Całkiem niezła pozycja obyczajowo-kryminalna.

Logiczna, choć dość prosta, fabuła, bez żadnych zaskoczeń. Dobrze zbudowani bohaterowie, których można polubić. Więcej jednak w tej książce elementów obyczajówki niż samego kryminału. Mam również wrażenie, że zamiast skupić się na bohaterach zamieszanych w zagadkę i wokół tego wtrącić trochę więcej psychologii, autorka zdecydowała się na postaci pierwszoplanowej. Czy aby była ona na tyle charyzmatyczna, żeby unieść całą fabułę? No cóż, według mnie nie do końca...

Jako że jest to kolejna część z serii o Marii Kallio jest w niej także również wiele nawiązań do poprzednich powieści. Co mnie jako polskiego czytelnika dość mocno irytuje, gdyż w kraju nie zostały wydane wszystkie tomy serii, zwłaszcza te pierwsze, czyli w sumie najważniejsze. Bo właśnie w nich czytelnik może zapoznać się mocniej z pierwszoplanową bohaterką, która jest zarazem również narratorką (narracja pierwszoosobowa). Dlaczego tak się stało? Przez z to mam wrażenie, że było mu trudniej polubić i zrozumieć Marię, a szkoda, powieść na pewno na tym utraciła bardzo wiele w moich oczach.

Kolejny problem jaki mam z tą powieścią jest za mało Skandynawii w Skandynawii. Mam wrażenie, że kosztem tego autorka zdecydowała się wprowadzić motywy z personalnego życia głównej bohaterki. Przez to mój odbiór "Pod wiatrem" jest trochę słabszy - brakowało opisów przyrody, bo przecież Finlandia jest bardzo pięknym krajem.

I na koniec mam problem, gdyż teoretycznie ta kwestia nie powinna wpłynąć na moją ocenę, ale jednak wiele od tego zależało - polskie wydanie. Gdyby tylko rozdzielić akapity, rozświetlić w jakiś sposób strony, a nie przedstawić to w formie ciągłej, gdzie czytelnik w pewnych momentach po prostu się gubi, odbiór całej książki byłby zupełnie inny...

Do tej książki już nie powrócę, jednak po kolejne powieści Leeny Lehtolainen być może sięgnę.

Całkiem niezła pozycja obyczajowo-kryminalna.

Logiczna, choć dość prosta, fabuła, bez żadnych zaskoczeń. Dobrze zbudowani bohaterowie, których można polubić. Więcej jednak w tej książce elementów obyczajówki niż samego kryminału. Mam również wrażenie, że zamiast skupić się na bohaterach zamieszanych w zagadkę i wokół tego wtrącić trochę więcej psychologii, autorka...

Niby rozwiązanie dość szybko staje się oczywiste.... ale ten niepowtarzalny klimat nie pozwala się oderwać. I bynajmniej nie o zimną i wietrzą fińską pogodę tu chodzi!

Niby rozwiązanie dość szybko staje się oczywiste.... ale ten niepowtarzalny klimat nie pozwala się oderwać. I bynajmniej nie o zimną i wietrzą fińską pogodę tu chodzi!

Bardzo dobra, to idealna ocena dla tej książki. Maria jest sympatyczną bohaterką, z którą łatwo się zaprzyjaźnić. Jak w innych powieściach autorki, intryga jest sprawnie zawiązana i napięcie nie opada. Szkoda tylko, że polskie tłumaczenie nie obejmuje wszystkich części cyklu :(

Bardzo dobra, to idealna ocena dla tej książki. Maria jest sympatyczną bohaterką, z którą łatwo się zaprzyjaźnić. Jak w innych powieściach autorki, intryga jest sprawnie zawiązana i napięcie nie opada. Szkoda tylko, że polskie tłumaczenie nie obejmuje wszystkich części cyklu :(

Kolejna – po „Kobiecie ze śniegu” i „Spirali śmierci” – opowieść o zmaganiach rudowłosej nadkomisarz Marii Kallio z lokalną przestępczością która zaczyna się od niespodziewanego odkrycia.
Podczas ostatnich dni urlopu macierzyńskiego wraz z mężem Anttim i córeczką Iidą postanawiają odbyć podróż łodzią. Port, do którego przybiją, kryje pewną tajemnicę. Okazuje się, że na zamieszkanej przez rodzinę Merivaara wyspie zginął rok wcześniej i w niewyjaśnionych okolicznościach dawny chłopak policjantki, aktywista ekologiczny i ornitolog Harri.
W powietrzu można wyczuć dziwne napięcie przed nadchodzącymi już wkrótce urodzinami Anne, matki studentki Riiki i ucznia liceum Jiriego, żony Juhy – przedsiębiorcy prowadzącego interesy zagraniczne. Niebawem zginie następny z rezydentów Rödskär.
Czy to klątwa tego pięknego, odludnego a zarazem wietrznego miejsca? Kto jest bezlitosnym zabójcą? Co pchnęło go do popełnienia tej tragicznej w skutki zbrodni?
Na to pytanie znajdziecie odpowiedź czytając tą senną powieść, w której akcja roztacza się bardzo powoli.
W tej historii nic nie okaże się dziełem przypadku a finał bedzie dla niektórych zaskakujący.

Tak jak i poprzednie dwie cześci serii o Marii Kallio, książka jest napisana z persepktywy głównej bohaterki, która jest narratorką.
Nie brakuje tutaj wglądu w życie prywatne policjantki, powrotu do poprzednich spraw kryminalnych czy problemów pietrzących się w pracy.
Wszystkie te skladniki tworzą jedną calość która ciężko jest odłożyć na półkę...

Kolejna – po „Kobiecie ze śniegu” i „Spirali śmierci” – opowieść o zmaganiach rudowłosej nadkomisarz Marii Kallio z lokalną przestępczością która zaczyna się od niespodziewanego odkrycia.
Podczas ostatnich dni urlopu macierzyńskiego wraz z mężem Anttim i córeczką Iidą postanawiają odbyć podróż łodzią. Port, do którego przybiją, kryje pewną tajemnicę. Okazuje się, że na...

Jako że jestem Finomanką, gdy tylko zobaczyłam na bibliotecznej półce fińskie nazwisko, od razu przygarnęłam książkę, którą było ono podpisane. Finowie z pewnością nie są gorsi od chwalonych teraz Szwedów i Norwegów! - myślałam. Niestety, Leena Lehtolainen nie spełniła moich oczekiwań...
Opis z tyłu książki był także bardzo obiecujący. Były chłopak głównej bohaterki, pani komisarz Marii Kallio, ginie w tajemniczym wypadku. Rok później w tym samym miejscu kolejna osoba umiera w ten sam sposób. Mało tego policjantka czuje nieodparty pociąg do podejrzanego... Brzmi jak zapowiedź dobrego kryminału, prawda? Ale książka ta w większej mierze jest powieścią obyczajową. Być może dla ludzi lubiących tego typu książki byłaby to dobra lektura. Mnie natomiast nie interesuje, co główna bohaterka je każdego dnia na śniadanie, jak jej dziecko spożywa posiłki ani jakie umiejętności żeglarskie posiada. Chciałam wartkiej akcji, dobrego kryminału. Oczywiście nie wyklucza to opisów, ale nie mogą one dominować nad głównym wątkiem... Gdyby wyrzucić z książki takie zbędne fragmenty, byłaby może dobra i... o jakąś połowę krótsza. Naprawdę, "Pod wiatr" czytałam dwa razy dłużej niż powinnam. Dlaczego? Po prostu nie miałam ochoty wracać do lektury, w której akcja ciągnie się niczym papier toaletowy Velvet w znanej reklamie ze szczeniaczkami. W dodatku obiecująca "miłość" Kallio do podejrzanego okazuje się nic niewartą wspominką. Spodziewałam się romansu, albo chociaż zażartej wewnętrznej walki, a tu zaledwie parę niegodnych większej uwagi zdań.
Może to po prostu książka nie dla mnie. Nie jestem zwolenniczką obyczajówek, bo zwyczajnie mnie nudzą. Tak było też z "Pod wiatr". Za dużo błahostek, za mało akcji. Jeśli ktoś lubi taki układ - polecam. Jeśli nie, to radzę sobie odpuścić.

Jako że jestem Finomanką, gdy tylko zobaczyłam na bibliotecznej półce fińskie nazwisko, od razu przygarnęłam książkę, którą było ono podpisane. Finowie z pewnością nie są gorsi od chwalonych teraz Szwedów i Norwegów! - myślałam. Niestety, Leena Lehtolainen nie spełniła moich oczekiwań...
Opis z tyłu książki był także bardzo obiecujący. Były chłopak głównej bohaterki, pani...

Może odrobinę zawyżam ocenę (najwłaściwsze byłoby 6,5),ale to i tak zdecydowanie najlepsza z czterech przeczytanych dotąd książek Leeny Lehtolainen. Tym razem mamy do czynienia z klasycznym kryminałem, morderstwem na małej fińskiej wysepce i ograniczonej liczbie podejrzanych. Powieść wyróżnia się zwartą, przemyślaną fabułą i interesującym sposobem przedstawienia nawet drugoplanowych postaci. Całość jest napisana świetnym językiem, w czym niewątpliwie niebagatelną rolę odgrywa doskonałe tłumaczenie. Czytałem z dużą przyjemnością. Polecam.

Może odrobinę zawyżam ocenę (najwłaściwsze byłoby 6,5),ale to i tak zdecydowanie najlepsza z czterech przeczytanych dotąd książek Leeny Lehtolainen. Tym razem mamy do czynienia z klasycznym kryminałem, morderstwem na małej fińskiej wysepce i ograniczonej liczbie podejrzanych. Powieść wyróżnia się zwartą, przemyślaną fabułą i interesującym sposobem przedstawienia nawet...

Morderstwo, śledztwo, czy wieczny kocioł na komendzie w Espoo to tematy raczej mało rozrywkowe i kobiece, ale u Lehtolainen zyskują one swoistą lekkość. Pierwszoosobowa narracja pozwala ukazać Marię Kallio jako najzwyklejszą w świecie kobietę, dla której cały ten świat jest codziennością. Można odnieść wrażenie, że Maria właśnie siedzi z nami na kanapie i opróżniając wino opowiada o ostatnim tygodniu w pracy. Prosta narracja, unikająca dygresji, które w niektórych książkach natrętnie powracają, jakby autor chciał za wszelką cenę pochwalić się swoją wiedzą w każdej dziedzinie. Nie spotkamy tutaj też patetycznych opisów emocji, choć bohaterka nie jest wcale zimną podłą babą bez uczuć; wręcz przeciwnie. Do wszystkich słabości Maria przyznaje się przed samą sobą, a zatem także przed czytelnikiem i nie pojawia się nachalny, idealizujący i usprawiedliwiający bohaterkę narrator.

Bardzo smakowity kąsek zarówno w formie jak i treści, choć czasami można odnieść wrażenie, że narracja przebiegła na skróty przez jakieś mało istotne wydarzenia i połknęło się kilka zdań, które nadałyby akapitowi płynności. Nie jest to jednak coś silnie rażącego, czy ujmującego wartości książce.

Morderstwo, śledztwo, czy wieczny kocioł na komendzie w Espoo to tematy raczej mało rozrywkowe i kobiece, ale u Lehtolainen zyskują one swoistą lekkość. Pierwszoosobowa narracja pozwala ukazać Marię Kallio jako najzwyklejszą w świecie kobietę, dla której cały ten świat jest codziennością. Można odnieść wrażenie, że Maria właśnie siedzi z nami na kanapie i opróżniając wino...

Książka dość dobra. Czyta się szybko i przyjemnie. Polecam osobom które lubią historię.

Książka dość dobra. Czyta się szybko i przyjemnie. Polecam osobom które lubią historię.

Dobry kryminal ale zabraklo tego czegos..........

Dobry kryminal ale zabraklo tego czegos..........

zapowiadało się ciekawie, pomysł fajny tylko tak jakoś w trakcie, gdzieś coś autorce się rozpadło...ale ogólnie ok

zapowiadało się ciekawie, pomysł fajny tylko tak jakoś w trakcie, gdzieś coś autorce się rozpadło...ale ogólnie ok