Książka mówi mniej więcej o tym, co się dzieje kiedy ze zwierzęciem żyje ktoś tak skłonny do filozofowania jak wykładowca filozofii. Spodziewałam się z grubsza zbioru anegdotek o tym, jak nieprzewidywalne jest życie w jednym domu z wilkiem (nie wilczurem a wilkiem), a dostałam zbiór refleksji filozoficznych przefiltrowanych przez doświadczenia bohatera. Tylko w części książki, dla mnie zbyt małej, czuć było więź między człowiekiem a wilkiem Breninem i widać było jak to mieć u boku stworzenie tak inne. Oczywiście te fragmenty chwytały mnie za gardło i pozwalały docenić piękno wilczego brata.

Jednak drażniło mnie, że w swoim filozofowaniu autor był bardzo oderwany od wiedzy naukowej. Na przykład założył, że człowiek jako małpa jest z natury swojej (zwrot sam w sobie kontrowersyjny) jest istotą podstępną, spiskującą i zasadzającą funkcjonowanie w grupie na manipulacji. Jako przykłady podaje małpę naczelną (nie pamiętam, o jaki gatunek chodzi), która widząc smakowity owoc udaje przed innymi członkami stada, jakoby niczego ciekawego nie zauważyła albo budowanie sojuszy przez ambitnego samca w stadzie szympansów. Nakłada na te obserwacje negatywny filtr kombinatorstwa i voila, mamy wredną małpę i wrednego człowieka oraz czystego, szlachetnego wilka, który nie ucieka się do takich zabiegów. Słabe jest to opisywanie zachowań w ludzkich kategoriach, idealizowanie wilczego indywidualizmu, a niedocenianie inteligencji, która kryje się za wymienionymi działaniami małp. Jeśli filozofia ma być aż tak oderwana od dostępnej obecnie wiedzy, nie widzę jej wielkiego pożytku, a mam wrażenie że dla autora z założenia tak powinno być. Będziemy rozważać wielkie pytania o świadomość, różnice między człowiekiem a zwierzętami, ale obserwacje i dane nie będą nam psuć przyjemności intelektualnej.

Z punktu widzenia refleksji o zwierzętach. ludziach i ich przymiotach, dużo ciekawsze są dla mnie książki de Waala, zwłaszcza "Bystre zwierzę". Natomiast najciekawsze wydały mi się opisy wspólnego życia wilka Brenina, autora i dwóch psów, zwłaszcza w końcówce książki.

Książka mówi mniej więcej o tym, co się dzieje kiedy ze zwierzęciem żyje ktoś tak skłonny do filozofowania jak wykładowca filozofii. Spodziewałam się z grubsza zbioru anegdotek o tym, jak nieprzewidywalne jest życie w jednym domu z wilkiem (nie wilczurem a wilkiem), a dostałam zbiór refleksji filozoficznych przefiltrowanych przez doświadczenia bohatera. Tylko w części...