Przed ostatnim tomem trylogii Pilipiuka o kuzynkach Kruszewskich stało nie lada wyzwanie. Po marnej pierwszej części i zaskakująco dobrej drugiej, powieści miała nie tylko utrzymać poziom, ale i przede wszystkim satysfakcjonująco zakończyć przygody trzech głównych bohaterek. Czy podołała.

Odpowiedź brzmi: TAK.

Już sam początek jest świetny. Na główny plan powracają Kruszewskie i Monika, Sędziwój, Laszlo i Arminius wyruszają w swoje strony, a akcja przenosi się do bardzo sentymentalnego miejsca: Kruszewic, stanowiących rodzinny majątek kuzynek. Sprawia to, że fabuła jak i wydarzenia nabierają swoistej świeżości i tępa. Mieszkańcom wsi bowiem nie podoba się powrót dziedziczek, a i Sędziwój wpada w ręce Bractwa Drugiej Drogi i sytuacja nie zapowiada się dla niego najlepiej. jakby tego było mało Laszlo i Arminius prowadzą włssne śledztwo w sprawie pewnego tajemniczego budowniczego, a z Moniką zaczynają się dziać dziwne rzeczy.

Fabuła jest świetna i nieprzesadzona, a wydarzenia wciągają. Treść też jest dojrzalsza i nie brak scen erotycznych, a i humor pozostał na poziomie. Miejsce dla autentycznych wzruszeń również się znalazło. Poza tym, choć Wędrowycz tym razem sie nie pojawia, odniesień do niego nie zabrakło.

Niestety są też i minusy. Kilka wątków pozostało nierozwiązanych jakby w nadziei na tom 4, a i błędów (głównie stylistycznych) też nieco się zakradło .Nie jest to jednak coś, co szczególnie by przeszkadzało, i ci, którzy nie będą oczekiwać nic więcej poza czystą rozrywką, nie zawiodą się.

Przed ostatnim tomem trylogii Pilipiuka o kuzynkach Kruszewskich stało nie lada wyzwanie. Po marnej pierwszej części i zaskakująco dobrej drugiej, powieści miała nie tylko utrzymać poziom, ale i przede wszystkim satysfakcjonująco zakończyć przygody trzech głównych bohaterek. Czy podołała.

Odpowiedź brzmi: TAK.

Już sam początek jest świetny. Na główny plan powracają...