy mówimy o miłości”, dająca nadzieję.
Zresztą Carvera nie czyta się dla nadziei. Ta proza to przede wszystkim język – mocny i wyrazisty, piękny w swej prostocie. Język opowiadający, obrazujący i oddziałujący jak malarstwo Edwarda Hoopera.

Chochole tango. Tango ułomne i to nie tylko dlatego, że tancerze są najczęściej pijani swoimi spędzeniami – litrami wódy lub cysternami kawy i dobami ze wzrokiem wbitym w telewizor. Ułomność tanga bohaterów Carvera to brak mocnych akcentów, gracji i i emocji. Tańczą machinalnie – używając półsłówek i równoważników zdań, powtarzając mechanicznie codzienne czynności z piciem...