Historia przez Włocha pisana

Rien ne va plus – więcej nie wolno już stawiać. Ale ja chce stawiać na Andrzeja Barta, bo warto. W swojej powieści o wyżej wymienionym tytule wykorzystał bardzo ciekawy pomysł na przedstawienie historii naszego kraju. Nie jest to kronika (chociaż można byłoby odnaleźć pewne zbieżności), a opowieść o Polsce i Polakach o zabarwieniu delikatnie humorystyczno – ironicznym, przez co czyta się ją bardzo lekko i przyjemnie. Dzięki takiej fabule możemy również spojrzeć nieco inaczej na naszą historię, bez patriotycznej osłonki. Dodatkowo wzmacnia to odmienna perspektywa. Bowiem to Włoch – Tomasso d'Arcipazzi,
a nie Polak przemieszcza się przez 200 lat w czasie. Historia pokazana jest ze strony, obcego, kogoś, kto nie zna Polski i Polaków, a opisuje tylko to, co widzi. Dodatkowo, bohater – narrator wcale nie chciał znaleźć się w naszej ojczyźnie , ale niestety przez to, że jest tylko obrazem nie może decydować o tym, gdzie będzie ozdabiał ścianę. I tak wędruje z rąk do rąk, ale zawsze jest tam, gdzie dzieje się coś ważnego, jest świadkiem przełomowych momentów w dziejach Polski (III rozbiór, powstania, czasy II wojny światowej). Oczywiście jest też dużo mniej znaczących wydarzeń, które czasami mogą nużyć, ale jest to wynikiem bardzo drobiazgowego narratora. Opisuje on bowiem z nienaganną starannością wszystko, co się dookoła niego dzieje - kto przyszedł, jak był ubrany (dodatkowo wtrąca swoje rożne teorie – kim może być dana postać), co przyniósł, ze szczególnym umiłowaniem oczywiście tworzy portrety kobiety, dodając, które elementy podobają mu się w nich najbardziej. Historie, które możemy przeczytać w Rien ne va plus dotyczą nie tylko kraju, ale i ludzi u których przebywał obraz z księciem Tomasso.
Andrzej Bart na pewno zasługuje na pochwałę ze względu na innowacyjność, którą jest narracja prowadzona z punktu widzenia obrazu. Kolejnym autem jest to, że Tomasso nic nie słyszy, a tylko z ruchu warg dowiaduje się o tym, co mówią kolejni bohaterowie.
Utwór pełen jest aluzji do wydarzeń, ale i postaci historycznych nieobcych każdemu Polakowi. Ja szczególnie zapamiętałam śmieszna grę językową, kiedy to Tomasso mówi, że pijani artyści umiłowali język włoski, gdyż krzyczeli: Eviva l’arte. Pojawiaja się również nawiązania to znanych pieśni/piosenek, takich jak: Lecą liście z drzew ,czy też Na prawo most, na lewo most.
Moje wrażenie po przeczytaniu lektury jest z pewnością bardzo pozytywne. Myślę też, że poszczególne fragmenty można byłoby bez problemu wykorzystać na lekcji historii omawiając np. Konstytucję 3 maja, czy też czasy komunizmu w Polsce.

Historia przez Włocha pisana

Rien ne va plus – więcej nie wolno już stawiać. Ale ja chce stawiać na Andrzeja Barta, bo warto. W swojej powieści o wyżej wymienionym tytule wykorzystał bardzo ciekawy pomysł na przedstawienie historii naszego kraju. Nie jest to kronika (chociaż można byłoby odnaleźć pewne zbieżności), a opowieść o Polsce i Polakach o zabarwieniu delikatnie...