Cytat dnia
Ten, kto ulega, nie zawsze jest słaby. Mądrze wybieraj swoje zwycięstwa.
Najnowsze artykuły
ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024
6
ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1
7
Artykuły„Horror ma budzić koszmary, wciskać kolanem w błoto i pożerać światło dnia” – premiera „Grzechòta”1
Artykuły17. Nagroda Literacka Warszawy. Znamy 15 nominowanych tytułów2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2015
2014
2013
2013
2012
2011
2009
2005
2011
2011
2010
2009
2008
2006
2005
2004Wybranka Kusziela Jacqueline Carey
Są książki, które pochłania się szybkio i szybko się o nich zapomina, są też i takie, które w połowie potrafią wywołać kaca książkowego, i nijak nie da się ich zapomnieć, jak i wrócić. Tak miałam z drugim tomem Kusziela - w połowie nabawiłam się kaca, i musiałam sobie odpuścić na jakiś czas. Znów towarzyszymy Fedrze w jej przygodach - tym razem wyruszamy z Terre d'Ange śladami spisku mającego zagrozić koronie. Spisek jest, i owszem, zaplanowany z niewiarygodną wręcz szczegółowością. Ale nim do niego dotrzemy, tak do końca, musimy wraz z Fedrą mierzyć się z masą przygód, których wyraźnie nie dość było nam w pierwszym tomie. Mamy pościgi, ucieczki, więzienia, piratów, wyrocznie i szaleństwo. Poczucie straty i miłość. Dużo, bardzo dużo się dzieje, ale miałam momentami wrażenie, że autorka na siłę chce nam pokazać bogactwo stworzonego świata, niemal udusić jej wizją Wenecji - bo w tym tomie przenosimy się do alternatywnej Wenecji w poszukiwaniu nieuchwytnej Melissandry. Czy ją udało się złapać, czy spisek przeciwko tronowi się udał? Ciężko powiedzieć. Wielowątkowość barwnej opowieści zostawia mi pewien niedosyt, brakuje mi też wątku poszukiwań Hiacynta - trochę potraktowano w tym tomie ten wątek po macoszemu. Fedra zadziwia wciąż urodą i mądrością, sprytem i uporem, ale na szczęście, nie zadusza nas już swoimi naj we wszystkim. Tu jest to oszczędzone, choć momentami miałam wrażenie przesytu. W całokształcie jednak czyta się dobrze, kiedy akcja rusza do przodu, z zapartym tchem śledzi się losy głównej bohaterki i jej podróży po basenie morza Śródziemnego - Kreta, Grecja, Wenecja, znów Paryż.... Czapki z głów za świetnie prowadzone, konsekwentne opisanie świata i wyjaśnione zachowania bohaterów. Ale jest to jednak słabszy tom, z podobną schematyczną linią jak wcześniej: nauka, podróż, wielka bitwa na koniec. Czy się tego spodziewałam? Nie. Nie było to złe, ale... Nie mogę się jednak doczekać trzeciego tomu, choć z czytaniem go będę się nieco powstrzymywać. Nadmiar emocji i wrażeń wciąż nie daje się skupić, zostawiając mi odczucie paskudnego, książkowego kaca.Strzała Kusziela Jacqueline Carey
Musiało minąć nieco, nim nie usiadła do kilku słów o tej pozycji. Musiałam ją po prostu przetrawić. Bo nie, to nie tak, ze to książka zła, dziwna czy coś. Wręcz przeciwnie. Na tle wszelkich wattpadowych koszmarków jawi się niczym wybraniec boży przeszłości, w bieli (czerwieni) i rozmachu. Bo przyznać trzeba, pani Carey miała rozmach. Świat przedstawiony - jest nam w jakiś sposób świetnie znany. To renesansowa Europa, choć nieco zmieniona, bardziej fantastyczna. Francja to kraj Terre D'Ange - piękny kraj, w którym mieszkają wybrańcy potomków Elui. Króluje tu Trzynaście Domów, nazwanych od kwiatów, w których sprzedawane tam dzieci uczą się konkretnego fachu: od bankierów po kurtyzany. Narratorką powieści jest jedna z takich sprzedanych w dzieciństwie dziewcząt, Fedra. Ze szkarłatną plamką na oku, jest tak zwaną wybranką Kusziela, patrona bólu i przyjemności. Przez przypadek trafia pod opiekę Delaunaya, bogatego mentora o tajemniczej przeszłości, który uczy ją być oczami i uszami - po prostu szpiegowania. Śledząc losy Fedry, początkowo nie rozumiałam, czemu to robił, zupełnie jak i ona, ale z czasem dostrzegałam coraz wiecej, wpadając w cudowny świat wykreowany przez autorkę, gdzie historyczne realia mieszają się z fantastyką. I wbrew pozorom - wcale nie ma tu tak dużo erotyki, jak niektórzy wołają. Wręcz, w porównaniu z niektórymi potworkami - nie ma jej wcale. Sceny opisane są ze smakiem, bardzo subtelnie. Wątek bólu, dla wielu teraz uznawany za BDSM (ironio! żeby wiedzieli, co BDSM potrafi, to by się schowali ze wstydu pod stołem, a nie wychwalali niektóre pozycje "o tej tematyce"!),wcale nie jest jakiś przytłaczający. Wiemy, dlaczego ból jest ważny, jest to świetnie wyjaśnione. Masa imion, terminów, tytułów. Można się pogubić, jeśli nie śledzi się uważnie, nie smakuje się snutej leniwie historii z wytrawnością. Kibicujemy bohaterce w jej długiej drodze, od dziecka sprzedanego na Dwór Nocy aż do bycia zaufaną królowej. Śledzimy jej losy, niepokoimy się, rozpaczamy i cieszymy z nią. Jacqueline Carey stworzyła cykl, który jest niedoceniany, uważany za niepotrzebny i zapomniany, a szkoda. Bawi się znanym nam światem, wplata w niego fantazję i historię, i tworzy coś odświeżającego. Język nie zestarzał się, historia również, co trafia się pozycjom wydawanym w latach 80tych i 90tych. Wciąż zachwyca, choć zdecydowanie, to pozycja dla czytelnika starszego, rozsmakowanego w subtelnościach i intrygach. Młodsi czytelnicy szybciej się znudzą, porzucą w połowie lekturę, a szkoda, bo wątki rozkwitają jak kwiaty, a nasze uczucia względem bohaterów wraz z nimi. Czy będę do Kusziela wracać? O tak! Nie raz. Ale wiem jedno. To pozycja, którą się smakuje, która po zakończeniu zostawia w sobie pustkę. I choć chce się już sięgać po kolejny tom, poznać kolejne losy Fedry i jej kompani, przyjaciół i wrogów - trzeba poczekać. Wyciszyć w sobie tą krwawą mgiełkę na skraju widzenia, by dopiero po chwili znów rozkoszować się na nowo subtelnym, eleganckim stylem narracji... O tak. Bo to dobre jest. I to mówię ja, Kaga.Popularne w kategorii książek autora
Popularni autorzy
