Książkę czyta się lekko z uśmiechem na twarzy, a momentami nawet z wypiekami. Humorystyczny język, pełen ironii na temat Polski i ważnych dla nas wydarzeń pozwala spojrzeć na historię naszego kraju z boku, obiektywnie ocenić nasza martyrologię, mity i stereotypy.

Książę d’Arzipazzi, czarcią sztuczką zaklęty w obraz, jest narratorem powieści. Przez 200 lat portret wędruje z rąk do rąk, z domu do domu, będąc świadkiem wydarzeń doskonale znanych z kart historii: trzeciego rozbioru Polski, polskich powstań XIX wieku, obu wojen światowych i powojennych lat stalinowskich. Odbiera je na swój włoski sposób, z ironią i czasami niezrozumieniem.

Te wszystkie pomyłki, niedomówienia, brak zrozumienia polskiej duszy, psychiki i mechanizmu działania Polaków można łatwo wytłumaczyć właśnie odmienną perspektywą. Po pierwsze obraz ma bardzo ograniczone pole widzenia- widzi i słyszy tylko to, co dzieje się w pokoju, w którym wisi. Po drugie- d’Arzipazzi jest Włochem, który do Polski przyjeżdża wiedząc tylko tyle, że tu jest zimno i po polach biegają niedźwiedzie...

Przez kartki przewijają się postaci doskonale znane Polakom, a niewiele mówiące bohaterowi książki. I tak dowiadujemy się, że na przyjęciu grał na fortepianie młodzieniec o francuskim nazwisku, a do pana domu przychodzi niezwykle zdolny młody poeta Ignaś. Warto zaznaczyć, ze jedna z postaci tej powieści stała się pierwowzorem głównej bohaterki innej książki Barta "Rewers" i filmu pod tym samym tytułem.

Książkę czyta się lekko z uśmiechem na twarzy, a momentami nawet z wypiekami. Humorystyczny język, pełen ironii na temat Polski i ważnych dla nas wydarzeń pozwala spojrzeć na historię naszego kraju z boku, obiektywnie ocenić nasza martyrologię, mity i stereotypy.

Książę d’Arzipazzi, czarcią sztuczką zaklęty w obraz, jest narratorem powieści. Przez 200 lat portret wędruje z...