Było to moje pierwsze spotkanie z prozą Michenera. Początek niespecjalnie mnie zaciekawił, czytało się średnio (oprócz dialogów) i pomimo, że główny temat dotyczył domu starości odniosłam wrażenie, że to książka, którą równie dobrze mogłoby czytać dziecko (nie poznałam żadnych tajników tego biznesu, to jak działa cała sieć mogłaby równie dobrze opisać osoba niemająca doświadczenia w tym sektorze). Szybko jednak zostałam rozbudzona zaskakująco naturalistyczną sceną, a moje zainteresowanie z czasem coraz bardziej rosło. Gdzieś koło 80 strony zaczęłam naprawdę lubić Aleję Palmową i pomimo, że nie działo się tam nic fascynującego, a styl pisania nie robił wrażenia to byłam całkiem ciekawa cóż takiego wydarzy się w Alei Palmowej i jak zakończy się książka. Gdy główny bohater przyjeżdża do domu spokojnej starości z początku przedstawiani są nam jego mieszkańcy. W kolejnych rozdziałach Michener opisuje różne historyjki związane z nimi. Piszę "historyjki", bo pomimo poważnych tematów jak eutanazja, problem AIDS czy religia są napisane w sposób lekki i bez głębszej refleksji czyta się to wszystko migiem. Książka ta to troszkę taka przypowieść - o tym co jest dobre, o moralności, hipokryzji, o szacunku do drugiego człowieka, o śmierci. Pokazuje, że to co wydaje się być dobre, wcale dobre być nie musi. Niestety książka pozbawiona jest jakiegokolwiek napięcia, skaczemy z historyjki do historyjki, w końcu gdzieś to wszystko się łączy, ale nie czujemy żadnego punktu kulminacyjnego czy innej zmiany rytmu podczas czytania. Do tego postaci są papierowe, a wątek miłosny fatalny. Mimo wszystko na plus to, że pokazano by nie oceniać po pozorach, krytyka tych, którzy myślą, że są święci i czynią dobro, a daleko im do tego (miałam skojarzenia związane z Polską, ale nie będę wnikać w kwestie religijne) oraz przypomnienie o empatii i o tym żeby szanować innych ludzi i ich przekonania. Całość wydaje się jakby niedopieszczona, niedopracowana, ale czyta się błyskawicznie. Średnio, ale w miarę przyjemnie o moralności ze służbą zdrowia i prawem w tle.

Było to moje pierwsze spotkanie z prozą Michenera. Początek niespecjalnie mnie zaciekawił, czytało się średnio (oprócz dialogów) i pomimo, że główny temat dotyczył domu starości odniosłam wrażenie, że to książka, którą równie dobrze mogłoby czytać dziecko (nie poznałam żadnych tajników tego biznesu, to jak działa cała sieć mogłaby równie dobrze opisać osoba niemająca...