Dla mnie ta historia skończyła się na "Wcieleniu Kusziela". Może to kwestia tego, że nie cierpię Imriela (Maslin, zdziel go czymś ciężkim w głowę). Może to kwestia tego, że Fedra nagle straciła swój urok i bystrość, a Joscelin ducha i stali się nudni jak flaki, powtarzając w kółko "skarbie, skarbie". A może to kwestia czegoś innego, ale nie wierzę w tę kontynuację. Duchy, tajne organizacje, makiaweliczna Melisandra, która niespodziewanie utraciła swoją drapieżność (i geniusz przy okazji) - nie, nie, nie.
Co nie zmienia faktu, że sięgnę po kolejne tomy (o ile w ogóle zostaną wydane) - ale raczej z czystej ciekawości, jak można zepsuć tak genialnie wykreowany świat i bohaterów. Smutno.

Dla mnie ta historia skończyła się na "Wcieleniu Kusziela". Może to kwestia tego, że nie cierpię Imriela (Maslin, zdziel go czymś ciężkim w głowę). Może to kwestia tego, że Fedra nagle straciła swój urok i bystrość, a Joscelin ducha i stali się nudni jak flaki, powtarzając w kółko "skarbie, skarbie". A może to kwestia czegoś innego, ale nie wierzę w tę kontynuację. Duchy,...

Obawiałam się, że autorka opisze w Potomku niemalże identyczną historię tylko z udziałem innego głównego bohatera (bo Fedra i Joscelin dalej grają skrzypce, tylko już nie pierwsze, chociaż...). Motywy wykorzystane w Trylogii Kusziela to taka plątanina zdrad, romansów, pożądania i władzy. W dużym skrócie, bo lektura oferuje naprawdę znakomity materiał do refleksji i funduje też odpowiednio dawkowaną rozrywkę. Potomek kusziela jej nie ustępuje, ale jest i kilka zasadniczych elementów, które go odróżniają.



Głównym bohaterem jest Imriel, prześladowany przez swoje pochodzenie (celowo nie wyjawiam szczegółów) i wkraczający powoli w wiek coraz intensywniejszego dorastania, co ciągnie za sobą dodatkowe komplikacje. Jako podopieczny Fedry i Joscelina nie może narzekać na warunki, w jakich żyje i, jak mi się wydaje, szczerze docenia ten los, który go spotkał. Jednak młody wiek rządzi się swoimi prawami, a nadchodzące osiągnięcie pełnoletności zwiastuje konieczność zajęcia się obowiązkami.

Lubię czytać książki, w których przedstawiona jest historia bohatera od samego początku jego życia, a przynajmniej właśnie ten okres dorastania, kiedy jest to już postać świadoma. Tak samo Carey zrobiła w przypadku książek o Fedrze i podobnie rozpoczyna historię Imriela. Jak zwykle, jestem zauroczona stylem autorki, który zachwycił mnie już przy okazji poprzedniej trylogii i nie dopadła go obniżona jakość. Polecam dla samego delektowania się piórem autorki.

Carey w bardzo przemyślany sposób prowadzi fabułę opisującą rozwój Imriela i jego rozterki i jestem pod ogromnym wrażeniem talentu autorki. Potrafi gąszcz postaci, miejsc i historii upleść w bardzo zgrabną i logiczną sieć, którą możemy na kartach powieści podziwiać. Czytelnik nie traci ani minuty, na czekanie, aż wciągnie się w fabułę - już pierwsze strony porywają. Ciężko pisać mi o tak obszernej powieści, bo te ponad siedemset stron przygód to naprawdę mnóstwo materiału. Jak wspominałam, Imriel boryka się z odwiecznym pytaniem młodych "Kim jestem i dokąd zmierzam?", ale musi też radzić sobie z podejrzeniami o zdradę królestwa, oczekiwaniami królowej Terre'd'Ange, nawiązywaniem nowych znajomości i jego mrocznym dziedzictwem.

Wśród zalet Potomka kusziela muszę wyróżnić właśnie poruszenie przez Carey problematyki dorastania i różnorodnych problemów, jakie się z tym wiążą. Równocześnie autorka nie wpada w rutynę i nie przerzuca jak za pomocą kalki tego, o czym czytaliśmy w pierwszym tomie o Fedrze na Imriela. Autorka kładzie nacisk na próby akceptacji tego, na co wpływu człowiek nie posiada, czyli błędy i grzechy przodków, za które nie jest odpowiedzialny. Ponadto pojawia się w tej części bardzo ciekawy motyw opętania przez pradawne zjawy i konieczność radzenia sobie z podwójną osobowością. Czytając miałam nawet lekkie ciarki z niepewności, czy za chwilę nie pojawi się "ten drugi" i wszystkiego nie zniszczy. W przypadku motywu opętania jestem bardzo zaskoczona na plus pomysłowością Jacqueline Carey.

Z racji tego, że jest to pierwszy tom trylogii (której kontynuacji nie ma w Polsce),to domyślam się, że intrygi snute w stronach Potomka to dopiero początek. Niestety, w pewnym momencie kwestia spisków nie tyle odeszła w tło co niemalże całkowicie zniknęła. Rozumiem chęć kontynuowania tego na przestrzeni kolejnych części, ale wydaje mi się, że na koniec Carey mogła rzucić jeszcze jakiś "kąsek" dla czytelnika, obiecujący ostrą jazdę bez trzymanki w kontynuacji i w zasadzie to mój jedyny zarzut pod adresem tej cegły.

Nie mogę pominąć kwestii, którymi książki z serii Kusziela stały i stoją dalej, czyli wszelkie romanse i miłostki. Jest dosyć dużo zalotów, pojawia się kilka scen erotycznych, ale jest to jedynie dodatek do głównego nurtu, znaczny, acz nie powodujący przesytu i opisany ze zachowaniem smaku. Uprzedzam jednak, że czytamy o młodym bohaterze, a zatem poszukującym miłości, a przynajmniej cielesnego zaspokojenia jak mogłoby się w niektórych przypadkach wydawać.

Uwielbiam prozę Carey i bardzo żałuję, że nie ma u nas więcej jej powieści. Po cichu liczę, że jeszcze kiedyś ukażą się u nas pozostałe dwa tomy Trylogii Imriela, ale to chyba jednak płonne nadzieje. Niemniej, jeżeli poprzednia trylogia przypadła wam do gustu, to sięgnięcie po Potomka Kusziela będzie kolejną ucztą.

Obawiałam się, że autorka opisze w Potomku niemalże identyczną historię tylko z udziałem innego głównego bohatera (bo Fedra i Joscelin dalej grają skrzypce, tylko już nie pierwsze, chociaż...). Motywy wykorzystane w Trylogii Kusziela to taka plątanina zdrad, romansów, pożądania i władzy. W dużym skrócie, bo lektura oferuje naprawdę znakomity materiał do refleksji i funduje...

Bardzo fajna i interesująca seria pobudzająca wyobraźnie, dużo akcji. lekko się czyta. Polecam

Bardzo fajna i interesująca seria pobudzająca wyobraźnie, dużo akcji. lekko się czyta. Polecam

Trochę oderwana od trylogii jej kontynuacją. Zmiana głównego bohatera. Dość ciekawy sposób przemyśleń, pojmowania świata. Czyta się ją lekko. Nie jest tak przepełniona intrygą jak sama trylogia. Spokojniejsza, ale także ciekawa i porywająca

Trochę oderwana od trylogii jej kontynuacją. Zmiana głównego bohatera. Dość ciekawy sposób przemyśleń, pojmowania świata. Czyta się ją lekko. Nie jest tak przepełniona intrygą jak sama trylogia. Spokojniejsza, ale także ciekawa i porywająca

Oj na pewno różni się od poprzednich części, ale równie dobrze napisany tom. Inne spojrzenie, świeższe i wydaje mi się, mniej brutalne, szczególnie po 3 tomie:)

Oj na pewno różni się od poprzednich części, ale równie dobrze napisany tom. Inne spojrzenie, świeższe i wydaje mi się, mniej brutalne, szczególnie po 3 tomie:)

Dobra książka, ten sam, inteligentny styl ale główny bohater nie umywa się do Fedry - postać, która z zasady powinna być dwoista i skomplikowana, została zredukowana do rozlazłego chłopaczka, użalającego się nad własnym losem (który nota bene nie był najgorszy). Jednak nie, czegoś zabrakło.

Dobra książka, ten sam, inteligentny styl ale główny bohater nie umywa się do Fedry - postać, która z zasady powinna być dwoista i skomplikowana, została zredukowana do rozlazłego chłopaczka, użalającego się nad własnym losem (który nota bene nie był najgorszy). Jednak nie, czegoś zabrakło.

Książka nie zbyt wciągająca z początku dopiero jak książę zaczął dorastać do sztuki miłości to dopiero zaczynało wciągać i się dobrze czytało,nie powiem że nie hehe.Niektóre wątki były śmieszne ale mało ich było. Dopiero zaczynała się ta wojna w Lukce to było coś takiego by czytać dalej żeby zobaczyć dalsze losy księcia i jego przyjaciół. Końcówka to już nudna była więc do końca nie przeczytałam... To tyle :d

Książka nie zbyt wciągająca z początku dopiero jak książę zaczął dorastać do sztuki miłości to dopiero zaczynało wciągać i się dobrze czytało,nie powiem że nie hehe.Niektóre wątki były śmieszne ale mało ich było. Dopiero zaczynała się ta wojna w Lukce to było coś takiego by czytać dalej żeby zobaczyć dalsze losy księcia i jego przyjaciół. Końcówka to już nudna była więc do...

Ewidentnie dopisane na siłę do popularnego cyklu, jednak słabsze od trzech pierwszych części. Główny bohater drażni, fabuła jest nudna, a reszta obsady też nie zachwyca. Nie polecam.

Ewidentnie dopisane na siłę do popularnego cyklu, jednak słabsze od trzech pierwszych części. Główny bohater drażni, fabuła jest nudna, a reszta obsady też nie zachwyca. Nie polecam.

4ty tom cyklu przenosi role głównego bohatera na Imriela adoptowanego syna Fedry. Tym razem akcja zabiera nas do podupadłego w porównnaiu z dawną chwałą Tyberium(Rzym) gdzie Imriel udaje się na Uniwersytet oraz by odpocząć od intryg i politycznego zamętu związanego z jego osobą. Niestety jak to sie dzieje w takich przypadkach wplątuje się w jeszcze większą intrygę.Jak w każdej z dotychczasowych książek tego cyklu pojawia się również motyw bardziej paranormalny.
Solidna książka, szybko się czyta.

4ty tom cyklu przenosi role głównego bohatera na Imriela adoptowanego syna Fedry. Tym razem akcja zabiera nas do podupadłego w porównnaiu z dawną chwałą Tyberium(Rzym) gdzie Imriel udaje się na Uniwersytet oraz by odpocząć od intryg i politycznego zamętu związanego z jego osobą. Niestety jak to sie dzieje w takich przypadkach wplątuje się w jeszcze większą intrygę.Jak w...

Niestety, kontynuacja świetnego cyklu, która sprawia, jakby zupełnie uleciało z niej powietrze. Nie ma klimatu, bohaterów, no po prostu nie ma niczego. Przeczytałem tom pierwszy i dalej już nie szukałem.

Niestety, kontynuacja świetnego cyklu, która sprawia, jakby zupełnie uleciało z niej powietrze. Nie ma klimatu, bohaterów, no po prostu nie ma niczego. Przeczytałem tom pierwszy i dalej już nie szukałem.